Xosé Sesto

Fundou a revista Acción onde publicou debuxos e tamén asinou contos co pseudónimo A. Turuxo. Despois participou na fundación das revistas Cristal e Spes. Militante do Partido Galeguista, adscribiuse á Dereita Galeguista en 1936. Viviu con Alexandre Bóveda as súas últimas horas. Montou un obradoiro de restauración.

Chegou a Venezuela en 1955, traído polo seu irmán Manuel. Dedicouse á docencia na Escola de Artes Plásticas Cristóbal Rojas. Ese ano realizou a súa primeira exposición no Ateneo de Caracas. En 1957 ditou un curso sobre cultura bibliográfica e artes do libro na Radio Caracas Televisión. En 1958 fundou o seu obradoiro de encadernación Finisterre. Recibiu a cátedra de Artes do libro e encadernación artística na Escola de Artes Plásticas Cristóbal Rojas. Foi restaurador e director do laboratorio de restauración do Departamento de Patrimonio Histórico e Artístico da Alcaldía de Caracas. Nos últimos anos da súa vida realizou dous murais na capela do Museo Arqueolóxico e Histórico Castelo de San Antón.

Publicou na Editorial Castrelos Refraneiro da muller (1976). No prólogo anunciaba outro refraneiro temático O amor e a morte no refraneiro galego e, tamén para máis adiante, un Refraneiro xeral da Galiza, que non chegou a rematar e que se dá por perdido. Entre 1953 e 1955 mantivo en Faro de Vigo unha sección titulada "El refrán y su sombra", na que en cada entrega comentaba un refrán e adobiábao cun debuxo orixinal.

Recibiu a Medalla Castelao en 1995.

É pai de Farruco Sesto Novás.

• Couceiro Freijomil, A. (1954). "Sesto López, José". Diccionario bio-bibliográfico de escritores (en castelán) 3. Santiago de Compostela: Bibliófilos Gallegos. p. 356. 

• Xosé Sesto, o home que non só vivía de panArquivado 23 de febreiro de 2009 en Wayback Machine.
• Ficha no Repertorio biobibliográfico do exilio galego