Toronto Raptors

• SkyDome (renomeado Rogers Centre en 2005) (1995–1999)
• Scotiabank Arena (1999–presente)

Os Toronto Raptors xunto ós Vancouver Grizzlies (agora Memphis Grizzlies), convertéronse en franquías da NBA en 1995. Ambos os dous equipos convertéronse nas primeiras franquías da NBA no Canadá dende os Toronto Huskies na tempada 1946-1947.

Despois de que Isiah Thomas fose nomeado mánager xeral en 1995, rapidamente comezou a súa xestión co seu propio persoal, incluíndo ó primeiro adestrador da franquía, Brendan Malone, quen despois se volvería reunir con Thomas no organigrama dos Knicks en 2003. No verán de 1995, a liga fixo un draft de expansión para reencher os cadros de xogadores dos Toronto Raptors e dos Vancouver Grizzlies. O lanzamento dunha moeda determinou que os Raptors serían os primeiros en elixir, e escolleron o base dos Chicago Bulls, e especialista en triplas, BJ Armstrong. Nun movemento que parecía ser unha constante nos primeiros días da franquía, BJ ameazou con non ir ó campus de adestramento, e Isiah Thomas axiña o transpasou ós Golden State Warriors polos ala-pivotes Carlos Rogers e Victor Alexander e os dereitos sobre as eleccións de segunda rolda do Draft de 2005 Dwayne Whitfeld, Martin Lewis e Michael McDonald. Thomas elixiu xogadores de tódolos tipos no draft de expansión, incluíndo ós veteranos Jerome Kersey, Willie Anderson e John "Spider" Salley.

Como Toronto elixiu primeiro no draft de expansión, no draft de 1995 elixiu primeiro Vancouver. Thomas decidiu construír a franquía en base a Damon Stoudamire, un base saído da Universidade de Arizona. A elección de Stoudemire agradou ós presentes no draft de 1995 no Rogers Center de Toronto, a maioría atraídos pola presenza do xogador do ano e MVP da final da NCAA Ed O'Bannon, da Universidade de California. De todos os xeitos, a elección de Stoudemire resultou ser a correcta, xa que foi nomeado Rookie do Ano da NBA facendo 19 puntos e 9.3 asistencias por partido. Este equipo lembrarase por gañarlles ós Bulls do 72-10 sendo unha franquía nova.

Récord: 21 vitorias - 61 derrotas

O récord de vitorias do equipo mellorou en nove partidos respecto ó do ano anterior, e a asistencia á cancha mellorou. Os analistas especializados predixeron que Toronto ía ser un aspirante ós playoffs ou incluso ó título en cuestión dunhas poucas tempadas. Marcus Camby, elixido coma número dous no draft de 1996, fixo unha primeira tempada decepcionante.

Récord: 30 vitorias - 52 derrotas

Todo o optimismo esvaeceuse cando o equipo foi prexudicado por numerosas lesións ó principio da tempada 1997-1998. Aínda que Thomas era un membro do Hall of Fame e un ollador moi habilidoso de seu (como demostrou coas eleccións de Damon Stoudemire, Marcus Camby e Tracy McGrady), resignouse, recoñeceu que a súa xestión foi errónea e dimitiu. Glen Grunwald, avogado e antigo xogador de baloncesto, foi contratado como novo director xeral. Coa saída do seu mentor, Stoudemire pediu inmediatamente un traspaso e o 13 de febreiro de 1998, o primeiro xogador franquía dos Raptors marchou ós Portland Trail Blazers xunto a Walt Williams e Carlos Rogers por Kenny Anderson, Alvin Williams, Gary Trent, dúas eleccións de primeira rolda no draft e cartos. Kenny Anderson negouse a ir a Toronto e foi traspasado aos Boston Celtics o 18 de febreiro de 1998 con Zan Tabak e Popeye Jones por Chauncey Billups, Dee Brown, Roy Rogers e John Thomas.

Toronto acadou a peor marca da súa historia, e Grunwald encarouse ós seareiros descontentos no derradeiro partido da tempada na súa cancha, prometendo mellores tempos para a franquía. O paso máis grande para gañar credibilidade foi o traspaso da súa cuarta elección no draft dese ano, Antawn Jamison, ós Golden State Warriors por Vince Carter, elixido na quinta posición nese mesmo draft.

Récord: 16 vitorias - 66 derrotas

Para conseguir credibilidade no seu proxecto, Grunwald mandou a Marcus Camby ós Knicks a cambio do xa veterano Charles Barkley, pensando en que a súa dura mentalidade e a súa experiencia nos playoffs axudarían ós novos xogadores a alcanzar a súa madurez baloncestística. Moita xente pensou que o intercambio era malo para o equipo, xa que estaba dando unha nova promesa a cambio dun veterano preto do retiro. Pero resultou que o liderado de Barkley foi indispensábel para o éxito dos Raptors da tempada 1998-99. O equipo arranxou de forma temporal a falta dun auténtico base rotando no posto a Dee Brown, Alvom Williams e Doug Christie. Foi unha opción excelente, xa que Christie mellorou moito o seu xogo defensivo converténdose nun dos defensores da elite da NBA. Alvin tamén mostrou unha melloría no aspecto ofensivo do xogo. Kevin Willis, outro veterano adquirido nun traspaso, consolidouse no posto de pivote. Con eses dous fallos reenchidos temporalmente, o equipo gañou máis partidos que nunca. O novo adestrador, Butch Carter, tamén axudou a desenvolver as cualidades dos xogadores novos do equipo, especialmente as do futuro All-Star Tracy McGrady. Aínda que o equipo non conseguiu chegar ós playoffs, moitos eran moi optimistas debido ás brillantes actuacións de Vince Carter, Rookie do Ano, e un moi mellorado Tracy McGrady.

Récord: 23 vitorias - 27 derrotas (temporada afectada polo lockout, só se disputaron 50 encontros).

Grunwald decidiu que a solución á falta de experiencia e á unha presenza forte dos Raptors na pintura tiña que vir dos xogadores veteranos. Tamén sabía que os xa maiores Willis e Oakley terían que xogar só ocasionalmente ou arriscaríanse a unha lesión. Por isto, no draft de 1999 decidiu traspasar a súa elección de primeira rolda, Jonathan Bender, ós Indiana Pacers a cambio do ala-pivote Antonio Davis, que na tempada anterior xogara como suplente no posto de Dale Davis. Na cancha, Butch Carter rotaba a Carter, Christie, Williams e a Dell Curry no posto de escolta, en tanto que no posto de base xogaban Williams e Muggsy Bogues. A rotación de Antonio, Oakley e Willis na pintura e a madureza de Carter e McGrady axudaron ó equipo a clasificarse para os Playoffs por primeira vez na súa curta historia. Pero sen experiencia, os Raptors foron varridos polos New York Knicks en primeira rolda.

A progresiva mellora do equipo e a ascensión de Vince Carter atraeron a moitos seareiros novos, e mesmo a algúns que non lles gostaba o baloncesto anteriormente. O aumento da venda de entradas e o paso dos seareiros dos Toronto Blue Jays de béisbol ós Raptors tamén contribuíron ó declive dos primeiros. Ademais, esta tempada foi a primeira que se xogou no Air Canada Centre, despois de catro anos xogando no SkyDome.

Récord: 45 vitorias - 37 derrotas; eliminados na primeira rolda dos playoffs.

O desastre dos playoffs (e Butch Carter atacando a Marcus Camby nos medios de comunicación) levou a Grunwald a contratar a Lenny Wilkens en substitución de Carter. Wilkens é membro do Hall of Fame, e tiña máis de trinta anos de experiencia coma adestrador. Ademais, o equipo asinou a un verdadeiro base, o veterano Mark Jackson, cun contrato de catro anos de duración. A tempada trouxo a explosión de Alvin Williams como revulsivo, xa que anotou tres cuartas partes dos seus puntos da tempada no último cuarto. Sería traspasado para darlle máis minutos a Williams.

Cun Vince Carter xogando máis tempo de escolta que de aleiro, Christie tornouse prescindíbel, e foi traspasado a cambio do aleiro Corliss Williamson. Porén, Williamson foi unha decepción e foi traspasado nesa mesma tempada por Jerome Williams. A perda da súa antiga estrela Tracy McGrady tamén influíu no intercambio de Williamson. Aínda que McGrady e Carter amosaron unha melloría impresionante, a meirande parte dos medios e dos seareiros fixáronse en Carter, e ademais compartían a mesma posición natural, facendo imposíbel ter aos dous xogando xuntos. Entón a directiva dos Raptors decidiu mandalo ós Orlando Magic na pretempada do 2000 por unha elección de primeira rolda e un sign-and-trade.

Como predixeran os analistas, o equipo conseguiu con moita dificultade unha praza nos playoffs. Na primeira rolda, Toronto gañoulles ós Knicks. Wilkens gañou credibilidade por poñer a Williams a defender ó base Allan Houston e a Carter ó aleiro Latrell Spreewell, as dúas maiores ameazas ofensivas dos Knicks. Alén disto, as palabras de Charles Oakley a Carter dicíndolle que "xogara coma un home" (e o fixo), e a contribución de Antonio Davis prevaleceron sobre ós Knicks.

A seguinte rolda contra os Philadelphia 76ers foi un sinal para os Raptors: un xogo rápido e entretido, e a mellor actuación nuns playoffs na súa historia. Os Sixers confiaron en Allen Iverson e en Dikembe Mutombo polos seus atributos ofensivos e defensivos respectivamente, e na axuda de Aaron McKie e dos demais compañeiros de equipo. Toronto era un equipo máis equilibrado con Carter, Williams e Davis traballando en ataque e Chris Childs e Jerome Williams facendo a presión defensiva. Philadelphia tomou vantaxe na pintura pola diferenza dos pivotes ó seu favor, mentres Toronto contraatacaba cos seus xogadores, máis pequenos pero máis rápidos. A serie decidiuse nos derradeiros catro segundos do sétimo partido, cando Carter errou por moi pouco o tiro decisivo, perdendo a rolda por un punto. Carter foi moi criticado por acudir na mañá deste partido á súa cerimonia de graduación na Universidade de Carolina do Norte. Mais incluso coa derrota, a tempada foi considerada como a mellor xamais xogada pola franquía.

Récord: 47 vitorias - 35 derrotas; eliminados na segunda rolda dos playoffs.

A actuación dos Raptors nos playoffs da tempada anterior trouxo aínda máis seareiros e unha confianza sen precedentes en Grunwald. Nun intento de contentar a Carter e facer que ficase no equipo, ofrecéronselles novos contratos de longa duración a Alvin Williams, Jerome Williams e Antonio Davis, e contratouse ó antigo All-Star Hakeem Olajuwon. Aínda que se garantía unha quinta titular moi poderosa, era unha aposta arriscada, xa que case se acadaba o límite salarial, facendo imposíbel a contratación dun axente libre de renome. Os contratos no último ano tamén foron intercambiados, así a non ser que os Raptors fixesen unha moi boa tempada, era tremendamente improbábel que puidesen manter un equipo moi competitivo.

Parecía que os Raptors ían facer outra tempada competitiva, cun balance de 29-21 antes do parón do All-Star. Por terceiro ano consecutivo, Carter foi o xogador máis votado para o partido das estrelas. Desafortunadamente, Carter, que cada vez se mancaba con máis frecuencia, sufriu unha tendinite, o que non lle permitiu xogar o que restaba de tempada, nin o All-Star, por suposto.

Sen o seu xogador franquía, os Raptors entraron nunha racha horríbel, perdendo 17 dos seus seguintes 18 encontros. Pero cando o ano parecía perdido, foron quen de gañaren 12 dos últimos 14 partidos da tempada regular, logrando unha praza para playoffs. Isto foi posíbel grazas a que os Rators fixeron algunhas das mellores actuacións defensivas do ano, xunto ás boas actuacións de Antonio Davis e Keon Clark.

Porén, botouse moito de menos a Vince Carter na primeira rolda contra os Detroit Pistons, segundos de conferencia na tempada regular. No primeiro encontro, Detroit meteulle unha paliza ós Raptors, gañándolles por 83-65, e cunha impresionante actuación de Ben Wallace, que anotou 19 puntos, colleu 20 rebotes, puxo 3 tapóns e deu 3 asistencias. Pero cando ían perdendo 2-0 na rolda, Toronto gañou os dous seguintes partidos na súa cancha e forzou o decisivo quinto encontro.

O quinto encontro foi moi disputado ata o final, cunha pobre actuación de Jerry Stackhose, o líder en anotación dos Pistons, que tan só anotou 5 puntos (1 de 10 en tiros de campo). A case 10 segundos do final, Toronto perdía 85-82 pero tiña a posesión da pelota. Chris Childs atravesou a cancha e lanzou mal unha tripla, aparentemente para tentar sacar unha falta persoal da xogada, no canto de pasarlle o balón a Dell Curry, o mellor tirador de triplas do equipo, que estaba aberto nunha banda. Nunha entrevista nos vestiarios após o partido, Childs insistía en que Toronto perdía por catro, non por tres.

Se a resurreción da parte final da tempada dos Raptors, foi "unha volta milagrosa", a eliminación dos playoffs tiña que ser unha decepción colosal. Desafortunadamente, Hakeem Olajuwon fixo unha tempada desastrosa, atinxindo os seus números máis baixos en toda a súa carreira profesional en minutos, puntos e rebotes. E os membros clave do limitado éxito do equipo na anterior e nesta tempada marcharon como axentes libres ou retiráronse: Chris Childs, Keon Clark e Dell Curry. Estaba claro, para ben ou para mal, que o equipo da seguinte tempada ía ser moi diferente ó desta.

Récord: 42 vitorias - 40 derrotas; eliminados na primeira rolda dos playoffs.

A tempada 2002-03 comezou co mesmo optimismo fundado nas tres aparicións seguidas dos Raptors nos playoffs. Así e todo, xa no comezo da tempada ese optimismo perdeuse: Carter atravesou unha serie consecutiva de lesións, Davis comezaba a non sentirse cómodo (influído pola imposibilidade de que a súa muller conseguise un traballo na televisión en Toronto) e a mala actitude de Wilkens crearon un equipo falto de motivación e do espírito dos anos anteriores. A meirande parte do equipo sufriu lesións, tantos que incluso bateron o récord da NBA de xogadores non dispoñíbeis por lesión, outra razón principal da desfeita dese ano. Case dende o primeiro día, os medios de comunicación de Toronto atacaron a Wilkens pola súa imcompetencia -ou quizais, o seu desexo de marchar do equipo-. Os periodista do Toronto Star Dave Perkins escribiu que todo o que Wilkens podía facer nun partido no que só Raptors xogaban mal era sentar e ollar, no canto de berrar ós xogadores. Foi o ano no que Wilkens superou a Bill Fitch na cualificación de adestradores da NBA con máis encontros perdidos, co balance acercándose perigosamente ó 50%.

Ó final desta desastrosa tempada, na que unha pésima defensa foi a tónica, Wilkens foi despedido pola porta de atrás, rematando unha etapa de tres anos no que o equipo comezou con moitas promesas mais rematou con demasiadas decepcións.

Récord: 24 vitorias - 58 derrotas

A tempada 2003-04 dos Raptors non foi moi boa, en parte por mor das lesións dos xogadores clave Alvin Williams, Jalen Rose e Vince Carter, e con Davis e Jerome Williams intercambiados ó principio da tempada polo propio Rose e por Donyell Marshall. Despois de 50 partidos, estaban 25-25 e en posicións de playoffs. Pero as lesións atacaron de novo. Esta vez, foi Jalen Rose quen se perdeu 16 partidos por unha man rota (dende o 10 de febreiro ó 10 de marzo), e Carter tamén perdeu 6 por unha escordadura de nocello. Durante a lesión de Rose, o equipo perdeu 13 de 16 partidos, incluíndo 9 encontros seguidos en febreiro, meténdose nun serio problema coa cualificación ós playoffs.

A oito partidos de remata-la tempada regular, o 1 de abril, os Raptors despediron a Glen Grunwald, o director xeral dende 1997. Os Raptors gañaron só tres dos oito partidos que quedaban, e fóra dos playoffs. Os xogadores estrela do equipo neste ano foron Carter, quen obtivo 22.5 puntos por partido, Donyell Marshall, con 10.7 rebotes por encontro, e o ala-pivote rookie Chris Bosh, con 10.5 puntos e 7.4 rebotes por partido, que foi nomeado para o mellor equipo de Rookies da NBA.

Nada máis rematar a tempada, o 17 de abril, o adestrador Kevin O'Neill foi despedido tras facer unhas declaracións que foron malinterpretadas levando a cuestionar a mentalidade gañadora do equipo. Foi substituído por Sam Mitchell, un antigo base da NBA, que fora adestrador asistente nos Milwaukee Bucks as anteriores dúas tempadas. O 7 de xuño de 2004, Rob Babcock foi nomeado manager xeral.

Récord: 33 vitorias - 49 derrotas; décimos na Conferencia Leste.

Con novo director xeral, Rob Babcock; novo asistente do director xeral, o membro do hall of fame, ex xogador e ex-director xeral Wayne Embry; novo director de persoal deportivo, Alex English, e novo adestrador, Sam Mitchell, era evidente que estaba a ter lugar unha reestruturación do equipo. Alén disto, o xogador franquía do equipo, Vince Carter, pediu ser traspasado durante a pretempada. Así que moitos dos feitos da tempada 2004-2005 tiveron lugar fóra da cancha.

O intercambio de Carter finalmente tivo lugar a metade de tempada, rematando así unha relación de sete anos coa franquía. Un tempo máis tarde, Carter admitiu que estaba a xogar só coa metade do seu potencial, forzando así ó director xeral a traspasalo. Polo acordo, os Raptors conseguían ó antigo All-star Alonzo Mourning, ós aleiros Eric Williams e Aaron Williams, e dúas eleccións de primeira rolda do draft dos New Jersey Nets. Mourning prefiriu non ir a Toronto, polo que Babcock tivo que rescindir o seu contrato por uns dez millóns de dólares, sendo Mourning un axente libre que logo asinaría cos Miami Heat, onde estivo sete anos. Críase que os dous Williams ían achegar unha maior capacidade defensiva e reboteadora, pero xogaron moi pouco, sendo infrautilizados durante toda a tempada. Moitos crían que Babcock fixo un mal negocio en favor do presidente de operacións baloncestísticas dos Nets, Rod Thorn, e algúns sectores dos seareiros dos Raptors pediron a súa dimisión.

Despois do intercambio de Carter, Chris Bosh deu un paso adiante e tomou as rendas do equipo converténdose no novo xogador franquía, e fixo unha moi boa actuación no seu ano de sophomore, rematando décimo en número de rebotes defensivos capturados. Por outra banda, a reestruturación parecía non ir en bo camiño coa oitava elección do draft, Rafael Araújo, tentando conseguir a titularidade nun último mes de campaña dos Raptors polos playoffs a medio gas.

Os veteranos Jalen Rose e Donyell Marshall tamén sobresaían no que noutra época era un bo equipo. Había moita especulación cun traspaso con Marshall antes do fin do tempo para intercambios, xa que na tempada seguinte se convertería en axente libre. Con todo, Babcock retivo a Marshall, un movemento que induciu a moitos a pensar que axudaba a crear unha crise de identidade nos Raptors, xa que opinaban que ou facían unha reestruturación ou non terían éxito. Marshall terminaría de boa maneira a campaña 2004-2005, anotando 12 triplas contra Philadelphia 76ers o 13 de marzo de 2005 e empatando o récord que tiña Kobe Bryant.

A incapacidade dos Raptors para gañar fóra da casa (11-30), e a pobre defensa, fixo que o primeiro ano de Sam Mitchell pasase sen pena nin gloria. Non obstante, no Air Canada Center os seareiros estaban entretidos e ledos, cunha asistencia alta debido ó balance positivo (22-19). Mitchell tamén estaba no punto de mira das polémicas fóra da cancha. Como un apuntamento, o base procedente do baloncesto rueiro Rafer Alston, nunha entrevista despois dun encontro perdido por bastante marxe, dixo que estaba contemplando retirarse, mentres continuaban as disputas con Mitchell. Pouco despois, Alston foi suspendido dous partidos por "conduta prexudicial para o equipo" por marchar repetidamente dun adestramento. Ademais, Eric Williams pediu ser intercambiado debido ós escasos minutos que estaba a xogar. A nai de Vince Carter fixo unhas declaracións ós medios de comunicación sobre unha pelexa nos vestiarios entre o adestrador e o seu fillo antes da súa marcha ós Nets. Nese intre, o único All-Star potencial do equipo era Chris Bosh, que se amosaba coma un dos mellores ala-pivotes da Conferencia Leste.

Récord: 33 vitorias - 49 derrotas; cuartos na división Atlántica, undécimos na Conferencia Leste.

A tempada 2005-2006 dos Raptors foi vista coma unha decepción. Após perder os primeiros nove encontros, e quince dos dezaseis primeiros, as dificultades de Toronto continuaron cando o equipo perdeu por 18 contra Los Angeles Lakers, e permitiron á súa estrela Kobe Bryant anotar 81 puntos, o segundo récord de anotación da historia da NBA.

Os Raptors foron ó draft de 2005 con dúas eleccións de primeira rolda (a sétima e a décimo sexta) e dúas de segunda (41º e 58º). Elixiron a Charlie Villanueva no número sete, da Universidade de Connecticut e a Joey Graham na elección 16, da Universidade de Oklahoma State. Na segunda rolda, co número 41 elixiron a Roko Ukic, de Croacia e co número 58 elixiron a Uros Slokar, de Italia. Unha vez máis, o uso dunha alta elección no draft para escoller a un xogador que estaba previsto que se escollese en posicións máis baixas (Villanueva) causou tanto balbordo entre os seareiros dos Raptors coma entre os críticos de baloncesto. Moitos afeccionados temían que se repitise a situación de Rafael Araujo. Porén, o medo desapareceu cando o xogo de Villanueva ó principio da tempada impresionou tanto ós afeccionados coma ós críticos, xustificando así a súa elección. O 16 de marzo de 2006, Villanueva anotou 48 puntos, o segundo récord de anotación dos Raptors. Ademais, foi segundo na votación para Rookie do Ano con 248 puntos, por detrás de Chris Paul (623 puntos), e claramente por diante do terceiro, Andrew Bogut (98 puntos).

Despois do período de vacacións, os Raptors comezaron o seu campus de adestramento mandando a Rafer Alston ós Houston Rockets por Mike James. En canto ós axentes libres, asinaron ó base José Calderón, que xogara as seis tempadas anteriores en España, para cubrirlle as costas ó base James. Así mesmo, volveron Pape Sow e Matt Bonner; cortaron a Lamond Murray, e Donyell Marshall converteuse en axente libre.

Os Toronto Raptors comezaron a tempada o 2 de novembro de 2005 cunha derrota no Air Canada Centre contra ós Washington Wizards. Nas seguintes dúas semanas e media, os Raptors marcaron un novo récord para a franquía perdendo os seus primeiros nove partidos consecutivamente. A racha acabouse sorprendentemente cunha vitoria sobre Miami Heat o 20 de novembro.

Coas derrotas aumentando, e a atención dos medios de comunicación centrándose no equipo, contratouse ó lendario ex-adestrador de Purdue Gene Keady como adestrador asistente, axudando a desenvolver ó núcleo máis novo dos Raptors e a establecer unha boa defensa de equipo.

Tendo o peor récord da NBA, algúns rumores nos medios dicían que a saída da nova estrela Chris Bosh era inminente, engadíndose isto ó enrarecemento do ambiente provocado polo mal inicio da tempada.

O 15 de xaneiro de 2006, conseguíase o récord da franquía en puntos anotados nun partido coa vitoria sobre os Knicks 129-103; contrastando coa derrota do 22 de xaneiro contra os Lakers, no que recibiron a dubidosa honra de ser o equipo ó que Kobe Bryant lles anotou a súa marca de 81 puntos.

Co ollar dos medios aínda máis pendentes, o 26 de xaneiro fíxose público o despedimento do director xeral Rob Babcock, sendo substituído de maneira interina por Wayne Embry. Á saída de Babcock seguíronlle as de Pete Babcock e Scott Howard, facendo así máis doada a entrada dun novo equipo directivo no verán. O 2 de febreiro fixo o seu primeiro movemento importante facendo un intercambio do que o seu predecesor no cargo dubidaba moito, algo que era de coñecemento público, mandadando ós New York Knicks a Jalen Rose, unha elección de primeira rolda do draft e cartos a cambio da volta de Antonio Davis. Embry levouno a cabo coa intención de liberar un pouco a carga de soldos mirando cara a unha posíbel fichaxe duns axentes libres no verán, xa que a diferenza de Rose, Davis estaba no último ano de contrato. Aínda que houberon algúns temores iniciais de que Davis seguiría a Mourning e non quixese ir ó equipo, todo se aclarou tres días despois, cando Davis admitiu que necesitou tempo para "aclarar as súas ideas". Pero foi cortado o 24 de marzo despois de sufrir unha lesión moi grave nas costas logo de que o xogador dos Miami Heat Udonis Haslem lle fixese unha falta persoal no partido que os enfrontou a Toronto.

Días despois do intercambio Davis-Rose, a superestrela emerxente Chris Bosh foi chamado para xogar o partido das estrelas dende a suplencia en Houston. Sería o terceiro xogador dos Raptors en xogar ese partido, despois de Vince Carter e Antonio Davis.

O 22 de febreiro a directiva dos Raptors asinou un contrato polo que o General Manager e Presidente dos Phoenix Suns, Bryan Colangelo se convertería no sucesor de Babcock. O anuncio oficial fíxose o 28 de febreiro nunha rolda de prensa.

O 10 de marzo, Mike James empatou o récord de encontros consecutivos marcando polo menos unha tripla contra os Denver Nuggets, e dous días despois, os Raptors bateron o mesmo récord para un equipo. Foi Morris Peterson quen anotou a tripla do récord contra os Indiana Pacers. Con ese partido, eran xa 595 consecutivos anotando polo menos unha tripla. O récord anterior era dos Miami Heat con 594.

O 26 de marzo, Charlie Villanueva demostroulle a quen o criticaba que estaban equivocados anotando 48 puntos na derrota por 9 no tempo extra contra Milwakee Bucks, o récord de puntos anotados por un rookie na historia da franquía e igualando a Vince Carter no récord de anotación nun partido en tempada regular da franquía. Nese mesmo partido, Bosh mancaríase nun polgar, deixándoo fóra o resto do ano, o que levaría ós Raptors a unha racha de 10 derrotas consecutivas.

Os Raptors perderon a posibilidade de entraren nos playoffs o 4 de abril, cunha derrota diante dos Boston Celtics.

O 14 de abril e dun xeito inesperado, os Raptors conseguían gañar ós Detroit Pistons rematando así coa recha de derrotas, e impedindo que os Pistons superasen o récord de mellor balance na historia da NBA. Mike James marcou a súa mellor anotación, 39 puntos, 20 no derradeiro cuarto. Anotou oito tiros libres seguidos, marcando o récord da franquía en tiros libres anotados consecutivamente, 18. Esta vitoria, unida á derrota da mesma noite dos Atlanta Hawks, garantía que os Raptors tivesen o quinto peor balance da tempada na NBA.

Récord: 27 vitorias - 55 derrotas, cuartos na División Atlántica e décimo segundos na Conferencia Leste.

Na actualidade, os Toronto Raptors teñen unha excelente base de seareiros, unha das máis grandes e apaixonadas, pero famenta de títulos. Malia ter só unha aparición nos playoffs na súa historia, os datos de asistencia á cancha están entre a metade alta da NBA. Os Raptors tiveron que loitar moito dende a marcha de Vince Carter, polo que o equipo recibiu relativamente pouco.

Chris Bosh, unha estrela emerxente, é actualmente a cara dos Raptors. Está na súa terceira tempada no equipo, e xa foi nomeado All-Star no 2006. Asinou unha renovación de tres anos por 60 millóns de dólares, sendo blindado así ata o 2010.

Os Raptors só superan ós Golden State Warriors (12) e ós Atlanta Hawks (7) en tempadas consecutivas sen apareceren nuns playoffs con catro.

O xoves 8 de xuño os Raptors mandaron a Rafael Araujo ós Utah Jazz por Kris Humphries e Robert Whaley, e o 21 de xuño intercambiaron a Matt Bonnes, Eric Williams e unha elección de segunda rolda no draft de 2009]] cos San Antonio Spurs por Rasho Nesterovic e cartos.

O inicio dunha nova era para os Raptors comezou cando gañaron o sorteo das posicións do draft, saltando así cinco posicións. Usáronna para elixiren o prodixio italiano Andrea Bargnani, o primeiro xogador europeo elixido nesa posición. A isto seguiulle a contratación do General Manager do Benetton de Treviso Maurizio Gherardini para pasar a se-lo vicepresidete de operacións baloncestísticas e axudante do General Manager o 22 de xuño, sendo o primeiro europeo nun posto de executivo na historia da NBA.

Coa chegada de Bargnani, Colangelo tentou perfila-lo cadro de xogadores intecambiando a Charlie Villanueva cos Milwaukee Bucks a cambio de TJ Ford e cartos o 30 de xuño, sorprendendo así a propios e a estraños e conseguindo para os Raptors ó base natural que tanto precisaba para axudar a endereza-lo rumbo da franquía.

O 13 de xullo, asinaban o base/escolta Anthony Parker, procedente do Maccabi de Tel Aviv, e pouco despois a John Salmons procedente dos Philadelphia 76ers vía sign-and-trade a cambio dunha elección de segunda rolda no 2007 e 2 millóns de dólares. O 24 de xullo tamén asinaban ó ala Jorge Garbajosa, procedente do Unicaja de Málaga. Garbajosa ten moita experiencia xogando co base José Calderón na selección española.

• Máis partidos xogados:

1. Morris Peterson – 544^[1]
2. Chris Bosh – 492^[2]
3. Alvin Williams – 417
4. José Calderón – 407
5. Vince Carter – 403

• Máis minutos xogadores:

1. Chris Bosh – 18 813^[2]
2. Morris Peterson – 16 059^[1]
3. Vince Carter – 15 408

• Máis puntos anotados:

 

1. Chris Bosh – 10 275^[2][3]
2. Vince Carter – 9 420
3. Morris Peterson – 6 498^[1]
4. Andrea Bargnani – 5 535^[4]
5. Doug Christie – 4 448
6. José Calderón – 4 176
7. Antonio Davis – 3 994^[5]
8. Damon Stoudamire – 3 917

• Máis asistencias:

1. José Calderón – 2 932^[6][7]
2. Alvin Williams – 1 791
3. Damon Stoudamire – 1 767
4. Vince Carter – 1 553
5. Doug Christie – 1 314

• Máis rebotes:

 

1. Chris Bosh – 4 776^[2][8]
2. Antonio Davis – 2 839^[5]
3. Vince Carter – 2 091
4. Morris Peterson – 2 064^[1]
5. Andrea Bargnani – 1 779^[4]
6. Charles Oakley – 1 655

• Máis triplas:

1. Morris Peterson – 801^[1]
2. Vince Carter – 554
3. Andrea Bargnani – 504
4. Doug Christie – 431
5. Damon Stoudamire – 374

• Máis tapóns:

1. Chris Bosh – 600^[2]
2. Vince Carter – 415
3. Antonio Davis – 405^[5]
4. Marcus Camby – 360
5. Andrea Bargnani – 344^[4]

• Máis roubos:

1. Doug Christie – 734^[9]
2. Morris Peterson – 552^[1]

• Máis tiros taponados nun encontro: 23 contra os Atlanta Hawks.
• Máis triplas anotadas nun encontro: 22 contra os Philadelphia 76ers.
• Maior múmero de encontros seguidos anotando ó menos unha tripla: 614 (e subindo).

• Récord en playoffs de triplas anotadas nunha metade: 8, Vince Carter.
• Récord en playoffs de triplas anotadas nun partido: 9, Vince Carter (empatado con Rex Chapman e Ray Allen).
• Récord da NBA de triplas anotadas nun partido: 12, Donyell Marshall (empatado con Kobe Bryant.
• Récord da franquía de puntos anotados por un rookie nun partido: 48, Charlie Villanueva.
• Récord da franquía de tiros libres consecutivos anotados: 18, Mike James.
• Récord de tiros libres anotados sen fallaren os xogadores activos na NBA actualmente: 75, José Manuel Calderón.

• Matt Bonner; chamado O Cohete Vermello polo seu pelo louro e porque conducía de forma habitual o TTC, alcumado O Cohete.
• Marcus Camby; líder de tapóns de tódolos tempos, elixido no número dous do draft de 1996.
• Vince Carter; líder en anotacións de tódolos tempos, récord da franquía en aparicións nun All-Star con 4, e campión do concurso de mates.
• Doug Christie; transformouse nun defensor da elite e axudou a leva-los Raptors ós playoffs, líder de tódolos tempos en roubos.
• Antonio Davis; líder en rebotes de tódolos tempos, unha vez All-Star en Toronto, liderou o equipo na última tempada que chegou ós playoffs após a lesión de Vince Carter.
• Donyell Marshall; anotou 12 triplas nun encontro empatando o récord da NBA.
• Charles Oakley; posibelmente o maior líder nos vestiarios dos Raptors.
• Alvin Robertson; anotou os primeiros puntos dos Raptors na NBA.
• Damon Stoudamire; a primeira elección dos Raptors nun draft, o primeiro xogador franquía, e o primeiro en facer unha tripla-dobre na historia dos Raptors, con 20 puntos, 12 rebotes e 11 asistencias contra os Sonics o 21 de novembro de 1996.
• Charlie Villanueva; foi Rookie do Ano da NBA no 2006 e foi coñecido por axuda-los nenos con alopecia areate e por ser o favorito dos seareiros de Toronto.
• Alvin Williams; líder de asistencias de tódolos tempos, durante moito tempo foi considerado o corazón e maila alma dos Raptors; probabelmente anotou o tiro máis importante da historia da franquía na primeira rolda dos playoffs de 2001 contra os Knicks, selando así a primeira vitoria dos Raptors nunhas series de playoffs.
• Jerome Williams; un dos favoritos dos afeccionados segundo "The Junkyard Dog", actualmente a comunidade de seareiros máis representativa.

Toronto Raptors 2022–2023
Xogadores	Adestradores
Pos. # Nac. Nome Altura Peso Procedencia 1.5 !B/E 30   !  Agbaji, Ochai 1.96 m (6 ft 5 in) 98 kg (215 lb) Kansas 2.5 !E/A 4   !  Barnes, Scottie 2.01 m (6 ft 7 in) 102 kg (225 lb) Florida State 2.5 !E/A 9   !  Barrett, RJ 1.98 m (6 ft 6 in) 97 kg (214 lb) Duke 4.5 !AP/P 25   !  Boucher, Chris 2.06 m (6 ft 9 in) 91 kg (200 lb) Oregon 2.5 !E/A 11   !  Brown, Bruce 1.93 m (6 ft 4 in) 92 kg (202 lb) Miami (FL) 1.5 !B/E 3   !  Carton, D. J. 1.91 m (6 ft 3 in) 91 kg (200 lb) Marquette 2.5 !E/A 1   !  Dick, Gradey 1.98 m (6 ft 6 in) 91 kg (200 lb) Kansas 1.5 !B/E 0   !  Freeman-Liberty, Javon 1.91 m (6 ft 3 in) 86 kg (190 lb) DePaul 3.5 !A/AP 2   !  McDaniels, Jalen 2.06 m (6 ft 9 in) 86 kg (190 lb) San Diego State 1.5 !B/E 24   !  Nowell, Markquis 1.7 m (5 ft 7 in) 73 kg (160 lb) Kansas State 3.5 !A/AP 13   !  Nwora, Jordan 2.03 m (6 ft 8 in) 102 kg (225 lb) Louisville 4.5 !AP/P 41   !  Olynyk, Kelly 2.11 m (6 ft 11 in) 109 kg (240 lb) Gonzaga 4.5 !AP/P 34   !  Porter, Jontay 2.08 m (6 ft 10 in) 109 kg (240 lb) Missouri 5.0 !P 19   !  Pöltl, Jakob 2.13 m (7 ft 0 in) 118 kg (260 lb) Utah 1.5 !B/E 5   !  Quickley, Immanuel 1.88 m (6 ft 2 in) 86 kg (190 lb) Kentucky 2.5 !E/A 14   !  Temple, Garrett 1.96 m (6 ft 5 in) 88 kg (195 lb) LSU 2.5 !E/A 33   !  Trent, Gary 1.96 m (6 ft 5 in) 95 kg (209 lb) Duke	Adestrador   Darko Rajaković Asistente(s)   Michael Batiste   Vin Bhavnani   Pat Delany   Drew Jones   Jama Mahlalela   Ivo Simović Lenda (C) Capitán (DP) Drafteado sen asinar (FA) Axente libre (IN) Inactivo (S) Suspendido   Mancado Cadro Actualizado: 24-02-2024

Notes

• ^a O número total de adestradores dos Raptors, e polo tanto se algún adestrou dúas ou máis veces ao equipo só conta unha vez na lista.
• ^b Pasou toda a súa carreira como adestrador na NBA nos Raptors.
• ^c Introducido no Basketball Hall of Fame como adestrador.

• Chuck Swirsky.
• Jack Armstrong (Rogers Sportsnet).
• Leo Rautins.
• Sherman Hamilton

• Web oficial dos Toronto Raptors (en inglés)
• Blog dos Raptors (en inglés)
• Web oficial da liga de verán dos Raptors (en inglés)
• Foro oficial dos Toronto Raptors Arquivado 23 de outubro de 2005 en Wayback Machine. (en inglés)
• Blog e web de siareiros (en inglés)
• RealGM Foro de siareiros (en inglés)
• RaptorsBlog.com Blog dos Raptors (en inglés)
• HoopsWorld.com Foro dos Raptors (en inglés)
• Toronto Raptors game tickets (en inglés)
• Frozen Hoops Historia do baloncesto afeccionado e profesional de Canadá (en inglés)
• Toronto Raptors Enciclopedia deportiva E-Cyclopedia (en inglés)