Saprotrofia
A saprotrofia, nutrición saprótrofa ou nutrición lisótrofa é un proceso de dixestión extracelular quimioheterótrofo implicado no procesamento de materia orgánica en descomposición (morta ou residual). Ocorre nos organismos saprótrofos e está maiormente asociado aos fungos (por exemplo Mucor) e ás bacterias do solo. Os fungos microscópicos saprótrofos denomínanse ás veces saprobios, e as plantas ou a flora bacteriana denomínanse saprófitos (ou saprófitas), aínda que agora se cre que todas as plantas que antes se pensaba que eran saprófitas son, en realidade, parasitos de fungos microscópicos ou doutras plantas. O proceso é xeralmente facilitado polo transporte activo de ditos materiais e endocitose no micelio interno e as súas hifas constituíntes.[1]
Diversas raíces léxicas relacionadas coa materia en descomposición (detrito, sapro-), comer e nutrirse (-voro, -fago), e planta e forma de vida (fito, -obio) producen varios termos, como detritívoro, detritófago, saprótrofo, saprófito, saprófago e saprobio, cuxos significados se solapan, aínda que se poden facer distincións baseándose nos mecanismos fisiolóxicos utilizados que restrinxen o significado. Por exemplo, poden facerse distincións de uso se se consome a materia en descomposición tragando fragmentos macroscópicos (como fai unha miñoca detritívora) ou facendo unha lise microscopica de detritos (como fan os cogomelos).
Proceso
editarA medida que a materia se descompón nun medio nos que viven os saprótrofos, esta desfaise nos seus compoñentes.
- As proteínas descompóñense en aminoácidos pola rotura dos enlaces peptídicos por enzimas proteases.[2]
- Os lípidos descompóñense en ácidos graxos e glicerol por lipases.[2]
- O amidón descomponse en fragmentos disacáridos por amilases.[2]
Estes produtos son reabsorbidos ao interior das hifas a través da parede celular por endocitose e levados a través do complexo do micelio, e son utilizados para o crecemento e reparación do organismo.[1]
Condicións
editarPara facilitar que un organismo saprotrófico creza e se repare, debe haber condiciósn favorables e nutrientes.[3] Estas condicións óptimas son:
- Presenza de auga: 80–90% da masa do fungo está composta de auga, e requírese un exceso de auga para a absorción debido á evaporación da auga interna.[3]
- Presenza de oxíxeno: moi poucos organismos saprófitos poden soportar condicións anaerobias como se evidencia polo seu crecemento sobre medios como a auga e o solo.[3]
- pH neutro ou ácido: cómpren condicións neutras ou suavemente ácidas.[3]
- Temperatura do medio baixa: a maioría dos organismos saprótrofos necesitan temperaturas entre 1 °C e 35 °C, e o seu crecemento óptimo ten lugar a uns 25 °C.[3]
A maioría dos nutrientes captados por ditos organismos deben proporcionarlles o carbono, as proteínas, vitaminas e nalgúns casos ións que necesitan. Fontes ricas en carbono frecuentes na materia en descomposición son disacáridos, como a maltosa, e polisacáridos como o amidón, ou monosacáridos, como a glicosa.[1]
En canto ás fontes ricas en nitróxeno, os saprótrofos precisan proteínas combinadas para a creación das súas propias proteínas, o cal se facilita pola absorción de aminoácidos, xeralmente tomados do solo. Aínda que os ions e as vitaminas son raros, a tiamina ou ións como os de potasio, fósforo e magnesio, axudan ao crecemento do micelio.[1]
Notas
editar- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Clegg & Mackean (2006, p. 296)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Clegg & Mackean (2006, p. 296), fig 14.16—Diagrama no que se detalla a reabsorción de substratos nas hifas.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Clegg & Mackean (2006, p. 296), fig 14.17— Diagrama que explica as condicións óptimas necesarias para o correcto crecemento e reparación.
Véxase tamén
editarOutros artigos
editarBibliografía
editar- Clegg, C. J.; Mackean, D. G. (2006). Advanced Biology: Principles and Applications (2nd ed.). Hodder Publishing.
- Zmitrovich, I. V.; Wasser, S. P.; Ţura, D. (2014). "Wood-inhabiting fungi". En Misra, J. K.; Tewari, J. P.; Deshmukh, S. K.; Vágvölgyi, C. Fungi from Different Substrates (PDF). N. Y.: CRC Press, Taylor and Francis group. pp. 17–74.