James Oglethorpe

Naceu en Londres, fillo de Sir Teophilus Oglethorpe (1650-1702). En 1714 abandonou os seus estudos no Corpus Christi College de Oxford, iniciados nese mesmo ano, para unirse á expedición de Uxío de Savoia contra o Imperio Otomán, na que chegou a ser axuda de campo do propio príncipe grazas á recomendación de John Churchill, Primeiro Duque de Marlborough. Entre 1716 e 1717 tomou parte no asedio e captura de Belgrado, onde serviu con distinción.

Tralo seu retorno a Inglaterra, foi elixido parlamentario por Halesmere, posición desde a que realizou unha campaña pola mellora das condicións en que vivían as persoas encerradas nos cárceres ingleses por débedas. Foi entón cando suxeriu tamén que os debedores recentemente saídos de prisión fosen enviados como colonos a Xeorxia, onde se lles darían terras coas que poder labrarse un futuro. A empresa conseguiu o apoio gobernamental en 1732, ano en que chegaron os primeiros ex presidiarios co propio Oglethorpe á cabeza a Charleston, en Carolina do Sur, desde onde se dirixiron ao que máis tarde sería Savannah, a primeira colonia británica en Xeorxia. Alí, Oglethorpe negociou persoalmente a cesión de terras cos indios Creek e supervisou a construción de varios fortes defensivos. O 9 de xuño concedéuselle o goberno das terras situadas entre os ríos Savannah e Altamaha, e unha das súas primeiras medidas como gobernador foi a prohibición da escravitude na nova colonia. O motivo principal desta decisión debíase ao temor de que os escravos africanos fuxisen á veciña colonia española de Florida e aliáranse cos españois para desestabilizar os asentamentos británicos en Xeorxia. O goteo de escravos fuxitivos desde Carolina do Sur a Florida víñase dando de forma máis ou menos continua desde a década de 1690, grazas a unha 'Real Cédula' de Carlos II que garantía a liberdade para todos os ex escravos británicos que conseguisen chegar a territorio español fuxindo dos seus donos.

 

En contra do primeiro plan de Oglethorpe, os debedores decreceron trala chegada do primeiro barco, o Anne, e no seu lugar a colonia foi poboada maiormente por mercadores e artesáns ingleses arruinados e refuxiados que fuxían de Suíza e Alemaña por causas relixiosas. A falta de escravos causou un déficit na economía da colonia, baseada no cultivo de algodón do mesmo xeito que na veciña Carolina, e pronto os colonos comezaron a elevar as súas protestas contra Oglethorpe, a quen alcumaron "o Perpetuo Ditador". O descontento da poboación foi seguido por un éxodo de colonos cara a Carolina do Sur, ao que se agregou pronto un novo perigo: a ruptura da paz cos españois debido á Guerra da Orella de Jenkins, que estalou en 1739.

A colonia estaba en crise e unha invasión española remataría con seguridade destruíndoa. Co fin de evitar isto, Oglethorpe reuniu ás forzas ao seu cargo e, tras aliarse co xefe Ahaya dos Seminola, lanzou unha serie de incursións en territorio español. Colleitou algúns éxitos e ata sitiou a fortaleza de San Agustín, pero a chegada de reforzos españois procedentes da Habana obrigouno a volver a territorio británico. A tan temida invasión española chegou en 1742, aínda que tras unha serie de escaramuzas na illa de St. Simmons coñecidas como a Batalla de Bloody Marsh, Oglethorpe conseguiu que os españois retiráranse facéndolles crer que estaba a piques de recibir un gran número de reforzos procedentes de Carolina. A guerra quedou entón en punto morto na fronte norteamericana e Oglethorpe conseguiu o rango de Xeneral de División en 1745. Con todo, este éxito viuse empanado pola acusación de ser partidario dos rebeldes xacobitas, o que lle custou un xuízo militar do que foi absolto, e as continuas críticas dos colonos, que lle obrigaron a restituír a escravitude finalmente en 1750. En 1765 foi ascendido a Xeneral, rango que ostentaría ata a súa morte en Cranham, Inglaterra, en 1785.

• The New Georgia Encyclopedia: James Oglethorpe Arquivado 01 de febreiro de 2013 en Wayback Machine.