STRONGS NT 3146: μαστιγόω

μαστιγόω, μαστίγω, 3 person singular μαστιγοῖ; future μαστιγώσω; 1 aorist ἐμαστιγωσα; (μάστιξ); from Herodotus down; the Sept. chiefly for הִכָּה; to scourge; properly: τινα, Matthew 10:17; Matthew 20:19; Matthew 23:34; Mark 10:34; Luke 18:33; John 19:1; (cf. B. D. under the word ; Farrar, St. Paul, vol. i. excurs. xi.). metaphorically, of God as a father chastising and training men as children by afflictions: Hebrews 12:6; cf. Jeremiah 5:3; Proverbs 3:12; Judith 8:27.

Forms and Transliterations

εμαστιγώθησαν εμαστίγωσας εμαστίγωσε εμαστιγωσεν ἐμαστίγωσεν μαστιγοι μαστιγοί μαστιγοῖ μαστιγοίς μαστιγουμένου μαστιγωθείς μαστιγωθήσονται μαστιγωσαι μαστιγώσαι μαστιγῶσαι μαστιγωσαντες μαστιγώσαντες μαστιγωσετε μαστιγώσετε μαστιγωσουσιν μαστιγώσουσιν μεμαστιγωμένος μεμαστίγωνται μεμαστίγωσαι emastigosen emastigōsen emastígosen emastígōsen mastigoi mastigoî mastigosai mastigôsai mastigōsai mastigō̂sai mastigosantes mastigōsantes mastigṓsantes mastigosete mastigōsete mastigṓsete mastigosousin mastigōsousin mastigṓsousin

Links

Interlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts