Temperatura de Curie

Substancia	T_c (K)
MnOFe₂O₃	573
Y₃Fe₅O₁₂	560
Cu₂MnIn	500
CrO₂	386
MnAs	318
Gd	292
Au₂MnAl	200
Dy	88
EuO	69
CrBr₃	37
EuS	16,5
GdCl₃	2,2

Substancia	T_c (K)
Co	1388
Fe	1043
Fe₂B	1015
FeOFe₂O₃	858
Ni OFe₂O₃	858
CuOFe₂O₃	728
MgOFe₂O₃	713
Mn Bi	630
Cu₂MnAl	630
Ni	627
MnSb	587
MnB	578

A temperatura de Curie (Tc) ou, por veces, punto de Curie, é a temperatura por riba da cal un corpo ferromagnético perde o seu magnetismo, comportándose como un material puramente paramagnético.

Historia e características

Pierre Curie descubriu canda o seu irmán Jacques o efecto piezoeléctrico en cristais, estabelecendo que a susceptibilidade magnética das substancias paramagnéticas depende do inverso da temperatura, é dicir, que as propiedades magnéticas varían en función da temperatura. En todos os ferromagnetos atopou un descenso da magnetización até que a temperatura chegaba a un valor crítico, chamada temperatura de Curie (Tc), onde a magnetización é igual a cero; por riba da temperatura de Curie, os ferromagnetos compórtanse como substancias paramagnéticas.

Véxase tamén

Ligazóns externas

vídeo cunha explicación do fenómeno (en inglés)