La traviata

Lugar: París e os seus arredores.^[5]

Época: En torno a 1850, se ben na estrea a acción trasladouse ao século XVIII. O primeiro acto sitúase en agosto, o segundo en xaneiro e o terceiro en febreiro.^[4]

O salón na casa de Violetta

Violetta Valery, unha famosa cortesá, dá unha luxosa festa no seu salón de París para celebrar a súa recuperación dunha enfermidade. Un dos últimos en chegar á festa é Gastone, un conde, que chega acompañado do seu amigo, o xove nobre Alfredo Germont, que había tempo que desexaba coñecer a Violetta, xa que a adoraba dende tempo atrás. Mentres pasea polo salón, Gastone dille a Violetta que a ama, e mentres ela estaba enferma, el visitouna cada día. Alfredo, unha vez presentados, exprésalle a súa preocupación pola súa delicada saúde, e despois decláralle o seu amor.

O barón, actual amante de Violetta, agarda preto para levala ao salón, onde lle piden ao barón que faga un brinde, mais el rexéitao, e a xente vólvese cara a Alfredo (Alfredo, Violetta, coro: Libiamo ne' lieti calici (Brindisi).

Desde a habitación veciña escóitase o son da orquestra, e os convidados móvense cara a alí para bailar. Sentíndose mareada, Violetta pide aos seus invitados que vaian diante e a deixen descansar ata que se recupere. Mentres os invitados bailan na habitación, Violetta mira a súa pálida cara no espello. Alfredo entra e expresa a súa preocupación pola súa fráxil saúde, declarando máis tarde o seu amor por ela (Alfredo, Violetta: Un dì, felice, eterea - "Un día, feliz e etéreo"). Ao principio, Violetta rexéitao porque o seu amor non significa nada para ela, mais hai algo en Alfredo que chega ao seu corazón. Cando el marcha, regálalle unha camelia, dicíndolle que regrese cando a flor murche. Ela promételle reunirse con el ao día seguinte.

Despois de que os invitados marcharan, Violetta pregúntase se Alfredo podería ser o home da súa vida (Violetta: Ah, fors'è lui – "Ah, quizais sexa el"). Mais finalmente desbota a idea, xa que precisa ser libre para vivir a súa vida, dun pracer a outro (Violetta: Sempre libera – "Sempre libre"). Dende fóra do escenario, escóitase a voz de Alfredo cantando sobre o amor segundo baixa pola rúa.

Escena 1: Na casa de campo de Violetta nos arredores de París

Tres meses despois, Alfredo e Violetta levan unha existencia tranquila nunha casa de campo, nas aforas de París. Violetta namorouse de Alfredo e abandonou completamente o seu anterior estilo de vida. Alfredo canta a súa vida feliz xuntos (Alfredo: De miei bollenti spiriti – "Dos meus espíritos ardentes"). Annina, a doncela, chega desde París e, cando Alfredo lle pregunta, dille que ela foi alí a vender os cabalos, as carruaxes e todo o que Violetta posúe para apoiar o seu estilo de vida no campo.

Alfredo queda abrumado ao saber isto e diríxese a París inmediatamente para corrixir a situación el mesmo. Violetta regresa a casa e recibe unha invitación da súa amiga Flora a unha festa en París esa tarde. O pai de Alfredo, Giorgio Germont, chega á casa e esixe a Violeta que rompa a súa relación co seu fillo polo ben da súa familia, xa que a sorte da súa irmá fora destruída pola súa conexión con ela, xa que a súa reputación como cortesá compromete o nome Germont (Giorgio: Pura siccome un angelo – "Pura coma un anxo"). Mentres, el queda impresionado pola nobreza de Violetta, algo que non esperaba dunha cortesá. Ela respóndelle que non pode poñer fin á súa relación porque o ama moito, mais Giorgio rógalle polo ben da familia. Violetta escoita, cun crecente remordemento, as patéticas palabras do señor Germont e finalmente se mostra conforme (Violetta, Giorgio: Dite alla giovine sì bella e pura – "Dille á xove, tan bela e pura") e dille adeus a Giorgio. Nun xesto de gratitude pola súa bondade e sacrificio, Giorgio bica a súa fronte antes de deixala a soas chorando.

Decide abandonar o seu amado. Violetta deixa unha nota a Annina para enviarlla a Flora aceptando a invitación á festa e, mentres escribe a súa carta de despedida a Alfredo, el entra. Case non pode controlar a súa tristeza e bágoas; fálalle repetidas veces do seu amor incondicional (Violetta: Amami Alfredo – "Ámame, Alfredo"). Antes de apresurarse fóra e ir a París, entrega a carta de despedida ao seu criado para que lla entregue a Alfredo.

Axiña, lévanlle a carta a Alfredo e, cando a le, Giorgio regresa e tenta reconfortar ao seu fillo, lembrándolle a súa familia na Provenza (Giorgio: Di Provenza il mar – "En Provenza"). Alfredo sospeita que o barón está detrás da súa separación con Violetta e a invitación á festa que ela atopa na mesa, fortalecendo as súas sospeitas. Decide enfrontarse a Violetta na festa. Giorgio tenta deter a Alfredo, mais el sae apresuradamente.

Escena 2: Festa na casa de Flora

 

Na festa, o marqués dille a Flora que Violetta e Alfredo se separaron. Pide a os animadores que interpreten para os invitados (Coro: Noi siamo zingarelle – "Somos xoves xitanos"); (Coro: Di Madride noi siam mattadori – "Somos toureiros de Madrid"). Gastone e os seus amigos únense aos toureiros e cantan (Gastone, coro, bailarines: E Piquillo, un bel gagliardo – "Foi Piquillo, un belo mozo").

Violetta chega co barón Douphol. Ven a Alfredo nunha mesa de xogo. Cando a ve, Alfredo proclama en voz alta que levará a Violetta a casa con el. Sentíndose alporizado, o barón achégase á mesa de xogo e únese a el no xogo. Conforme apostan, Alfredo gaña grandes cantidades de diñeiro ata que Flora anuncia que a cea está preparada. Alfredo marcha con presadas de cartos.

Mentres todos abandonan a habitación, Violetta pídelle ver a Alfredo. Temendo que a ira do barón o leve a desafiar a Alfredo a un duelo, ela pídelle a Alfredo que marche. Alfredo confunde os seus temores e enfróntase a ela esixíndolle que admita que ama ao barón. Con dor, ela admíteo e, alporizado, Alfredo chama aos invitados para testemuñar o que el ten que dicir (Questa donna conoscete? – "Coñecedes a esta dama?"). Deshónraa tirándolle cartos que di lle debe polos servizos prestados mentres viviron xuntos, fronte aos invitados. Violetta desmáiase abrumada pola enfermidade e a pena. Os invitados rifan con Alfredo: "Marcha unha vez, despreciámoste. Insultaches a unha nobre dama".

En busca do seu fillo, Giorgio entra no salón e, sabendo o significado real da escena, denuncia o comportamento do seu fillo (Giorgio, Alfredo, Violetta, coro: Di sprezzo degno, se stesso rendo – "Merecedor de desprecio é o hombre").

Flora e as damas tentan convencer a Violetta para que abandone o salón, mais Violetta vólvese cara a Alfredo: Alfredo, Alfredo, di questo cuore non puoi comprendere tutto l'amore – "Alfredo, Alfredo, non puedes imaxinarte o amor que hai no meu corazón por ti".

Habitación de Violetta

Algúns meses despois da festa, Violetta xace na cama debido ao avance da tuberculose. O doutor Grenvil dille a Annina que Violetta non vivirá moito, xa que a súa tuberculose empeorou. A soas na súa habitación, Violetta le unha carta do señor Germont na que lle di que o barón só foi ferido no seu duelo con Alfredo; que informou a Alfredo do sacrificio que Violeta fixo por el e súa irmá; e que el enviará ao seu fillo a vela tan axiña como sexa posible para pedir o seu perdón (Violetta: "Teneste la promessa" - "Mantiveches promesa"). Mais Violetta sente que é demasiado tarde (Violetta: Addio del passato – "Despedida do pasado").

Annina apresúrase a entrar na habitación para dicirlle a Violetta que chegou Alfredo. Os amantes reúnense e Alfredo suxire que abandonen París (Alfredo, Violetta: Parigi, o cara, noi lasceremo – "Querida, deixaremos París" ).

Mais é demasiado tarde: ela sabe que o seu tempo se esgotou (Alfredo, Violetta: Gran Dio! morir si giovane – "¡Oh, Deus! Morrer tan nova"). O pai de Alfredo entra co doutor, lamentando o que fixo. Logo de cantar un dúo con Alfredo, Violetta revive rapidamente, exclamando que a dor e a incomodidade a abandonaron (Violetta, Alfredo, Germont, Anina, Grenvil: "Prendi, quest'è l'immagine" - "Toma, esta é a imagen dos meus días pasados"). Un momento despois, ela morre en brazos de Alfredo.

A partitura de Verdi require da utilización de:

Música en escena:

• 2 piccolos, 4 clarinetes, 2 trompas, saxhorno, 3 trompetas, 2 trombóns, bombo, pandeireta, castañuelas, arpa, 2 contrabaixos.

• Nuño, Ana; Moreno, Juan Carlos; Pascual, Josep (2005). RBA Coleccionables, S.A., ed. VERDI. La traviata (en castelán). ISBN 84-473-4599-8. 

• Instituto Nazionale di Studi Verdiani (ed.). "La traviata" (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 24 de setembro de 2015. Consultado o 22 de xuño de 2014.  no sitio web do Instituto Nazionale di Studi Verdiani (en italiano)
• Libreto bilingüe (italiano-castelán) en kareol.es
•   Ópera completa no Teatro alla Scala con Diana Damrau e Piotr Beczala en YouTube.