Ferrita
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde abril de 2017.) |
A ferrita é unha aliaxe de ferro con cantidades moi pequenas de carbono. Na metalurxia denomínase ferro alfa. Cristaliza no sistema cúbico e emprégase na fabricación de: imáns permanentes aleados con cobalto e bario; en núcleos de indutancias e transformadores con níquel, cinc ou manganeso, xa que neles quedan eliminadas practicamente as Correntes de Foucault.
As ferritas son materiais cerámicos ferromagnéticos, compostos por ferro, boro e bario, estroncio ou molibdeno.
As ferritas teñen unha alta permeabilidade magnética, o cal permítelles almacenar campos magnéticos con máis forza que o ferro. As ferritas prodúcense a miúdo en forma de po, co cal pódense producir pezas de gran resistencia e dureza, previamente moldeadas por presión e logo quentadas, sen chegar á temperatura de fusión, dentro dun proceso coñecido como sinterización. Mediante este procedemento fabrícanse núcleos para transformadores, bobinas e outros elementos eléctricos ou electrónicos.
Os primeiros ordenadores estaban dotados de memorias que almacenaban os seus datos en forma de campo magnético en núcleos de ferrita, os cales estaban ensamblados en conxuntos de núcleos de memoria.
O po de ferrita úsase tamén na fabricación de cintas para gravación; neste caso, o material é trióxido de ferro.
Outra utilización común son os núcleos de ferrita, usados popularmente en multitude de cabos electrónicos para minimizar as interferencias electromagnéticas (EMI). Disponse en aloxamentos de plástico que agarran o cable mediante un sistema de peche. Ao pasar o cabo polo interior do núcleo aumenta a impedancia do sinal sen atenuar as frecuencias máis baixas. A maior número de voltas dentro do núcleo maior aumento, por iso algúns fabricantes presentan cabos con voltas nos núcleos de ferrita.
Este po de ferrita é utilizado tamén como tóner magnético de impresoras láser, pigmento dalgunhas clases de pintura, po de inspección magnético (usado en soldadura), tinta magnética para imprimir cheques e códigos de barras e, á súa vez, con devandito po e a adición dun fluído portador (auga, aceite vexetal ou mineral ou de coche) e un surfactante ou tensoactivo (ácido oleico, ácido cítrico, lecitina de soia) é posible fabricar ferrofluído caseiro.