Batalla de Ancara

Tamerlán era o máis poderoso gobernante de Asia Central desde a época de Xenxis Khan, e pasara as dúas décadas anteriores reconstruíndo o Imperio Mongol dos seus antepasados ^[1][2]. Tamerlán conquistara Xeorxia e Acerbaixán estendendo o seu imperio ata as fronteiras do Imperio Otomán. Bayezid I pola súa parte pasara a maior parte do seu reinado en guerras conquistando territorios cara ao leste e oeste abranguendo case todo o territorio que unha vez pertencera ao Imperio Romano de Oriente^[3] . Os dous poderes axiña entraron en conflito directo polo control do territorio e das rutas comerciais ^[4], facendo a confrontación inevitable xa a finais da década de 1390^[5]. Bayezid esixiulle tributo a un bey de Anatolia que xurara lealdade a Tamerlán e tratou de invadir o seu territorio. Tamerlán interpretouno como un insulto persoal e en 1400 saqueou a cidade otomá de Sebaste, ao que seguiu a invasión de polo leste Anatolia para lle facer fronte, Bayezid convocou as súas forzas e enfrontouse a Tamerlán preto de Ancara. O conflito foi a culminación de anos de intercambio de misivas ofensivas ^[6] entre Tamerlán e Bayezid.

Non se coñece o volume exacto dos exércitos en conflito. Cando Tamerlán invadiu Asia Menor, as súas forzas estaban formadas só por xinetes, o que lle permitía moverse velozmente polo seo do Imperio Otomán, destruíndo as súas defensas gradualmente. Máis tarde, antes e durante a batalla algúns dos aliados e vasalos de Bayezid se uniron a Tamerlán. Aínda que algúns historiadores do século XIX dan forzas de ata case un millón de homes, os historiadores contemporáneos reducen sensiblemente esa cifra, en Armies of the Ottoman Turks, 1300–1774, David Nicolle afirma que "estímase o tamaño dos dous exército en 140 000 na banda de Tamerllán e 85 000 na de Bayezid I.^[7] O historiador do medievo J. B. Bury estableceu que as dúas forzas eran de igual tamaño, co exército de Bayezid composto fundamentalmente de infantaría e 5 ou 10 000 cabaleiros serbios liderados polo déspota Stefan Lazarević^[8]. De Albania Gjon Kastrioti, xunto con outros vasalos otománs (Koja Zaharia, Dhimiter Jonima e probablemente Tanush Dukagjini), dirixiu persoalmente as súas hostes que participaron do lado otomán.^[9]

 

A batalla comeza cun ataque das forzas de Tamerlán sobre os otománs^[10], que estaban exhaustos logo que as tropas de Tamerlán se fixeran co control das fontes de auga ^[11] pero conseguiron facerlle fronte e contratacaron, así e todo o cambio de bando dos qaraei levou ao colapso ao flanco esquerdo do exército otomán, que se viu prendido entre dous fogos. As forzas de Tamerlán cercaron ás forzas otomás e Bayezid quedou co xanízaros e as tropas serbias, nunha tentativa por romper o cerco as forzas timúridas prenderon o sultán.

Bayezid I, humillado polo desastre, morre ao ano seguinte. Tamerlán continuou a súa compaña en Asia Menor, e arrasou a principal cidade otomá, Bursa e o enclave cristián dos Cabaleiros de Rodas en Esmirna. O territorio otomán quedou reducido a pouco máis que o norte de Frixia, Bitinia e Misis, entrando nunha guerra civil e esta febleza otomá fará que o Imperio Bizantino puidera manterse algo máis de tempo. Pero a decisión de Tamerlán de embarcar nunha expedición á China, onde vai morrer e que vai conducir á fin do seu imperio e da ameaza que supuña para os otománs.

• Anzulović, Branimir, Heavenly Serbia: From Myth to Genocide, Nova York: New York University Press, 1999.
• Bury, J. B., The Cambridge Medieval History, vol. 4. Tanner, J. R., Previté-Orton, C. W., Brooke, Z. N. (eds.). Cambridge: Cambridge University Press, 1923.
• Fine, John Van Antwerp, The Late Medieval Balkans, Ann Arbor: University of Michigan Press, 1983.
• Finkel, Caroline, Osman's Dream, Nova York: Basic Books, 2006.
• Grousset, René, The Empire of the Steppes, New Brunswick, New Jersey: Rutgers University Press, 1970.
• Hildinger, Erik, Warriors of the Steppes, Cambridge, Massachusetts: Da Capo Press, 2001.
• Kinross, John Patrick Douglas Balfour, The Ottoman Centuries, Nova York: William Morrow and Company, 1977.
• Marozzi, Justin, Tamerlane: sword of Islam, conqueror of the world, Londres: HarperCollins, 2004
• Marozzi, Justin, "Tamerlane", in: The Art of War: great commanders of the ancient and medieval world, Andrew Roberts (editor), Londres: Quercus Military History, 2008. ISBN 978-1-84724-259-4
• Nicolle, David Armies of the Ottoman Turks, 1300–1774; colour plates by Angus McBride. Londres: Osprey Publishing, 1983 ISBN 0-85045-511-1 .
• Prawdin, Michael, The Mongol Empire; with a new introduction by Gérard Chaliand. New Brunswick, New Jersey: Transaction Publishers, 2006. (translation first published by G. Allen and Unwin, Londres, 1940)
• Runciman, Steven, The Fall of Constantinople, 1453, Cambridge: Cambridge University Press, 2006.
• Spencer, Lauren, Iran: a primary source cultural guide, Nova York: The Rosen Publishing Group, 2004.
• Vauchez, André; Dobson, Richard Barrie & Lapidge, Michael (eds.) Encyclopedia of the Middle Ages, Volume 1, Cambridge: James Clarke and Co., 2000. ISBN 0-227-67931-8

• Encyclopædia Britannica: Ankara, Battle of (en inglés)
• DBA Battle Scenario: The Battle of Angora (en inglés)
• Military- Engineering Strategy used by Timur at the Battle of Ankara (1402) (en inglés)
• History of Battle of Ankara from Turkish sourcesArquivado 20 de agosto de 2009 en Wayback Machine. (en inglés)
• Map of Mongol dominions after the Battle of Ankara, Perry-Castañeda Library Map Collection (en inglés)
• Battle of Ankara animated battle map por Jonathan Webb (en inglés)