Camille Corot

Estudou pintura con Victor Bertin, un mestre da paisaxe clásica. De 1825 a 1828 completou a súa formación en Italia, deténdose especialmente en Roma. De volta a Francia percorreu varios lugares de Normandía e da Borgoña. Volveu a Italia dúas veces e visitou Suíza, Holanda e Inglaterra.

Na primeira estancia na Italia, Corot executou ao ar libre esbozos ao óleo, notábeis pola espontaneidade, polo colorido luminoso e pola composición despoxada do rigor neoclásico, como as teas "Vista do Fórum" e "O Coliseu". Eses dous traballos resumen a arte neoclásica de Corot, marcada polo coidado coa construción lóxica dos planos e co ritmo equilibrado dos volumes e dos espazos, e a luminosidade que para sobre as ruínas.

Na mesma época, as pinturas feitas no seu taller son convencionais e de tons sombríos. Mais, ao chegar a 1830, Corot abraza completamente as paisaxes máis claras, especialmente escenas da foresta de Fontainebleau.

 

Na segunda fase italiana, pintou paisaxes de composición máis requintada e de colorido máis denso que as da fase inicial, fixando a rexión da Toscana en teas austeras, e Venecia e a rexión dos lagos en paisaxes cheas de bruma.

A partir de 1840 a reputación de Corot comezou a se afirmar, e pasou a recibir encargos oficiais, ata que súa obra foi aceptada e eloxiada pola crítica.

Durante a primavera e o verán Corot facía esbozos, verdadeiros rexistros de impresións paisaxísticas que perseguía incansabelmente. No inverno, transcribía eses esbozos en composicións coidadosas, incorporando figuras bíblicas ou mitolóxicas. Eses traballos granxeáronlle distincións oficiais nos salóns de 1833, 1846, 1848 e 1855, o que consagrou a súa arte.

A década de 1845-1855 marca unha transición na súa pintura. Desa época datan algúns dos seus máis belos traballos, como "Rochelle, entrada do porto" e "Lembranza de Mortefontaine", que marca o apoxeo desa fase, na cal a paisaxe parece cuberta dun veo diáfano, tendo os vexetais un brillo de perla que dá a impresión de humidade e transparencia.

Mais Corot tamén foi un hábil retratista, principalmente de meniños. Esas obras, aínda que non foron apreciadas polos seus contemporáneos, hoxe están consideradas como importantes producións.

Até a fin da vida, Corot produciu gran cantidade de paisaxes poéticas, para atender a crecente demanda do público. Ao mesmo tempo, pintaba paisaxes de composición máis clara e colorido máis rico, que lembraban a súa fase inicial, como o estudo "Catedral de Sens", pintado pouco antes da súa morte.

Nas paisaxes clásicas, Corot adoitaba usar laca amarela. Outro trazo particular da súa obra é o tratamento opaco da pintura, nunha mestura uniforme de branco. Nos esbozos, a pasta é abundante, con vigorosas pinceladas.

Subestimado no inicio do século XX, Corot é considerado, actualmente, un dos mestres do século XIX. A súa obra, impregnada de romanticismo, influíu nos impresionistas. Alén dos cadros ao óleo, produciu deseños a lapis e pluma.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Camille Corot

• Escola de Barbizon

• Ficha do artista no Museo Thyssen (en castelán)
• Ficha en El Poder de la Palabra (en castelán)