Felipe Bello Piñeiro

Personalidade de enorme interese plástico e intelectual, posto que nada relacionado coa cultura lle foi alleo, e en moitos aspectos influíu decisivamente, como, por exemplo, na divulgación da louza de Sargadelos.

Fórmase plasticamente na Escola de Artes e Oficios da cidade de Ferrol con Eduardo de la Vega e Vicente Díaz. Posteriormente trasládase a Madrid para seguir os cursos da Real Academia de Belas Artes de San Fernando. A súa inquietude espiritual lévao a relacionarse con outros artistas. Cando apenas ten 20 anos fai amizade cos irmáns Zubiaurre y Solana. Relaciónase con galegos notables como Castelao, Asorey, Curral etc., e asiste a faladoiros onde destacan Emilia Pardo Bazán, Sotomayor, Lloréns ou o arquitecto Antonio Palacios. Comeza a súa tarefa de ilustrador e deseñador gráfico, que terá importancia considerable na súa obra. En 1912 organiza a primeira exposición rexional de pintura galega en Madrid.

A súa primeira exposición individual data de 1913, en Ferrol, onde asenta o seu interese pola paisaxe, con grande éxito de venda, axudado por Seijo Rubio.

En 1917 regresa definitivamente a Galiza, instalándose de novo no Seixo. A partir destes anos a súa obra intensifícase, sempre no mundo da paisaxe, e dáo a coñecer en ámbitos galegos de Suramérica.

Comparte a pintura coa decoración mural, de ambiente post impresionista ou eminentemente modernista, a base de grafismos exquisitos de inspiración floral, e traballa na catalogación completa de Sargadelos, que publica en 1922.

O seu traballo segue sendo intenso na ilustración, a decoración e o cadro de cabalete, así como en actividades xornalísticas e de investigación histórica e plástica. A súa paixón pola paisaxe lévao a fundar a Sociedade de Amigos de Paisaxe Galega, en 1927, con sede na súa parroquia de residencia.

Fundou no Seixo a asociación Amigos del Paisaje Gallego, da que foi presidente.

A última etapa da súa vida é dura e difícil, agravada polo abuso do alcol, que o leva a crises neuróticas. A pesar de todo pinta constantemente, unha ampla serie de nocturnos, ata a súa morte, á idade de 66 anos.

Xunto con M. F. Barreiro acuñou o nome de Xeración Doente, no Segundo Salón ferrolán de pintura galega.^[2]

O seu carácter reflíctese sempre na súa obra, ambiciosa, interesante ata na súa imperfección frecuente. Os seus retratos inquietan, as súas paisaxes son estilizacións moi idealizadas. Naturalmente, o impresionismo inflúeo, aínda que busque sempre certo testemuño documentalista, ou se evada cara a modos fantasiosos.

O resultado é desigual, pero nunca anódino. Porque ata o simplemente decorativo ten valor como investigación ou recreación, achegando elementos que van desde o exercicio xeométrico ata a multiplicación dunha mesma imaxe, coma se estivese vista ao través dun calidoscopio.

• Felipe Bello Piñeiro na Colección Afundación.