Josephus Nicolaus Laurenti

Coñécense poucos detalles sobre a vida de Laurenti, apenas que obtivo o doutoramento en medicina en Viena en 1768 cunha tese sobre a función velenosa nos réptiles e os anfibios (Specimen Medicum, Exhibens Synopsin [sic] Reptilium Emendatam cum Experimentis circa Venena).^[1]

Durante moito tempo afirmouse que o verdadeiro autor desta tese fora J. J. Winterl, porque o seu nome aparece na última páxina, pero hoxe pénsase que Winterl, químico, era un colaborador das experiencias de Laurenti e que a tese débese a este último.

Este traballo foi de grande importancia en herpetoloxía. Carl von Linné, na edición de 1758 do seu Systema Naturae non definius máis que nove xéneros de réptiles e anfibios,^[2] mentres que Laurenti definiu trinta e cinco.^[3]. Algúns deles son moi coñecidos, como os xéneros Bufo, Hyla, Salamandra, Gekko, Chamaeleo, Iguana, Crocodylus, Natrix, Vipera, Naja e Constrictor.

En 1768, Laurenti tamén publicou un manuscrito en italiano titulado Il Dragone describindo a salamandra cega (o anfibio Proteus anguinus), que descubriu nas augas dunha cova en Eslovenia (ou posibelmente en Croacia occidental) Dita descrición representa a primeira contribución referida a un animal cavernícola no mundo occidental.

Foi el quen definiu por primeira vez a clase dos réptliles (Reptilia).

Ademais, contribuíu a comprender mellor o modo de acción do veleno destes animais e ao progreso dos coñecementos dos seus antídotos.

En zooloxía emprégase a abreviatura Laurenti para indicar a Josephus Nicolaus Laurenti como autoridade na descrición e na taxonomía.