Exército Vermello

 

O Exército Vermello creouse o 28 de xaneiro de 1918. En principio, integrárono voluntariamente os labregos e obreiros comunistas. O comando formouse con oficiais do ex exército imperial do Tsar que decidiran permanecer nos seus postos despois da Revolución de Outubro, en 1917. Ó intensificarse a guerra civil desatada por antigos oficiais aliados ós kulaks (grandes terratenentes), Lenin recorreu ó recrutamento obrigatorio. No transcurso da guerra interna, o Exército Vermello chegou a contar con cinco millóns de efectivos que enfrontaron ó Exército Branco organizado polos oficiais Lavr Kornílov e Anton Denikin, entre outros.

A organización do Exército Vermello estivo ó cargo de Lev Trotski, quen antes da revolución tivera a seu cargo o comité Militar Revolucionario que comandou o asalto ó poder. Os bolxeviques (comunistas) tiñan notable influencia no exército do Tsar. A primeira guerra mundial debilitou a moral deste exército, no que se producían acotío desercións. Os comunistas intentaron con bastante éxito crear unha moral revolucionaria no lugar da moral patriótica en declive. Os soldados eran unha peza chave do seu proxecto insurreccional.

As asembleas revolucionarias (soviets), debían ser "de obreiros, soldados e campesiños", segundo a consigna do Partido Bolxevique. Meses antes da revolución, centenares de unidades do exército participaron nun congreso de organizacións militares en Petrogrado (hoxe San Petersburgo).

Logo de creado o Exército Vermello, a política de incorporación voluntaria daba por resultado un exército de base moi inestable e pouco disciplinado. Trostski defendeu o recrutamento obrigatorio, o mantemento dos oficiais zaristas nos seus cargos e o comisariado político (incorporación de dirixentes do Partido xunto ós mandos militares). Restableceu a disciplina militar e reprimiu severamente a deserción e traizón. Explicou que non podían dirixirse as forzas armadas con comités revolucionarios elixidos polos soldados e terminou coa táctica da guerra de guerrillas practicada nalgunhas rexións de Rusia por considerala inadecuada para unha loita a grande escala como a que se propoñía.

Trotski recorreu persoalmente nun tren blindado as frontes de batalla durante máis de dous anos. Os brancos dominaban a rexión meridional do antigo imperio, Siberia e parte de Rusia, e durante un tempo recibiron axuda dos aliados que triunfaran na primeira guerra mundial. Os brancos chegaron a ameazar seriamente a Moscova, pero resultaron vencidos. Algúns dos principais triunfos do Exército Vermello foron protagonizados pola "Cabalería Vermella" comandada polo mariscal Sinión Budionny. A cabalaría foi un dos novos corpos creados no exército por Trotski. Os brancos capitularon en 1920, pero a guerra seguiu contra os chamados "verdes", bandas de campesiños que asolaron algúns distritos rusos, e contra polacos e xaponeses. O conflito cos polacos finalizou en 1921 e os xaponeses retiráronse en 1922.

Terminada a guerra civil, o exército non evolucionou até a década dos anos 30, na que comezou a desenvolver a etapa motorizada. As "purgas" de Stalin o privaron, porén, dos seus máis valiosos xefes, xustamente en vésperas da segunda guerra mundial. Máis de 30.000 oficiais foron destituídos, e moitos deles confinados ou fusilados.

Durante a segunda guerra mundial, chamada oficialmente "a Gran Guerra Patria", a industria bélica desenvolveuse enormemente. O Exército Vermello foi dotado de novos canóns, canóns antiaéreos, distintos tipos de carros de combate, un canón antitanque e avións moi efectivos: os Mig, o Yak e o Il 2. Un lanzafoguetes chamado familiarmente Katiusha ou "o órgano de Stalin" foi unha arma de grande poder destrutivo. Fortaleceuse tamén a Armada. O comandante en xefe das tropas vermellas era o propio Stalin e por baixo del, como Comisario para a Defensa, Semión Timoshenko, considerado un dos mellores estrategos da historia soviética. O estado maior estivo a cargo de Gueorgui Zhukov, quen iniciara a súa carreira no exército tsarista e comandaría varias vitorias contra a Alemaña nazi.

A segunda guerra mundial significou para o Exército Vermello un enorme triunfo e tamén unha gran perda de vidas humanas (máis de 13 millóns de baixas). En retroceso durante case toda a contenda, bateuse con heroísmo na defensa de Stalingrado (hoxe Volgogrado) e Moscova e logo fixo retroceder ós alemáns até Berlín trala batalla de Kursk (Rusia, 1943), a máis grande batalla terrestre da historia. Interviron nela máis de dous millóns de soldados. O Exército Vermello foi o primeiro en entrar na capital alemá e os seus soldados cravaron simbolicamente a bandeira vermella sobre o edificio do Reichstag (parlamento).

Terminada a Segunda Guerra, o Exército Vermello foi o eixo do chamado Pacto de Varsovia, integrado polas nacións que quedaron baixo o control dos soviéticos en Europa do Leste. O seu armamento nuclear incrementouse proporcionalmente ó dos estadounidenses. Invadiu Hungría (1956) e a antiga Checoslovaquia (1968) para sufocar alzamentos contra as autoridades comunistas. A última guerra na que participou foi a de Afganistán, entre 1980 e 1988, en apoio do goberno prosoviético dese país, que loitaba contra un levantamento armado.

Trala caída do réxime soviético en 1991, o Exército vermello desapareceu como tal.

•  
  Símbolo do Exército Vermello
•  
  Bandeira do Exército Vermello
•  
  O cemiterio do Exército Vermello en Sighetu Marmaţiei, (Romanía)
•  
  Uniforme durante a Segunda Guerra Mundial
•  
  Monumento ó Exército Vermello en Berlín
•  
  Orden da Guerra Patriotica creada durante a Segunda Guerra Mundial