Televisión

Os avances na investigación en tres campos científicos diferentes fixeron posible converter a televisión nunha realidade independente: o primeiro, a fotoelectricidade^[10], ou a capacidade dalgúns corpos para transformar a enerxía eléctrica en enerxía luminosa, o segundo os procesos analíticos capaces de descompoñer unha fotografía en liñas e puntos claros e escuros, para despois devolvela á súa forma orixinal, e o terceiro, os avances na manipulación dos electróns, que permitirían repetir este proceso de descomposición e restitución de imaxes vinte e cinco veces por segundo.^[11]

Porén, os dous primeiros modelos de televisión non xurdiron ata o século XX. Por unha banda, a televisión mecánica, por outra, a televisión electrónica. Ambos desenvolvéronse de forma paralela e sen incidentes nun período caracterizado pola loita, fundamentalmente nos Estados Unidos e en Gran Bretaña, entre distintas empresas e inventores para a adopción dunha norma técnica. nos sistemas de emisión e recepción de imaxes.

 

En 1884 Paul Nipkow deseñou e patentou o chamado disco de Nipkow, un proxecto televisivo que non se puido levar á práctica. Este disco permitia realizar un varrido secuencial da imaxe a través dunha serie de buratos realizados nel. Cada burato, que en teoría debería ter un tamaño infinitesimal e na práctica era de 1 mm, tomaba unha liña da imaxe e como estes, os buratos, se desprazaban lixeiramente, acabaron facendo o varrido total da mesma. Desafortunadamente, a calidade da imaxe non foi satisfactoria.

Boris Rosing patentou en 1907 un sistema de televisión que utilizaba como receptor un moi primitivo tubo de raios catódicos, un dos seus alumnos, Vladimir Zworykin solicitou a patente en 1923 dun sistema de televisión utilizando tanto como transmisor como receptor tubos de raios catódicos pero os seus experimentos prácticos non deron resultado^[12]. A partir de 1910, o disco Nipkow utilizouse no desenvolvemento de sistemas de televisión e o 25 de marzo de 1925, o inventor John Logie Baird realizou o primeiro experimento real utilizando dous discos, un no transmisor e outro no receptor, que estaban unidos ao mesmo eixe de xeito que a súa rotación estivese sincronizada e separada por 2 metros. En primeiro lugar, transmitiu a imaxe dunha boneca, que se visualizaba de forma óptima na sala seguinte. Tras este pequeno éxito, optou por repetir a experiencia cunha persoa, en concreto con William Tayton, un mozo aprendiz do mundo da fotografía. A imaxe tiña unha definición de 28 liñas e unha frecuencia de cadro de 14 cadros por segundo.^[13]

Ao ano seguinte, tiveron lugar as primeiras probas oficiais de televisión e o responsable foi o escocés John Logie Baird, considerado un dos pioneiros do nacemento da televisión. Precisamente, a primeira demostración realizada para mostrar como funcionaba este novo sistema tivo lugar no faiado do seu piso da capital londiniense. Os membros da Royal Institution puideron observar o 26 de xaneiro de 1926 un sistema capaz de transmitir imaxes grazas ao uso dunha cámara e dun televisor nunha mesma sala.^[14]

En 1927, Baird transmitiu un sinal a 438 millas a través dunha liña telefónica entre Londres e Glasgow. O número de liñas adoptadas foi de 30 pero isto non deu os resultados desexados pois a calidade da imaxe non era satisfactoria.

En 1928 Baird fundou a Baird Television Development Company co obxectivo de intentar explotar comercialmente a televisión traballando con medios menos rudimentarios. Esta empresa logrou o primeiro sinal de televisión transatlántico entre Londres e Nova York . Ese mesmo ano Paul Nipkow ve na Exposición da Radio de Berlín un sistema de televisión que funciona perfectamente baseado no seu invento co seu nome ao pé. En 1929, comezaron as emisións regulares en Londres e Berlín baseadas no sistema Nipkow Baird e emitidas na banda de radio media.

Desenvolvéronse outros exploradores mecánicos, como o inventado por Telefunken, que deu bos resultados, pero era moi complexo xa que consistía nun cilindro con buracos que tiña cada un unha lente. A formación da imaxe na recepción realizouse utilizando o mesmo principio que se utilizou na captura. Outro disco semellante, xirando de forma sincronizada, utilizábase para mirar a través del unha lámpada de neon. A luminosidade correspondeu á luz captada neste punto da imaxe. Este sistema, debido ao reducido tamaño da zona de formación da imaxe, non tivo moito éxito, xa que só permitiu que fose visto por unha persoa, aínda que se intentou ampliar a imaxe mediante o uso de lentes. Desenvolvéronse sistemas baseados en cinta no canto de discos, e tamén se desenvolveu un sistema de espellos montados nun tambor que realizaba a presentación nunha pantalla, que conseguiu resolver o problema do tamaño da imaxe. Por iso o tambor tiña espellos lixeiramente inclinados, colocados de forma helicoidal. Este tambor coñécese como a roda de Weill. Debido ao desenvolvemento práctico destes televisores, foi necesario substituír a lámpada de neon, que non daba suficiente brillo, por outras vías, e entre elas utilizouse para poñer unha lámpada de descarga de gas e pasar a luz da mesma por un Kerr . cela que regulaba o fluxo luminoso en relación coa tensión aplicada aos seus bornes. O desenvolvemento completo do sistema conseguiuse co uso da roda fónica para realizar o sincronismo entre o emisor e o receptor.

A exploración da imaxe, que se desenvolvera progresivamente a través das experiencias de Senlecq e Nipkow, está cuestionada pola exposición do principio de exploración entrelazada desenvolvida por Belin e Korn. A exploración entrelazada resolve o problema da persistencia da imaxe, as primeiras liñas debuxadas pérdense cando as últimas liñas aínda non foron debuxadas producindo o que se coñece como efecto onda. Na exploración entrelazada escanéanse primeiro as liñas impares e despois as pares e o mesmo faise na presentación da imaxe. Brillounin perfecciona o disco de Nipkow para realizar escaneos entrelazados colocando lentes nos buratos aumentando así o brillo capturado.

Entre 1928 e 1929 Philo Farnsworth e Zworykin presentaron receptores electrónicos semellantes e envolvéronse nunha lea xudicial durante varios anos. En 1931 Zworykin elaborou o primeiro iconoscopio funcional ^[15]. En 1932 realizáronse as primeiras emisións en París. Estas emisións tiñan unha definición de 60 liñas pero tres anos despois estarían emitindo con 180. A precariedade das celas utilizadas para a captura fixo que as escenas tivesen que iluminarse con moita intensidade, producindo moita calor o que impedía o desenvolvemento do traballo nos estudios^[16][17]

A definición das imaxes do sistema mecánico empregado por Baird, aínda que mellorou notablemente co paso do tempo, foi sempre pobre en comparación co sistema electrónico.

En Francia, onde varios equipos de especialistas estiveron traballando dende finais do século XIX no desenvolvemento do novo medio, foi René Barthélemy quen instalou (abril de 1935) unha televisión. estudo da Escola de Electricidade de París e utilizou a Torre Eiffel como soporte para a primeira antena de transmisión. En poucos anos (1935-1939) os franceses adoptaron o sistema electrónico.^[18]

 

En 1897, o físico inglés J. J. Thomson conseguiu, nos seus tres coñecidos experimentos, desviar os raios catódicos, función fundamental do moderno tubo de raios catódicos (TRC). A primeira versión do TRC foi inventada polo físico alemán Karl Ferdinand Braun en 1897 e tamén se coñece como tubo "Braun".^[19] Era un cátodo frío cunha modificación do tubo de Crookes, cunha pantalla recuberta de fósforo. Braun foi o primeiro en concibir o uso dun CRT como dispositivo de visualización.^[20] O "tubo de Braun" converteuse na base da televisión do século XX.^[21] En 1906, os alemáns Max Dieckmann e Gustav Glage produciron por primeira vez imaxes rasterizadas nun CRT. ^[22] En 1907, o científico ruso Boris Rosing utilizou un TRC no extremo receptor dunha sinal de vídeo experimental para formar unha imaxe. Conseguiu mostrar formas xeométricas simples na pantalla.

En 1908, Alan Archibald Campbell-Swinton, membro da Royal Society (Reino Unido), publicou unha carta na revista científica Nature na que describía como podía lograrse unha "visión eléctrica afastada" utilizando un tubo de raios catódicos, ou tubo Braun, como dispositivo transmisor e receptor,^[23][24] ampliou a súa visión nun discurso pronunciado en Londres en 1911 e publicado no The Times'^[25] e no Journal of the Röntgen Society.^[26][27] Nunha carta a Nature publicada en outubro de 1926, Campbell-Swinton tamén anunciou os resultados dalgúns "experimentos non moi exitosos" que realizara con G. M. Minchin e J. C. M. Stanton. Tentaran xerar un sinal eléctrico proxectando unha imaxe sobre unha placa metálica recuberta de selenio que era escaneada simultaneamente por un feixe de raios catódicos.^[28][29] Estes experimentos levaronse a cabo antes de marzo de 1914, cando morreu Minchin ,^[30] pero máis tarde foron repetidos por dous equipos diferentes en 1937, por H. Miller e J. W. Strange de EMI,^[31] e por H. Iams e A. Rose de RCA.^[32] Ambos os equipos conseguiron transmitir imaxes "moi débiles" coa placa recuberta de selenio orixinal de Campbell-Swinton. Aínda que outros experimentaran con tubos catódicos como receptores, a idea de utilizalos como transmisores era nova.^[33] O primeiro tubo de raios catódicos que utilizou un cátodo quente foi desenvolto por John B. Johnson (que deu o seu nome ao termo ruído Johnson) e Harry Weiner Weinhart de Western Electric, e converteuse nun produto comercial en 1922.^{[Cómpre referencia]}

En 1926, o enxeñeiro húngaro Kálmán Tihanyi deseñou un sistema de televisión que utilizaba elementos de varrido e visualización totalmente electrónicos e empregaba o principio de "almacenamento de carga" dentro do tubo de varrido (ou "cámara").^{[34][35][36][37]} O problema da baixa sensibilidade á luz, que se traducía nunha baixa produción eléctrica dos tubos transmisores ou "de cámara", resolveríase coa introdución da tecnoloxía de almacenamento de carga por Kálmán Tihanyi a partir de 1924.^[38] A súa solución foi un tubo de cámara que acumulaba e almacenaba cargas eléctricas ("fotoelectróns") dentro do tubo ao longo de cada ciclo de varrido. O dispositivo describiuse por primeira vez nunha solicitude de patente que presentou en Hungría en marzo de 1926 para un sistema de televisión que denominou "Radioskop".^[39] Tras novos perfeccionamentos incluídos nunha solicitude de patente de 1928,^[38] A patente de Tihanyi foi declarada nula en Gran Bretaña en 1930,^[40] polo que solicitou patentes en Estados Unidos. Aínda que o seu avance incorporaríase ao deseño do "iconoscopio" de RCA en 1931, a patente estadounidense do tubo transmisor de Tihanyi non se concedería ata maio de 1939. A patente do seu tubo receptor concedeuse en outubro do ano anterior. Ambas as patentes foran adquiridas pola RCA antes da súa aprobación.^[41][42] O almacenamento de carga segue sendo un principio básico no deseño de dispositivos de imaxe para televisión ata os nosos días.^[39] O 25 de decembro de 1926, na Escola Industrial Superior de Hamamatsu (Xapón), o inventor xaponés Kenjiro Takayanagi demostrou un sistema de televisión cunha resolución de 40 liñas que empregaba unha pantalla CRT.^[43] Este foi o primeiro exemplo funcional dun receptor de televisión totalmente electrónico e o equipo de Takayanagi introduciu posteriormente melloras neste sistema paralelamente a outros desenvolvementos televisivos.^[44] Takayanagi non solicitou a patente.^[45]

Na década de 1930, Allen B. Dumont fabricou os primeiros CRT que duraban 1.000 horas de uso, o que foi un dos factores que propiciaron a adopción xeneralizada da televisión.^[46]

O 7 de setembro de 1927, o tubo da cámara do diseccionador de imaxes do inventor estadounidense Philo Farnsworth transmitiu a súa primeira imaxe, unha simple liña recta, no seu laboratorio do 202 de Green Street, en San Francisco.^[47][48] O 3 de setembro de 1928, Farnsworth desenvolvera o sistema o suficiente como para realizar unha demostración para a prensa. Considérase a primeira demostración de televisión electrónica.^[48] En 1929, o sistema mellorouse aínda máis mediante a eliminación dun motor xerador de corrente, de modo que o seu sistema de televisión agora non tiña partes mecánicas.^[49] Ese ano, Farnsworth transmitiu as primeiras imaxes humanas en directo co seu sistema, incluída unha imaxe de tres polgadas e media da súa esposa Elma ("Pem") cos ollos pechos (posiblemente debido á intensa iluminación necesaria).^[50]

 

Mentres tanto, Vladimir Zworykin tamén experimentou co tubo de raios catódicos para crear e mostrar imaxes. Mentres traballaba para Westinghouse Electric en 1923, empezou a desenvolver un tubo de cámara electrónica. Con todo, nunha demostración realizada en 1925, a imaxe era tenue, tiña pouco contraste e escasa definición, e estaba inmóbil.^[51] O tubo de imaxe de Zworykin nunca pasou da fase de laboratorio. Con todo, a RCA, que adquiriu a patente de Westinghouse, afirmou que a patente do disector de imaxes de Farnsworth de 1927 estaba redactada de forma tan ampla que excluía calquera outro dispositivo electrónico de formación de imaxes. Así, baseándose na solicitude de patente de Zworykin de 1923, a RCA presentou unha demanda por interferencia de patentes contra Farnsworth. O examinador da Oficina de Patentes dos Estados Unidos non estaba de acordo nunha decisión de 1935, atopando a prioridade de invención de Farnsworth contra Zworykin. Farnsworth alegou, para impugnar a patente de Zworykin, que o sistema de Zworykin de 1923 non podía producir unha imaxe de tipo eléctrica. Zworykin recibiu unha patente en 1928 para unha versión de transmisión en cor da súa solicitude de patente de 1923,^[52] tamén dividiu a súa solicitude orixinal en 1931.^[53] Zworykin non puido ou non quixo presentar probas dun modelo funcional do seu tubo baseado na súa solicitude de patente de 1923. En setembro de 1939, tras perder unha apelación nos tribunais e decidida a seguir adiante coa fabricación comercial de equipos de televisión, a RCA acordou pagar a Farnsworth 1 millón de dólares en dez anos, ademais dos pagos por licenzas, para utilizar as súas patentes.^[54][55]

En 1933, RCA introduciu un tubo de cámara mellorado que se baseaba no principio de almacenamento de carga de Tihanyi.^[56]Chamado «Iconoscopio» por Zworykin, o novo tubo tiña unha sensibilidade luminosa duns 75.000 lux, polo que se afirmaba que era moito máis sensible que o disector de imaxes de Farnsworth.^{[Cómpre referencia]} Con todo, Farnsworth superara os seus problemas de potencia co seu disector de imaxe mediante a invención dun dispositivo «multipactor» completamente único, no que empezou a traballar en 1930 e que probou en 1931.^[57][58] Este pequeno tubo podía amplificar un sinal até unha potencia de 60 ou superior^[59] e prometía moito en todos os campos da electrónica. Desgraciadamente, un problema do multipactor era que se desgastaba a un ritmo insatisfactorio.^[60]

 

Na Internationale Funkausstellung Berlin (Exposición Internacional de Radio de Berlín) de agosto de 1931 en Berlín, Manfred von Ardenne fixo unha demostración pública dun sistema de televisión que utilizaba un CRT tanto para a transmisión como para a recepción, que foi a primeira transmisión de televisión completamente electrónica.^[61] Con todo, Ardenne non desenvolvera un tubo de cámara, senón que utilizaba o CRT como escáner de puntos de luz para escanear diapositivas e películas.^[62] Ardenne logrou a súa primeira transmisión de imaxes de televisión o 24 de decembro de 1933, seguida de probas para un servizo público de televisión en 1934. En 1935 creouse en Berlín o primeiro servizo de televisión con varrido electrónico do mundo, mais estaba dispoñíbel apenas en 22 salas públicas, o Fernsehsender Paul Nipkow (Canle de televisión «Paul Nipkow»), que culminou coa retransmisión en directo dos Xogos Olímpicos de 1936 desde Berlín a lugares públicos de toda Alemaña.^[63][64]

O uso da televisión aumentou nos Estados Unidos enormemente despois da segunda guerra mundial debido aos avances tecnolóxicos xurdidos coa guerra e á renda adicional dispoñíbel (aparellos de TV nos anos 30 custaban o equivalente a US$ 7000 actuais (2001) e había pouca programación dispoñíbel), e se en 1950 había 100.000 televisores un ano despois o seu número aumentou ao millón, chegando en 1959 ao 88% dos fogares^[65], e xa para 1960 nese país a televisión desprazou ao cine como principal medio de entretemento^[66], ao tempo que os principais estudios comezaban a distribuír os seus arquivos cinematrográficos na televisión^[67]. No Reino Unido a Coroación da raíña Isabel II en 1953 significou o comezo do desprazamento da radio pola televisión^[68]. En moitos países a televisión foi unha prerrogativa exclusiva do Estado que constituía un servizo público^[69], en especial en Europa, pero sobre todo a partir das décadas de 1980 e 1990^[70] comezou a permitirse en case todos os países a creación de cadeas privadas ou mesmo privatizáronse canles públicas, porén aínda quedan uns poucos réximes onde aínda a televisión queda totalmente baixo o control do Estado^[71]. A televisión mudou a forma de concibir o mundo, mudou a forma de facer política e das campañas electorais ^[72], a transformación da Guerra de Vietnam en guerra televisada fixo modificar a percepción da propia guerra polo público estadounidense^[73], converténdose no medio máis influente.

 

 

A televisión en cores xurdiu en 1954, na rede americana NBC. Un ano antes o goberno americano aprobou o sistema de transmisión en cores proposto pola CBS, mais cando a RCA presentou un novo sistema que non esixía alteracións nos aparellos antigos en negro e branco, a CBS abandonou a súa proposta en favor da nova. A aparición da gravación en cintas de vídeo en 1956 supuxo unha mudanza no sistema de produción, ata entón só se podían ver emisións en directo ou gravadas en filmes a través dun monitor de vídeo, sistema coñecido como kinescopio, que resultaba complexo xa que había que procesalo para adaptalo ás pantallas do televisor e á hora de editalo, as cintas de vídeo permitían a gravación dun xeito sinxelo e a distribución inmediata dos programas e series, aínda que as primeiras que saíron ao mercado non se podían editar.

A maior parte da produción que se emite no mundo son programas e series locais ou do propio país, en 1992 calculábase que o gasto en produción local e nacional superaba en 29 veces ao gasto en intercambio internacional de producións audiovisuais^[74].

As novas tecnoloxías e a aparición de Internet mudou á propia televisión, o telespectador ten acceso a moitos programas e series, de xeito gratuíto ou por pagamento, nas webs das canles ou en páxinas de video streaming ou descargas ou so demanda nos operadores de televisión por cable ou satélite ao mesmo tempo que os programas e series poden esténderse con complementos en Internet, que poden incluír episodios tanxenciais feitos especialmente para Internet ou para móbiles ou valos nas redes sociais ademais das tradicionais: xogos, camisetas, DVD^[75].

Hai varios tipos de monitores de vídeo usados en equipamentos de Televisión. Ata a década de 2000 os máis comúns eran os CRTs (ou televisores de Tubo) chegando ás 40 polgadas diagonais.

Durante finais da década de 2000 e ata mediados da década de 2010, aproximadamente, empregáronse os televisores LCD (cristal líquido) e circuítos integrados (chips ) de imaxe reflectida

Dende finais de 2010 a maior parte das TVs utilizan tecnoloxía LED e tamén de Plasma (Displays de plasma).

As Pantallas grandes, 80 polgadas ou máis, usan Tecnoloxía de Proxección, que basicamente consiste nun proxector que se reflicte indirectamente nun reflector, o cal dirixe a imaxe a pantalla. aínda que cada vez as pantallas LED ou as de Plasma están a incrementar continuamente os seus tamaños.

Os Televisores non fixeron máis que crecer de tamaño ao ancho e alto, a díagonal, pero adelgazaron en canto a súa profundidade, sendo cada vez máis planos, con apenas unhas polgadas de grosor, podendo pendurarse na parede como un cadro, o que economiza espazo e poden converterse nun elemento decorativo, simulando ser un cadro activo, amosando diferentes imaxes ou vídeos.

Outro avance significativo son os seus sistemas de Conexión, que permiten acceder á Internet e conectar (vincular) dispositivos sen fíos como móbiles intelixentes ou dispositivos de reprodución.

Ao inicio das transmisións regulares de televisión a falta de estándares internacionais levou a que se desenvolveran tres sistemas de televisión analóxicos independentes para a televisión en branco e negro, o americano de 525 liñas, o europeo 625 liñas e o francés de 819 liñas. O sistema británico de 405 liñas mantívose en uso ata 1985 pero boa parte da programación británica xa se facía en 625 liñas desde a década de 1960. Na televisión analóxica en cor existen tres estándares independentes o PAL europeo, o SECAM francés e o NTSC americano.

• Sistemas de transmisión do son
• NICAM, MTS.
• Vía satélite usando sinal dixital.
• Televisión por cable
  • hai tanto sistema por cable analóxico canto dixital.
• Televisión dixital (DTV): Sistema de Normas e Protocolos para a Emisión da Televisión en Formato Dixital.
• Televisión Dixital Terrestre (TDT): Sistema de Normas e Protocolos para a Emisión da Televisión en Formato Dixital a través de Emisoras e Antenas terrestres, coma por exemplo as dos fogares.
• TV de Alta Definición (HDTV): Diferénciase da televisión de Definición Estándar en que conta con maior Resolución. Ao funcionar dixitalmente referímonos a Resolución por Píxeles ou MegaPíxeles (Millóns de Píxeles), como nas cámaras fotográficas dixitais, en vez do número de liñas da pantalla dos modelos analóxicos.
• Pay-per-view: Programación Baixo Encomenda.
• Web TV: Emisión e Visualización de televisión a través de páxinas web, pode ser de pago ou gratuíto.

Programación é a transmisión nas estacións de televisión (por veces chamada de canais) que son frecuentemente dirixidos a unha determinada audiencia, porén existen moitas canles especializadas en noticias que teñen unha audiencia mundial, outras cadeas especializadas en deportes, filmes ou música teñen canles que abranguen boa parte do mundo. Alén diso, Internet permite que calquera canle poida ter unha audiencia mundial.

Nos Estados Unidos de América, as redes de televisión producen programas primetime (horario nobre) para as súas emisoras afiliadas. Fóra do horario de máxima audiencia, a maior parte das emisoras teñen a súa programación de produción propia.

O 17 de decembro de 1996, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas proclamou o 21 de novembro como o Día Mundial da Televisión, como conmemoración do día en que se celebrou, en 1996, o primeiro Foro Mundial de Televisión das Nacións unidas [2].

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Televisión

• Erik Barnouw: Tube of Plenty: The Evolution of American Television, Oxford University Press 1992.
• Guy Debord: The Society of the Spectacle
• Jerry Mander: Four Arguments for the Elimination of Television, Perennial 1978
• Abramson, Albert (2003). The History of Television, 1942 to 2000. Jefferson, NC / London: McFarland. ISBN 978-0-7864-1220-4. 
• Pierre Bourdieu, On Television, The New Press, 2001.
• Tim Brooks and Earle March, The Complete Guide to Prime Time Network and Cable TV Shows, 8th ed., Ballantine, 2002.
• Jacques Derrida and Bernard Stiegler, Echographies of Television, Polity Press, 2002.
• David E. Fisher and Marshall J. Fisher, Tube: the Invention of Television, Counterpoint, Washington, D.C., 1996, ISBN 1-887178-17-1.
• Steven Johnson, Everything Bad is Good for You: How Today's Popular Culture Is Actually Making Us Smarter, Nova York, Riverhead (Penguin), 2005, 2006, ISBN 1-59448-194-6.
• Leggett, Julian (abril de 1941). "Television in Color". Popular Mechanics (Chicago). Consultado o 27 de agosto do 2023. 
• Jerry Mander, Four Arguments for the Elimination of Television, Perennial, 1978.
• Jerry Mander, In the Absence of the Sacred, Sierra Club Books, 1992, ISBN 0-87156-509-9.
• Neil Postman, Amusing Ourselves to Death: Public Discourse in the Age of Show Business, Nova York, Penguin US, 1985, ISBN 0-670-80454-1.
• Evan I. Schwartz, The Last Lone Inventor: A Tale of Genius, Deceit, and the Birth of Television, Nova York, Harper Paperbacks, 2003, ISBN 0-06-093559-6.
• Beretta E. Smith-Shomade, Shaded Lives: African-American Women and Television, Rutgers University Press, 2002.
• Alan Taylor, We, the Media: Pedagogic Intrusions into US Mainstream Film and Television News Broadcasting Rhetoric, Peter Lang, 2005, ISBN 3-631-51852-8.
• Amanda D. Lotz, The Television Will Be Revolutionized, Nova York University Press, ISBN 978-0-8147-5220-3

• Ancho de banda
• Canon televisivo
• Telectroscopio
• Televisión autonómica
• Televisión local
• SCART
• Animación
• Televisión en cor