Hormona estimulante dos melanocitos

Estimulan a produción e liberación de melanina (melanoxénese) polos melanocitos da pel e pelo. Sobre o cerebro a MSH actúa aumentando o apetito e a excitación sexual.

Nalgúns animais (como o anfibio Xenopus laevis) a produción de MSH increméntase cando o animal está nun lugar escuro. Isto causa que o pigmento se disperse nas células pigmentarias da pel do sapo, facéndoo máis escuro, e difícil de localizar polos depredadores. Como as células pigmentarias se chaman melanóforos, nos anfibios a hormona denomínase hormona estimulante dos melanóforos.

Un incremento de MSH tamén causa o escurecemento nos humanos. A MSH aumenta nos humanos durante o embarazo. Isto, xunto co aumento dos estróxenos, causa o incremento da pigmentación nas mulleres preñadas. A síndrome de Cushing (orixinada por un exceso de ACTH) pode tamén orixinar hiperpigmentación, como a acantose nigricans na axila. A maioría das persoas con enfermidade de Addison primaria teñen a pel escurecida (hiperpigmentación), mesmo en áreas non expostas ao sol; zonas características de hiperpigmentación son os pregamentos da pel (por exemplo nas mans), mamilas, e a mucosa bucal do interior da meixela, ou en cicatrices vellas. Isto ocorre porque a MSH e a ACTH comparten a mesma molécula precursora, a proopiomelanocortina (POMC).

A causa principal das variacións raciais na pigmentación da pel non son os diferentes niveis de MSH segregados. Porén, en moitos persoas de pelo roxo, e en persoas que non se broncean con facilidade, hai variacións nos seus receptores hormonais, que causan que non respondan á MSH presente no sangue (ver receptor da melanocortina).

A hormona estimulante dos melanocitos pertence a un grupo chamado melanocortinas. Neste grupo están incluídas a ACTH, a hormona estimulante dos melanocitos alfa (α-MSH), a hormona estimulante dos melanocitos beta (β-MSH) e a hormona estimulante dos melanocitos gamma (γ-MSH). Todos estes péptidos son produtos do corte proteolítico dun péptido precursor máis longo chamado proopiomelanocortina (POMC). A α-MSH é a melanocortina máis importante para a pigmentación.

As diferentes hormonas estimulantes dos melanocitos teñen as seguintes secuencias de aminoácidos:

Desenvolvéronse para o uso humano análogos sintéticos da α-MSH. Dous dos mellor coñecidos son o afamelanotide (melanotán-1) que está ensaiando a Clinuvel Pharmaceuticals en Australia e o bremelanotide da Palatin Technologies de Nova Jersey.

• O afamelanotide (anteriormente CUV1647) está investigándose como un método de fotoprotección en pacientes con protoporfiria eritropoiética, e outras enfermidades da pel.^[2]
• Outro análogo, o melanotán II causa un aumento da libido e ereccións na maioría dos ensaios en machos e excitación coa correpondente implicación xenital nos ensaios en femias.^[3] O Bremelanotide (anteriormente PT-141), que deriva da investigación sobre o melanotán II, estivo previomente a ser investigado pola compañía de Nova Jersey polos seus efectos afrodisíacos. Estes efectos están mediados por accións no hipotálamo sobre neuronas que expresan os receptores MC3 e MC4.

A máis importante das hormonas estimulantes dos melanocitos é a hormona estimulante dos melanocitos alfa (alfa-MSH; α-MSH), tamén chamada melanotropina alfa, melanocortina alfa, ou intermedina alfa ^[4]. É un péptido de 13 aminoácidos que forma parte da familia das melanocortinas (Ac-Ser-Tyr-Ser-Met-Glu-His-Phe-Arg-Trp-Gly-Lys-Pro-Val-NH₂). É a máis importante das MSH na estimulación da melanoxénese. Tamén inflúe no apetito homeostase enerxética e na actividade sexual.

A α-MSH é un agonista non selectivo dos receptores da melanocortina: MC₁, MC₃, MC₄ e MC₅, pero non do MC₂ (que é exclusivo da ACTH). A activación do receptor MC₁ é o que produce o seu efecto sobre a pigmentación, entanto que o seu efecto sobre o apetito, metabolismo e sexualidade está mediado polos receptores MC₃ e MC₄.

Xérase como o resultado do corte proteolítico da ACTH (1-13), que sofre amidación e acetilación no extremo C-terminal ^[5], a cal, á súa vez, é un produto do corte da proopiomelanocortina (POMC).

A súa vida media no sangue é de 20 minutos ^[6].

• Millington GW (2006). "Proopiomelanocortin (POMC): the cutaneous roles of its melanocortin products and receptors". Clin. Exp. Dermatol. 31 (3): 407–12. PMID 16681590. doi:10.1111/j.1365-2230.2006.02128.x. 
• Millington GW (2007). "The role of proopiomelanocortin (POMC) neurones in feeding behaviour". Nutr Metab (Lond) 4: 18. PMC 2018708. PMID 17764572. doi:10.1186/1743-7075-4-18. 

• MeshName - Melanocyte-Stimulating+Hormones [1]
• Clinuvel Pharmaceuticals
• Palatin Technologies