Calahorra

As primeiras noticias de asentamentos humanos no territorio municipal remóntanse ao período Musteriano, como demostran os numerosos restos da industria lítica atopados na zona. Os achados realizados no xacemento Sorbán indican que na zona se asentaron grupos das migracións indoeuropeas. Hai evidencias dun asentamento celtibérico estable durante a Idade do Ferro.

Arredor do século II a.C., o xeneral romano Catón conseguiu o sometemento ou a alianza a Roma das vilas do val do Ebro. A primeira noticia documental que ten é de principios do século II a.C., durante o proconsulado de L. Manlio Acidino 179 a. C., quen a cita como cidade celtibérica. Os autores antigos sobre a cidade de Calagurris en canto á súa filiación étnica, indícana como vascoa (Ptol. 2, 6, 67. Str. 3, 4 ,  10). Pero, segundo Tito Livio, enténdese que o vasconum ager era o territorio dos vascos e Calagurris non estaba incluído nel, polo que debeu pertencer a outra etnia. Así, arredor do ano 76 a. C. (cando escribiu a súa obra Estrabón, o autor máis antigo que menciona esta cidade como vasca) Calagurris incorporaríase ao territorio vasco. Feito que se sitúa ao final da conflito sertoriano, xa que os vascos apoiaron a Pompeio, mentres que Calagurris foi fiel a Sertorio, mesmo despois de morto. Parece deducirse do texto anterior de Livio que os territorios situados ao leste de Calagurris, dependentes das cidades de Cascantum e Graccurris, xa serían territorio vasco no ano 76 a. C.^[2]

Entre o século I a.C. e o século II d.c., a cidade está documentada como vasca, como expresamente citado polos xeógrafos Estrabón (Str.  III, 4, 10) e Tolomeo (Ptol. 2. 6. 66). A etimoloxía do termo Kalagurris e outras circunstancias lévannos a considerar autores como os profesores Ramírez, Gómez Fraile, Velaza e outros unha ascendencia vasca moito máis antiga, pero sen apoiar a súa hipótese sobre ningunha base lingüística, xa que os máis antigos denominación legada por fontes clásicas ou outras como a numismática, cítana como "'kalakorikos", de indubidable carácter celta, probablemente berón polo sufixo "-ko". ^[3] Kalakorikos parece ser un etnónimo aplicado aos calagurritanos do século I antes de Cristo. ; é numismático e semella unha palabra celta. Algúns autores como Villar danlle ao termo un valor de topónimo. Kalakorikos destacou como un importante núcleo urbano no val medio do Ebro. Segundo o relato Tito Livio (Liv. frag. XCI), durante as guerras sertorianas, entre o 75 a. C. e o 74 a. C., Sertorio construíu nesta cidade unha ponte que foi o seu aliado na súa loita contra Pompeio e Metelo Pío, que finalmente a asediou no ano 72 a. C., forzando a resistencia dos habitantes que, segundo a crónica de Salustio, recorreron ao canibalismo. Este feito inspirou posteriormente aos escritores de Roma a formar a lenda histórica de "La Matrona" e as fames calaurritana. A interpretación do texto de Livio é tamén a orixe da discrepancia étnica da cidade nese período.^[4]

 

A reconstrución da cidade levouse a cabo no antigo núcleo orixinal e ao leste do mesmo. A época romana foi moi florecente e favorecedora para a cidade. Os Calagurris iniciais obtiveron o título de Násica (Nássica) no ano 171 antes de Cristo. Foille concedido por Publio Cornelio Escipión Nasica. Xulio César engadiu o de Iulia pouco despois da súa conquista, a mediados do século I antes de Cristo. Ademais, obtivo o patrocinio de Augusto. A fidelidade calagurritana a Roma e a fama dos seus guerreiros foi tal que Augusto formou unha garda persoal con soldados de Calagurris, ademais de despedir un destacamento,^[5]e a obtención doutros privilexios como o título de municipium civium Romanorum, que outorgaba aos seus habitantes a plena cidadanía romana.

A extensión da cidade transcendeu as súas murallas, situadas no outeiro que domina a chaira, e obrigou a construír fóra delas algúns edificios públicos, como o circo. O circo estaba situado no que hoxe é o Paseo do Mercadal. Calagurris, como toda cidade romana relevante, contaba con todos os servizos necesarios, templos, foros, termas, sumidoiros, teatros, un anfiteatro... Tamén era a sede da administración de xustiza.

A súa importancia estratéxica fixo posible que fose unha ceca corenta anos despois da súa conquista. Hai evidencias de que as moedas foron acuñadas en polo menos tres períodos históricos, nas guerras sertorianas, no reinado de Augusto e Tiberio e no período visigodo baixo o reinado de Suintila: trinta e tres modelos de moedas aproximadamente.

No marco das revoltas contra Pompeu en Hispania no ano 72 a.C., varias cidades, entre elas Calahorra, mantivéronse fieis a Sertorio, resistindo tras a morte do seu líder. A cidade de Calagurris foi rodeada polas tropas de Pompeio, someténdoa a un bloqueo total que provocou unha absoluta falta de alimentos. A situación prolongouse e o Concello calagurritano negouse a entregar a cidade ao inimigo. A situación chegou a tal límite que comezaron a producirse casos de antropofaxia.

Despois de quedar sen auga e reservas de alimentos para os guerreiros, os alimentos pasaron a estar formados por escravos, nenos e mulleres, a cidade entregouse incondicionalmente a Lucio Afranio, Pompeio fora a Roma xunto con Craso e Lúculo para sufocar definitivamente unha revolta de escravos que estaba eternizándose, revolta dirixida por Espártaco. As tropas entraron na cidade matando aos superviventes e saqueando o pouco que quedaba.^[6]

O episodio, recollido por Valerio Máximo, pasou a chamarse fames calagurritanas, a fame de Calahorra en castelán, e pasou á historia como sinónimo de gran fame e da teimosía amosada polos calagurritanos. Despois deste feito, Augusto César, ao seu regreso a Roma desde Hispania, trouxo soldados da cohorte calagurritana para gardar a súa persoa, cuxa lealdade quedou moi satisfeito e pagado.^[7]

Conta a lenda que na entrada dos asaltantes só quedaba unha muller sobrevivente que se dedicou a manter acendidas todas as casas da cidade para enganar deste xeito ás tropas de Pompeio. Cando os militares entraron na cidade e arrasaron a mesma, chegaron a unha casa onde atoparon a aquela muller que levaba na man dereita un coitelo e na esquerda un brazo humano, ferida polos militares, conseguiu, morrendo despois, acender o fogar da última vivenda.

A figura desta muller é coñecida co nome de "Matrona" e simboliza a resistencia da cidade e a súa lealdade. Unha estatua na súa memoria érguese no Paseo do Mercadal, é unha figura dunha muller tallada en mármore branco, cun coitelo na man dereita e un brazo humano na man esquerda, aos seus pés, nunha placa, están as inscricións. "Prevalecí contra Cartago y Roma" "Consiguió Calahorra de vencedora e invencible por la nobleza de su sangre, por su estirpe, por las ciencias, por sus virtudes y por su valor guerrero" "Muy noble, muy leal y fiel ciudad de Calahorra"^[8]

Referencias

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Calahorra

• Sitio web do concello