aplanar

Etimoloxía: de a-, plano e -ar.

Pronuncia: /a.'pla.naɾ/ (AFI)

Verbo intransitivo

aplanar

Deixar unha superficie plana.
(Figurado) Facer perder a alguén pulo ou o ánimo.

Sinónimos

achandar, alisar, abater

Conxugación

Verbo regular da 1ª conxugación

**Formas impersoais**
Infinitivo	aplanar
Xerundio	aplanando
Participio	aplanado, aplanada, aplanados, aplanadas

**Formas persoais**
		singular			plural
		primeira	segunda	terceira	primeira	segunda	terceira
Modo Indicativo	Presente	aplano	aplanas	aplana	aplanamos	aplanades	aplanan
	Copretérito	aplanaba	aplanabas	aplanaba	aplanabamos	aplanabades	aplanaban
	Pretérito	aplanei	aplanaches	aplanou	aplanamos	aplanastes	aplanaron
	Antepretérito	aplanara	aplanaras	aplanara	aplanaramos	aplanarades	aplanaran
	Futuro	aplanarei	aplanarás	aplanará	aplanaremos	aplanaredes	aplanarán
	Pospretérito	aplanaría	aplanarías	aplanaría	aplanariamos	aplanariades	aplanarían
Modo Subxuntivo	Presente	aplane	aplanes	aplane	aplanemos	aplanedes	aplanen
	Pretérito	aplanase	aplanases	aplanase	aplanásemos	aplanásedes	aplanasen
	Futuro	aplanar	aplanares	aplanar	aplanarmos	aplanardes	aplanaren
Modo Imperativo	Afirmativo		aplana	aplane¹	aplanemos	aplanade	aplanen¹
Modo Imperativo	Negativo		aplanes	aplane¹	aplanemos	aplanedes	aplanen¹
Infinitivo conxugado		aplanar	aplanares	aplanar	aplanarmos	aplanardes	aplanaren

¹ Vostede(s)

Termos relacionados

aplanamento, aplanador, aplanado.

Verbo pronominal

aplanarse

Facerse plano.

Traído desde «https://gl.wiktionary.org/w/index.php?title=aplanar&oldid=733988»