Blanco y Negro

Foi fundada en 1891 por Torcuato Luca de Tena y Álvarez Ossorio. Máis adiante converteuse en base da editorial Prensa Española, que tamén publicou o xornal ABC.^[1] O éxito da revista motivou a creación posterior do diario, de carácter monárquico.

O seu primeiro director foi Eduardo Sánchez de Castilla, aínda que cedo, o 28 de febreiro de 1892, foi relevado polo propio Luca de Tena.^[2]

Os rotativos da súa tirada atopábanse no Edificio ABC da rúa Serrano de Madrid. A publicación presentaba a novidade das ilustracións e gozou de gran prestixio polos seus artigos e colaboracións literarias, tendo no seu inicio tiradas próximas aos 20 000 exemplares. Foi a primeira publicación periódica española en utilizar a cor e o papel couché.^[3] O 12 de maio de 1912 publicou a primeira fotografía en cor da prensa en España.^[4]

Entre 1891 e 1939 editouse de forma continuada. Volveu reaparecer en 1957 como publicación independente, etapa que se prolongou ata 1980. En 1988 reapareceu como suplemento dominical do xornal ABC, ata o seu cesamento definitivo en outubro de 2000. Máis adiante publicouse un suplemento semanal de ABC co nome Blanco y Negro Cultural, que en 2005 pasou a chamarse ABCD Las Artes y Las Letras, tamén semanal.

A revista, que publicou unha serie de almanaques anuais, competiu durante estes anos con outras revistas ilustradas como La Ilustración Española y Americana e Nuevo Mundo.^[5]

Durante esta etapa participaron, no aspecto gráfico, viñetistas e humoristas gráficos como Ramón Cilla, Mecachis, Rojas,^[6] Joaquín Xaudaró,^[7] Teodoro Gascón,^[8] Ángel Pons, Sileno^[9] ou Melitón González,^[10] ademais doutros artistas como Primitivo Carcedo,^[11] Eulogio Varela,^[12] José Arija,^[13] Giuseppe Eugenio Chiorino,^[14] Enrique Martínez Echevarría, Adolfo Lozano Sidro, Manuel Benet, Baldrich, José Loygorri, Máximo Ramos, Santiago Regidor,^[7] Joaquín Araujo Ruano,^[15] Pedro de Rojas,^[16] Mariano Pedrero,^[17] Julio Gros, Ángel Díaz Huertas, Narciso Méndez Bringa, José García y Ramos, Enrique Estevan y Vicente, Tomás Muñoz Lucena, Cecilio Plá, Francisco Sancha Lengo, Inocencio Medina Vera, Carlos Vázquez Úbeda,^[18] Manuel García y Rodríguez,^[19] Serafín Avendaño,^[20] Alfredo Souto Cuero, Federico Ribas, José Blanco Coris, Juan Martínez Abades,^[21] José Moreno Carbonero, Emilio Sala^[9] ou Ángel Andrade,^[22] que ilustraron as súas páxinas ao longo deses anos.

 

Durante a guerra civil foi incautada polo goberno republicano.^[23]

Como semanario independente. Case ao mesmo tempo que a revista xuvenil madrileña 3 amigos, edita por primeira vez en España "As aventuras de Tintín":

• Obxectivo: a Lúa (11 de maio de 1957 - 19 de outubro de 1957);
• Explorando a lúa (5 de abril de 1958 - 8 de novembro de 1958);
• Tintín no Congo (24 de xaneiro de 1959 - 5 de setembro de 1959);
• A estrela misteriosa (24 de outubro de 1959 - 28 de maio de 1960);
• Tintín no país do ouro negro (4 de xuño de 1960 - 14 de xaneiro de 1961);
• O cetro de Ottokar (21 de xaneiro de 1961 -9 de setembro de 1961).^[24]

Como dominical de venda xunto ao diario ABC desde o 6 de marzo de 1988.^[25] Incluía Gente Menuda como suplemento dirixido aos nenos. O último número recollido na hemeroteca de ABC para a revista Blanco y Negro é do 29 de outubro de 2000.^[26]

Ao longo da súa historia acumulou un amplo libro de sinaturas de colaboradores literarios. Desde representantes da aristocracia nacional, como Hilda de Toledano (pseudónimo literario de María Pía de Sajonia-Coburgo Braganza) ou a novelista Emilia Pardo Bazán,^[27] ata membros da xeración do 98 como Azorín, los Machado, Manuel Abril ou Francisco Villaespesa,^[28] pasando por especialistas infantís como Elena Fortún, que estreou en Blanco y Negro o seu personaxe infantil "Celia" un 24 de xuño de 1928.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Blanco y Negro

• Blanco y Negro na hemeroteca de ABC