emir

• IPA^(kilîd): /ɛˈmɪɾ/
• Kîtekirin: e·mir

emir nêr

1. ferman, ferwar, gotina kesek dibêje û divê kesek din wek wê gotinê bike

   Serokê wan emrê rawestandina şerrî daye.

   Serokê wan gotiye ku nabe şerr bêt kirin.

• emr

Ji erebî أmr‎ (emr, “ferman, ragihandin”), أmr‎ (emere, “ferman dan/kirin”), hevreha aramî û îbranî אמר (e-m-r-: gotin, ferman kirin), akadî emaru (“dîtin, ketin ber çavan”) ji proto-samî [Peyv?].

emir nêr

1. (salên jiyanê) Ji bo guhertoya rastnivîsî binêre imr.
   • Hemîdo yekî dirêj û zeyif bû. Emrê wî an çil hebû an tunebû. Lê porê wî spî bûbû. — (Firat Cewerî, Girtî, Weşanên Nûdem, 1986)

emir

1. mîr ^[1]
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

emir

1. ferman, ferwar, emir

   ikide bir bana dönüp benden bir emrim olup olmadığını soruyordu

   hema car caran li min difetilî û dipirsî ka fermaneke min heye an na

2. fermanname, emirname

   atama emri hâlâ çıkmadı

   fermannameya tayînkirinê hîna derneketiye