Diego Armando Maradona

Criouse en Villa Fiorito, unha localidade sita no sur de Buenos Aires. O seu primeiro contacto co mundo do fútbol foi en 1969, cando realizou unha proba para entrar no club de fútbol Los Cebollitas.

Con 12 anos xogou algúns partidos coas divisións inferiores de Argentinos Juniors. Para que isto sucedera o adestrador debía mentir sobre a súa idade, xa que non alcanzaba a mínima disposta polo regulamento, e cando comezou a ser coñecido inscribiuno con outro nome. O seu paso polas categorías inferiores foi moi curto, xa que antes de cumprir os 16 anos debutou no primeiro equipo de Argentinos Juniors.

O seu debut na Primeira División Arxentina produciuse o 20 de outubro de 1976, nun partido do Campionato Metropolitano, oportunidade na que o seu equipo Argentinos Juniors perdeu ante Talleres de Córdoba por 1-0. Saíu ao campo substituíndo a Rubén Aníbal Giacobetti a poucos de comezar o segundo tempo, coa camiseta número 16. Na primeira xogada na que participou realizou un "cano" -pasar a pelota entre as pernas do contrario- que provocou o entusiamo dos seareiros locais. Lembrando esa tarde, Maradona, ten afirmado: "Ese día toquei o ceo coas mans".^[6][7]

O mes seguinte, o día 14 de novembro, converteu o seu primeiro gol contra San Lorenzo de Mar de Prata.^[8] Aos 16 anos foi convocado pola Selección arxentina, e en 1979 foi elixido como mellor xogador suramericano do ano, despois de gañar o Mundial Xuvenil do Xapón, onde anotou un tanto no partido definitorio fronte á Unión Soviética, que finalizou coa vitoria Arxentina por 3-1. Logo foi elixido como o mellor xogador do Mundial.

Foi o máximo goleador dos torneos Metropolitano 1978, Metropolitano e Nacional 1979, Metropolitano e Nacional 1980; todos coa camiseta de Argentinos Juniors. Isto outorgoulle un récord no fútbol arxentino, é o único xogador que conseguiu consagrarse goleador do torneo en cinco ocasións. O seu primeiro gol coa Selección arxentina marcouno o 2 de xuño de 1979 fronte a Escocia en Glasgow, onde o seu equipo venceu o local por 3 a 1. Mentres o seu renome medraba no mundo, na Arxentina os seus dereitos federativos foron adquiridos por Boca Juniors. Debutou o 22 de febreiro de 1981 e marcou dous goles fronte a Talleres de Córdoba, aínda que desta vez vingouse e o seu equipo superou o seu rival por 4-1. Ese ano gañou o torneo Metropolitano coa condución táctica de Silvio Marzolini. En Boca Juniors xogou 40 partidos e marcou 28 goles.

Trala súa participación no Mundial de Fútbol de 1982 celebrado en España, na que a Selección arxentina se hospedou en Barcelona, Maradona foi vendido ao Fútbol Club Barcelona que pagou 1.200 millóns de pesetas a Boca Juniors, cifra ata ese momento inaudita por un xogador no mercado mundial. O primeiro partido oficial de Maradona co Barcelona foi o 4 de setembro de 1982, onde, pese a que converteu un tanto, o seu equipo caeu co Valencia por 2-1. En decembro de 1982, tendo disputado 13 partidos da Liga, e marcado 6 goles, detectóuselle hepatite, razón pola que tivo que abandonar os campos por tres meses. Reapareceu o 12 de marzo de 1983, nun partido contra o Betis, pero o FC Barcelona non puido xa aspirar á Liga, e soamente conseguiu a cuarta posición, quedando a seis puntos do campión, o Athletic de Bilbao. Maradona disputou 20 partidos de liga e anotou un total de 11 goles.

O 26 de xuño gañou a Copa da Liga, tamén fronte ao Real Madrid, sendo Maradona o autor dun gol en cada un dos dous partidos da final. O gol anotado por Maradona no Estadio Santiago Bernabéu, e que supuxo a vitoria barcelonista, provocou a ovación do público madridista, que recoñeceu a beleza do gol pese a ser marcado polo conxunto rival. A temporada 1983-84 empezou moi mal para Maradona. O 24 de setembro de 1983 enfrontáronse no Camp Nou o FC Barcelona e o Athletic de Bilbao, e Maradouna mancouse rompendo o noelo da perna esquerda. Só puido xogar 16 partidos aquela temporada, nos que marcou un total de once goles. A final da Copa do Rei, disputada no Estadio Santiago Bernabéu de Madrid o 5 de maio de 1984, enfrontaba o Barcelona co Athletic de Bilbao, o vixente campión de Liga. Gañou o Athletic de Bilbao por 1 a 0, pero cando o árbitro pitou o final do partido, Maradona agrediu a un xogador do Athletic e os xogadores de ambos os equipos leáronse nunha liorta. Tralo escándalo orixinado, varios xogadores foron fortemente sancionados e a Federación Española de Fútbol impuxo a Maradona unha sanción de tres meses sen poder xogar nas competicións españolas.

Os seus irmáns Hugo Hernán e Lalo tamén foron futbolistas.

• Primeira división arxentina: 1 (Boca Juniors)
• Copa do Rei: 1 (1983, FC Barcelona)
• Liga Italiana: 2 (1987, 1990, SSC Napoli)
• Copa de Italia: 1 (1987, SSC Napoli)

• Copa da UEFA: 1 (SSC Napoli)

• Mundial de Fútbol de 1982 - (Arxentina) - 11º lugar
• Mundial de Fútbol de 1986 - (Arxentina) - Campión
• Mundial de Fútbol de 1990 - (Arxentina) - Subcampión
• Mundial de Fútbol de 1994 - (Arxentina) - 10º lugar

• Máximo goleador do Campionato Nacional arxentino - (1979 e 1980)
• Balón de Ouro do Mundial de Fútbol de 1986, outorgado pola FIFA - (1986)
• Máximo goleador da Liga Italiana - (1987)
• Máximo goleador da Copa de Italia - (1988)
• Balón de Bronce do Mundial de Fútbol de 1990, outorgado pola FIFA - (1990)
• Elixido Mellor Futbolista Arxentino de tódolos tempos pola AFA - (1993)
• Balón de Ouro Honorífico pola súa traxectoria, da revista France Football - (1995)

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Diego Armando Maradona

• Maradona, Diego Armando (2000). Yo soy el Diego (en castelán). Barcelona: Planeta. ISBN 9871144628. 

• Páxina Web de Maradona^{[Ligazón morta]} (en castelán).