xar

• IPA^(kilîd): /xɑːɾ/, /ɣɑːɾ/
• Kîtekirin: xar

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	xar	xar
Îzafe	xara	xarên
Çemandî	xarê	xaran
Nîşandera çemandî	wê xarê	wan xaran
Bangkirin	xarê	xarino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	xarek	xarin
Îzafe	xareke	xarine
Çemandî	xarekê	xarinan

xar mê

1. tebel, şaqûl, morîk, gogên hûr yên bi gelemperî şûşeyî, dîndoq
   (ku bi taybetî zarok pê dilîzin)
   • Tê bîra min di zarokatiya min ya li gundekî Kurdistanê de rojekê keçikeke hevala min di destê xwe de kulmek morîk rijand erdê û got "were em bi xaran bilîzin". — (Nesrîn Rojkan: Dîroka morîka sor, Netkurd.com, 6/2006)
   • Payîz dahat û gul kêm bûn
     Weşandin belg û man xar e — (Feqiyê Teyran, )

  Etîmolojiya vê peyvê nehatiye nivîsîn. Eger tu bi rastî bizanî, kerem bike bişkoka "biguhêre" ya di ser van gotinan re bitikîne û etîmolojiya vê peyvê binivîse. Çavkaniyên ku te ew etîmolojî jê girtiye jî binivîse.

Etîmolojiya peyva "Xar" ji Bezê(Bazdanê) tê; bingiha peyvê zaravê soranî ye, Xar=Bez, Xardan=Bazdan, Xarlîz=Lîstika xaran

xar mê

2. çargav, beza hespan
4. bez, bazdan, rev

   Me kir xar. (Em bezîn / revîn.)

• xwar

Dibe ku ji erebî غارَة‎ (ḡāra /ẍare/, “êrîş”)

xar

1. ber bi jêr, Binêre xwar.

xar

1. Guhartoyeke xwar.

xar

1. ji xwe çûyî

   Di nav hevokê de bikaranîn:
   Nexweşê we çavê xwe venekir? Na, hîn xar e.

xar

1. (erdnîgarî) bajar

xar

1. (heywan) pez, mî, mih