mîna

 Binêre herwiha: mina, Mîna, minä, mină, mīna, û minā

•  IPA^(kilîd): /'mi:nɑ:/

mîna

1. Peyvikek rêzimanî ye bo diyarkirina hevşibiyê, hevdemiyê, hevahengiyê yan hîkariyê.
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. Daçekek e bo diyarkirina ku hin tişt bi hin taybetmendiyên xwe ve yek in yan nêzî hev in.

   Mirov û heywan ne mîna hev in.

3. Hokerek e bo diyarkirina ku hin tişt mînak ango nimûne ne ji tiştekî.

   Ew li gelek welatan gerriyaye, mîna Elmanya, Frensa, Swêd û Emerîka.

4. Hokerek e bo diyarkirina sedemê.

   Mîna hûn jî dizanin, ez ne li malê bûm.

5. Girêdekek e bo diyarkirina çawaniyê.

   Mîna dixwazî, bike. (Tu çawan bixwazî, wisan bike.)

6. Girêdekek e li şûna bi awayê ku.

   Gelo her tişt mîna ku hatiye gotin rast e?

7. Eynî tiştekê/î yan kesekê/î.

   Ew jî tam mîna birayê xwe ye.

8. Bi taybetmendiya tiştekê/î yan kesekê/î de.

   Mîna kesek kurd, ez vê neheqiyê li gelê xwe qebûl nakim.

   (Di rastiya xwe de ev hevok dikare bi sê awayan bêt têgihiştin:
   [1] Ji ber ku ez kurd im, ez vê neheqiyê qebûl nakim.
   [2] Mîna ku çawan kurd neheqiya li kurdan qebûl nakin, ez jî neheqiya li gelê xwe [em bibêjin: gelê ereb] qebûl nakim.
   [3] Kurd neheqiyê qebûl dikin lê ez na.)

9. Di dema tiştekê/î de.

   Mîna zarok, me pirr dilîst. (Dema em zarok bûn, me pirr dilîst.)

• Hê di ber qalûbelayê belko ev 'alem nebû
  Çerx û dewran dewrê gerdûn gunbedê mîna nebû
  'Erş û kursî hêj di mexfî bûn di kenza qudretê — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

• bîna
• bînanî
• mînanî

Ji *mînîn (“şibîn”) + -a, bide ber farisî مانا‎ (mana)/مانند‎ (manend, “mîna/mînoke, a/ê ku dimîne/dişibe”). *mînîn ku niha bi man yek bûye, hevreha farisî مانند‎ (manisten), herwiha hevrehên din yên kurmancî: mînak, -nima, nimandin/niwandin, nimayîş... -a'ya dawîn ne ya îzafeyê ye, lê niha wisa tê fehmkirin.