Efecto coroa

• Xeración de luz
• Ruído audible
• Ruído de radio
• Vibración resultante do vento eléctrico
• Deterioración dos materiais como consecuencia dun bombardeo de ións
• Xeración de ozono, óxidos de nitróxeno e a presenza de humidade, ácido nítrico
• Disipación da enerxía

• Arredor de condutores de liña (alta tensión)
• En espazadores e amortecedores
• Illantes eléctricos danados - de cerámica ou un material diferente da cerámica (en alta tensión)
• Illantes contaminados
• Nos extremos vivos de ensamblaxes de illantes e manguitos illadores
• En calquera punto dun equipo eléctrico, onde a forza do campo eléctrico exceda os 3MV/m
• En certas árbores de gran tamaño.

• Que a tensión de fase a neutro sexa menor que a tensión crítica disruptiva. (Cs=Vo/Vi)
• Aumentar o diámetro do condutor.
• Aumentar o número de condutores por fase.
• Aumentar a distancia entre fases.
• Suxeitar moi ben os terminais dos condutores.

O efecto coroa producirase cando a tensión da liña supere a tensión crítica disruptiva do aire, é dicir, aquel nivel de tensión por encima do cal o aire se ioniza. A fórmula máis utilizada para a determinación da tensión crítica disruptiva é a proposta polo enxeñeiro americano F.W. Peek:

${\displaystyle Vc=21.2\cdot \delta \cdot r\cdot \ln {\frac {DMG}{RMG}}\cdot n\cdot k_{r}\cdot k_{m}\cdot k_{g}}$ 

Onde:

• V_c é o valor de tensión crítica disruptiva en kV.
• δ é o factor de densidade do aire.
• r é o raio do condutor en centímetros.
• DMG é a distancia media xeométrica entre fases.
• RMG é o raio medio xeométrico.
• n é o número de condutores por fase.
• k_r é o coeficiente de rugosidade do condutor empregado, cun valor que é:
  • 1 para condutores novos.
  • 0,98 - 0,93 para condutores vellos (con protuberancias).
  • 0,87 - 0,83 para cables formados por fíos.
• k_m é o coeficiente medioambiental, cun valor que é:
  • 1 cando o aire é seco.
  • 0,8 para aire húmido ou contaminado.
• k_g é o factor de cablaxe.

O cálculo de RMG e DMG dependerá en cada caso da xeometría da liña eléctrica.

O factor de densidade do aire calcúlase como: ${\displaystyle \delta ={\frac {273+20}{273+T}}\cdot {\frac {P}{760}}}$ 

Onde:

• T é a temperatura do aire en graos Celsius
• P é a presión do aire en milímetros de mercurio.

Para aqueles casos nos que se produce o efecto coroa, a perda de potencia calcúlase segundo a fórmula:

${\displaystyle P_{c}={\frac {244}{\delta }}\left({f+25}\right){\sqrt {\frac {RMG}{DMG}}}\left({V_{s}-V_{c}}\right)^{2}\cdot 10^{-5}}$ 

Onde:

• P_c é a perda de potencia en kW/km.
• δ é o factor de densidade do aire.
• f é a frecuencia da liña en Hz
• DMG é a distancia media xeométrica entre fases.
• RMG é o raio medio xeométrico.
• V_s é o valor da tensión fase-neutro (ou tensión simple) en kV.
• V_c é o valor de tensión crítica disruptiva en kV.

• Anel anticoroa
• Esfera luminosa
• Fotografía Kirlian
• Fogo de San Telmo

• MUJAL ROSAS, Ramón M. (2000). Tecnología eléctrica. Barcelona: Edicions UPC. ISBN 84-8301-716-4. 

• http://www.ofilsystems.com/
• Cámaras Efecto Corona