Reflexión (son)

O tamaño do obstáculo e a lonxitude de onda determinan se unha onda rodea o obstáculo ou se se reflicte na dirección da que proviña.

Se o obstáculo é pequeno en relación coa lonxitude de onda, o son circunvarao (difracción), mais, se é ao revés, un obstáculo grande, o son reflíctese (reflexión).

Se a onda se reflicte, o ángulo da onda reflectida é igual ao ángulo da onda incidente, de modo que se unha onda sonora incide perpendicularmente sobre a superficie reflectinte, volve sobre si mesma.

A reflexión non actúa igual sobre as altas frecuencias que sobre as baixas. A lonxitude de onda das baixas frecuencias é moi grande (pode chegar aos 18 metros), polo que son capaces de rodear a maioría de obstáculos; en cambio as altas frecuencias non rodean os obstáculos polo que se producen reflexión, que provocan sombras detrás dos obxectos.

Na acústica, esta propiedade das ondas é amplamente coñecida e aproveitada. Non só para illar, senón tamén para dirixir o son cara ao auditorio mediante placas reflectoras (reflectores e tornavoces).

 

• As ondas estacionarias. Unha onda estacionaria prodúcese pola suma dunha onda e a súa onda reflectida sobre un mesmo eixe. Dependendo como coincidan as fases da onda incidente e da reflectida, produciranse modificación no son (aumenta a amplitude ou diminúe), polo que o son resultante pode resultar desagradable. En determinadas circunstancias, a onda estacionaria pode facer que a sala entre en resonancia.
• O eco. O sinal acústico orixinal extinguiuse, pero aínda non é devolto o son en forma de onda reflectida. O eco explícase porque a onda reflectida chéganos nun tempo superior ao da persistencia acústica.
• A reverberación. Prodúcese reverberación cando as ondas reflectidas chegan ao oínte antes da extinción da onda directa, é dicir, nun tempo menor que o de persistencia acústica do oído.