[go: up one dir, main page]

Ignacio Aldecoa

escritor español

Ignacio Aldecoa Isasi, nado en Gasteiz o 24 de xullo de 1925 e finado en Madrid o 15 de novembro de 1969, foi un poeta e escritor en lingua castelá. Catro son as súas principais obras: El fulgor y la sangre (1954), Con el viento solano (1956), Gran Sol (1958) e Parte de una historia (1967).

Modelo:BiografíaIgnacio Aldecoa

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento24 de xullo de 1925 Editar o valor en Wikidata
Vitoria, España Editar o valor en Wikidata
Morte15 de novembro de 1969 Editar o valor en Wikidata (44 anos)
Madrid, España Editar o valor en Wikidata
EducaciónUniversidade de Salamanca Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoLiteratura e poesía Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónescritor, poeta, novelista, escritor de contos Editar o valor en Wikidata
MovementoXeración de 1950 de Literatura española Editar o valor en Wikidata
Pseudónimo literarioIgna Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeJosefina Aldecoa (1952–1969) Editar o valor en Wikidata
ParentesAdrián Aldecoa, tío Editar o valor en Wikidata
Premios

Descrito pola fonteObálky knih, Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm0017429 BNE: XX1719523 Dialnet: 504433 Editar o valor en Wikidata

Biografía

editar

Naceu en Gasteiz no seo dunha familia burguesa e nesa cidade estudou bacharelato nos marianos, para logo marchar a estudar Filosofía e Letras en Salamanca primeiro e en Madrid despois. De carácter rebelde e despreocupado, a súa vida universitaria non se caracterizou pola aplicación nos estudos. Na capital tivo a ocasión de coñecer a escritores como Rafael Sánchez Ferlosio ou Carmen Martín Gaite, con quen conformou a chamada Xeración dos 50 ou Xeración dos nenos da guerra, unidos pola literatura e pola súa activa oposición á ditadura franquista. Casou coa tamén escritora Josefina Aldecoa, fundadora do colexio de inspiración laica Estilo.

Traxectoria literaria

editar

Empezou publicando dous libros de poesía para logo centrarse na novela e nos relatos, actividades literarias polas que é máis coñecido. Pertence ao realismo social dos anos cincuenta, caracterizado pola solidariedade cos humildes e os oprimidos, a desconformidade perante a sociedade da época e as arelas de cambio. A dura vida do campo ou do mar protagonizaron varias das súas obras.

A técnica narrativa de Aldecoa é a típica do realismo social do momento. O contido das obras teñen toda a prioridade e a el fican subordinadas as técnicas escollidas; xa que logo, rexeita toda pretensión experimental ou virtuosa. Salientou pola súa capacidade para captar os máis diversos ambientes nos que se desenvolven as súas novelas e relatos.

  • Todavía la vida (1947)
  • Libro de las algas (1949)
  • El fulgor y la sangre (1954). Finalista do premio Planeta.
  • Vísperas del silencio (1955)
  • Espera de tercera clase (1955)
  • Con el viento solano (1956)
  • Los pozos (1958)
  • Gran Sol (1958). Premio da Crítica.
  • El corazón y otros frutos amargos (1959)
  • Cuaderno de Godo (1961)
  • Caballo de pica (1961)
  • Arqueología (1961)
  • Neutral corner (1962)
  • Pájaros y espantapájaros (1963)
  • Los pájaros de Baden-Baden (1965)
  • Parte de una historia (1967)
  • Santa Olaja de Acero (1968)
  • Cuentos completos (1996). Póstuma.

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Lázaro, F. e Tusón, V. (1982). Literatura española. Ed. Anaya.

Ligazóns externas

editar