Arrefriado

Os síntomas principais son esbirros, secreción nasal, dor de cabeza, pingueira e conxestión nasal, ollos que choran, proído, dor ou flegma na gorxa, tose, canseira e unha sensación de malestar xeral. É unha das enfermidades máis comúns que, polo xeral, dura entre 3 e 10 días. Aínda que o arrefriado común non ten cura, os síntomas xeralmente resólvense espontaneamente entre 7 a 10 días, con algúns síntomas que poden permanecer até por tres semanas.

O arrefriado é distinto da gripe, unha infección viral máis grave do tracto respiratorio que mostra síntomas adicionais:^[1] febre en aumento, tremores e dores musculares, aínda cando moitas persoas confunden ambos os termos.

Non existe un tratamento específico para o catarro común alén do coidado dos síntomas, polo que leva ao uso frecuente de medicamentos de venda libre, de prescrición e remedios alternativos. O dextrometorfano adoita ser beneficioso en adultos con tose, pero a súa efectividade non foi demostrada en nenos e adolescentes.^[2]

Non se demostrou con certeza se a codeína é eficaz para tratar a tose causada polo arrefriado común. Aínda que a hidrocodona indícase amplamente a pacientes arrefriados e demostrouse que é eficaz para a tose noutras enfermidades, non foi estudado ben en pacientes con arrefriados.

Os desconxestionantes nasais orais e intranasais demostraron ser capaces de aliviar os síntomas nasais con rapidez e poden usarse en adolescentes e adultos por até tres días. Os antihistamínicos poden mellorar modestamente os síntomas en adultos, con todo, os beneficios deben sopesarse os posíbeis efectos secundarios. antihistamínicos non sedantes máis novos non son eficaces contra a tose. O ipratropio tópico, alivia os síntomas nasais en nenos maiores e adultos. Os antibióticos non demostraron mellorar os síntomas ou acurtar a duración do trastorno. Non se recomendan certas terapias complementarias e alternativas, incluíndo o uso de echinacea e cinc, para o tratamento dos síntomas do arrefriado común. En contra da crenza popular, a vitamina C non reduce nin prevén os síntomas da enfermidade.^[3] Considerase o arrefriado como unha enfermidade endémica.^[4]

 

O arrefriado común é unha enfermidade de orixe viral e a epidemioloxía é, polo tanto, a propia dese tipo de enfermidades. As infeccións do tracto respiratorio superior son moi comúns e constitúen un dos cinco diagnósticos máis frecuentes nas visitas de atención médica ambulatoria.^[5] Malia tratarse de infeccións leves, autolimitada e de curta duración, son a principal causa de morbilidade aguda no absentismo laboral e escolar.^[6]

Algúns factores que inflúen na gravidade dos síntomas son: o estrés psicolóxico e as carencias socieconómicas.^[7] Ademais, unha saúde débil en xeral ou outras condicións preexistentes, como as alerxias, poden agravarse debido a unha infección. O persoal de saúde, incluíndo o odontolóxico ten un risco, polo menos potencial, de enfermar dunha enfermidade respiratoria como o arrefriado común, a gripe etc.^[8]

A mellor forma de evitar os arrefriados é manter o sistema inmunitario en condicións óptimas: durmindo o suficiente para sentirse descansado, reducindo o estrés, levando unha alimentación adecuada e evitando o exceso de consumo de alcohol.

O pasar tempo nun lugar pechado con persoas infectadas ou en contacto próximo cunha persoa infectada aumenta o risco de contraer un arrefriado. O catarro común é unha infección transmitida por pingas, o que significa que se transmite principalmente a través da inhalación de pequenas partículas que emite a persoa infectada cando tose, esbirra, ou exhala.

A pouca humidade ambiental aumenta as taxas de transmisión viral. Unha teoría é que o aire seco provoca a evaporación de auga, o que permite que pequenas pingas con virus poidan dispersarse a maior distancia e permanecer no aire por un período de tempo máis prolongado.^[9]

O hábito de fumar estende a duración da enfermidade aproximadamente tres días de termo medio.^[10] O durmir menos de sete horas diarias asociouse cun risco tres veces maior de desenvolver unha infección cando tal suxeito está exposto a un rinovirus, en comparación cos que dormen máis de oito horas por noite.^[11] Os niveis diminuídos de vitamina D no plasma sanguíneo asócianse cun maior risco de contraer un arrefriado común.^[12] Aínda non se determinou se esta asociación é causal.^[13]

Con frecuencia o tocarse os ollos, o nariz ou a boca cos dedos contaminados transmítese o virus. Este comportamento aumenta un tanto a probabilidade de transferencia dos virus da superficie das mans, lugar onde os virus resultan inofensivos, cara ao tracto respiratorio superior, onde poden infectar os tecidos nasais.^[14] Algúns estudos mostran que o lavarse as mans con frecuencia e diminuír o tocar as membranas mucosas pode reducir a probabilidade de contraer un arrefriado en adultos.^[15]

 

Aínda que os arrefriados comúns son estacionais, con máis casos en inverno, non hai probas científicas de que unha exposición curta ao frío incremente a susceptibilidade á infección,^[17] o cal implica que a variación por estacións vén dada por un cambio no comportamento, como por exemplo o feito de pasar maior tempo en espazos pechados, en contacto próximo coas demais persoas.^[18][19]

Un estudo demostrou que a exposición ao frío fai que aparezan síntomas do arrefriado nun 10% das persoas así expostas, e que os suxeitos que experimentan este efecto reportan con máis frecuencia a aparición de arrefriados en xeral que aqueles non afectados por exposición ao frío.^[20]

Con respecto á causa dos síntomas, as investigacións no Centro do Arrefriado Común da Universidade de Cardiff conduciron a un estudo para "probar as hipóteses de que un arrefriamento agudo dos pés causa o comezo dos síntomas do arrefriado común".^[18] O estudo evidenciou que os suxeitos tiñan máis síntomas de arrefriado ao cabo de 5 días, probablemente porque a constrición dos vasos sanguíneos dos orificios nasais poden levar a reducir a capacidade inmunolóxica no tracto respiratorio superior.

Doutra banda, sábese que en épocas invernais o movemento rítmico acelerado dos cilios nasais diminúe en presenza do frío do outono-inverno, o que daría máis tempo para que os virus e as bacterias pasen a través do moco e logren infectar células corporais Súmase a isto que as aves migratorias, importantes vectores dos virus desde o outro hemisferio, deixan un ronsel de virus no aire, favorecendo a aparición de epidemias.^{[Cómpre referencia]}

O arrefriado común é unha infección viral do tracto respiratorio superior. En total máis de 200 tipos virais seroloxicamente diferentes causan arrefriados. O virus máis frecuentemente implicado é un rinovirus (30-50%), un tipo de picornavirus con 99 serotipos coñecidos.^[21][22]

Outros virus implicados inclúen: os coronavirus (10-15%), virus influenza (5-15%),^[23] os virus parainfluenza humano, e os virus sincitial respiratorio, adenovirus, enterovirus, e metapneumovirus.^[24]

Os rinovirus constitúen a principal causa do arrefriado común.^[25] A temperatura óptima para a replicación do rinovirus é 33-35 °C. Os rinovirus non replican de xeito eficiente á temperatura corporal. Iso pode explicar por que os rinovirus replican tan ben nas fosas nasais e a árbore traqueobronquial superior, pero non tan ben no tracto respiratorio inferior. O período de incubación é de aproximadamente 2-4 días. A viremia con rinovirus é moi infrecuente.

 

Os coronavirus son os virus máis particularmente implicados nos arrefriados de adultos. Do total de máis de 30 coronavirus identificados, 3 ou 4 son os que causan infeccións en seres humanos, pero son difíciles de cultivar no laboratorio, de maneira que o seu significado segue sendo pouco comprendido. Os coronavirus que causan o arrefriado común son dos tipos 229E e OC43; ocasionalmente poden producir pneumonía en persoas de idade avanzada, neonatos e pacientes inmunocomprometidos.^[26]

Os virus da gripe tamén poden causar arrefriados leves.^[27] A infección por virus de influenza prodúcese logo da transferencia das secrecións respiratorias dunha persoa infectada a unha persoa inmunoloxicamente susceptible. Se o virus non é neutralizado polos anticorpos secretores, invade as células do tracto respiratorio. Unha vez dentro das células do hóspede, prodúcese unha disfunción e dexeneración celular, xunto coa replicación viral e a liberación da proxene viral. A diferenza da gripe, o virus influenza causa arrefriado común cando non aparecen síntomas sistémicos resultado de mediadores de inflamación no organismo. O período de incubación varía desde 18 ata 72 horas.

Os adenovirus son virus de ADN, illados por primeira vez nos anos de 1950 en cultivos de células adenoides (de aí o nome), causan un 5% dos casos de arrefriado común.^[28] Os adenovirus son unha causa frecuente de infección asintomática do tracto respiratorio.

Causado por numerosos virus (principalmente rinovirus, coronavirus e tamén certos ecovirus e coxsackievirus) que infectan o aparello respiratorio superior. Describíronse varios centos de virus causantes do arrefriado común. A variedade de axentes causantes fai moi ineficaz calquera tipo de vacinación. Transmítense de persoa a persoa a través de pequenas pingas de saliva que se expelen ao toser, falar ou durante os espirros. As pingas son inhaladas directamente ou, máis frecuentemente, transmítense polo contacto de man en man mediante apretóns de man ou de obxectos que adoitan estar en contacto coas mans tales como os picaportes, e logo estas introdúcense nos condutos nasais cando a man toca o nariz, a boca ou os ollos.

O virus entra nas células das paredes do nariz e a garganta, e multiplícase rapidamente dentro delas. Os síntomas comezan 1 ou 2 días logo da infección. Son o resultado dos mecanismos de defensa do corpo: espirros, goteo do nariz e tose para expeler ao invasor, e a inflamación para atraer e activar ás células inmunitarias. O virus aprovéitase dos espirros e a tose para infectar á seguinte persoa antes de ser eliminado polo sistema inmunitario do corpo. Un enfermo é máis infeccioso dentro dos tres primeiros días da enfermidade.

Tras un arrefriado común, o enfermo desenvolve inmunidade ao virus particular que o afectou. No entanto, debido ao gran número de virus do arrefriado distintos que hai, esta inmunidade é limitada e unha persoa pode infectarse facilmente por outro virus do arrefriado e comezar o proceso de novo.

As bacterias que normalmente están presentes nas vías respiratorias pódense aproveitar da debilidade do sistema inmunitario durante un arrefriado común e producir unha coinfección. A infección do oído medio (nos nenos) e a sinusite bacteriana son coinfeccións comúns.

A mellor prevención é permanecer afastado das persoas que estean infectadas, porque a inmensa maioría das infeccións adquírense pola inhalación de aire cargado de virus que emitiu unha persoa infectada ao toser, esbirrar ou exhalar o aire durante a respiración. As probas clínicas dispoñibles tamén suxiren que a exposición a baixas temperaturas pode poñer en perigo o sistema inmunolóxico (aínda que este efecto é discutido). A exposición ao frío debería evitarse durante os períodos de baixas temperaturas e especialmente para as poboacións máis vulnerables.

Adicionalmente, os expertos recomendan lavarse meticulosamente e regularmente as mans, especialmente en contornas sanitarias, xa que isto reduce a probabilidade de transmisión a través da vía menos habitual, a do contacto directo.^[29][30] Os xabóns antibacterianos non teñen efecto sobre os virus do arrefriado, é a propia acción mecánica de lavarse as mans a que elimina as partículas víricas. Uns altos niveis de lavado de mans pode dar como resultado nunha diminución do 20% na transmisión do arrefriado común.^[15] nos fogares, as escolas e nos postos de traballo, lavarse as mans e desinfectalas a base de alcohol son accións que reducen o número de virus na pel de xeito significativo^[31] pero dado que as infeccións das vías respiratorias superiores son adquiridas principalmente a través da respiración, e non polo contacto físico, non son uns métodos de prevención especialmente eficaces.^[32] os desinfectantes para as mans a base de alcohol ofrecen moi pouca protección contra as infeccións respiratorias e en especial entre os nenos.^[33][34] Como o arrefriado común é causado por un virus en lugar dunha bacteria, os xabóns antibacterianos non son mellores que o xabón normal para eliminar os virus da pel ou doutras superficies.^[29][35] Non tocarse o nariz, os ollos ou a boca cos dedos potencialmente contaminados tamén pode reducir a transmisión do virus por vía do contacto directo.^[14][24]

 

Nalgúns lugares, como o Xapón, as persoas arrefriadas colócanse máscaras de cirurxián como cortesía cara ao resto. Na nosa sociedade hai persoas que, en eixavuirar, cóbrense a boca e o nariz co seu xersei, camiseta, bufanda ou pano, para reter as micropartículas emitidas.

Os esforzos para desenvolver unha vacina contra o arrefriado non han ter éxito. Esta enfermidade é producida por unha gran variedade de virus que mutan rapidamente, polo que a posibilidade de crear con éxito dunha vacina eficaz é altamente improbable.^[36]

Non existe cura para o arrefriado común, é dicir, non hai tratamento que combata directamente ao virus. Só o sistema inmunolóxico do organismo pode destruír con efectividade ao invasor. Un arrefriado pode estar composto por varios millóns de partículas virais, e normalmente en poucos días o organismo comeza a producir en masa o anticorpo máis adecuado que poida impedir que o virus infecte máis células, ademais de glóbulos brancos que destrúen o virus mediante a fagocitose e ás células infectadas para impedir máis replicacións do virus.

Xa que logo, os tratamentos dispoñibles céntranse en aliviar os síntomas, e tamén en axudar ao corpo a desenvolver as súas defensas.

Para algunhas persoas, os arrefriados son inconveniencias relativamente leves, e poden continuar coas súas actividades cotiás cunha incomodidade tolerable. Débense ponderar esta incomodidade e o prezo e os posibles efectos secundarios dos remedios.

Os tratamentos comúns inclúen: analxésicos como o ácido acetilsalicílico, o acetaminofén ou paracetamol, ademais de versións localizadas para a garganta (receitadas a miúdo en forma de pastillas), desconxestionantes nasais que reducen a inflamación das vías nasais, constrinxindo os vasos sanguíneos locais, supresores da tose (que funcionan como un narcótico, suprimindo o reflexo cerebral da tose ou diluíndo a mucosidade dos pulmóns), e antihistamínicos de primeira xeración, como a bromfeniramina, a clorfeniramina e a clemastina (que reducen a segregación de mucosa na glándula correspondente e combaten así o goteo e a conxestión nasal, aínda que tamén provocan somnolencia como efecto secundario). Os antihistamínicos de segunda xeración non teñen efectos útiles sobre o arrefriado.Fixéronse investigacións sobre a acción coadxuvante en enfermidades respiratorias das solucións electrolizadas de superoxidación con pH neutro, polo seu amplo espectro contra bacterias, virus e fungos presentes nas fosas nasais, tendo éxito ao diminuír o proceso inflamatorio e mellorar os síntomas de conxestión.^[37]

Procurarse un ambiente cálido e seco e beber gran cantidade de fluídos, especialmente líquidos quentes, aliviará os síntomas en certo xeito.^{[Cómpre referencia]}

Os antibióticos son ineficaces contra o arrefriado común e tamén contra calquera outra infección viral. Son útiles para tratar calquera infección bacteriana secundaria, pero o tratamento con antibióticos antes de que se desenvolvan estas coinfeccións é contraproducente, xa que pode xerar unha resistencia ao medicamento.

Non hai que esquecer que todos os medicamentos son para o alivio sintomático e non impiden a propagación da infección a aqueles que nos rodean e hai que pensar na cantidade de persoas que infectaremos se seguimos co noso ritmo diario e polo tanto, sería recomendable que as persoas arrefriadas usasen máscaras cirúrxicas.^{[Cómpre referencia]} Só logo de reaccionar o noso corpo, xerar defensas contra a infección e eliminar os síntomas de forma natural deixamos de ser portadores da infección.^{[Cómpre referencia]}

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Arrefriado

• Stephen J. Bender (1997). Jones & Bartlett Learning, ed. Teaching Health Science: Elementary and Middle School (en inglés). pp. 160–. ISBN 978-0-7637-0256-4. 
• Carol Green-Hernandez, Joanne K. Singleton, Daniel Z. Aronzon (1º febbraio 2001). Lippincott Williams & Wilkins, ed. Primary Care Pediatrics (en inglés). pp. 330–. ISBN 978-0-7817-2008-3. 
• Robert B. Taylor (23 setembro 2002). Springer, ed. Family Medicine: Principles and Practice (en inglés). pp. 336–. ISBN 978-0-387-95400-4. 
• Terry Allan Hicks (31 xaneiro 2006). Marshall Cavendish, ed. The Common Cold (en inglés). ISBN 978-0-7614-1913-6. 
• Richard A. Helms, David J. Quan (2006). Lippincott Williams & Wilkins, ed. Textbook of Therapeutics: Drug And Disease Management (en inglés). pp. 1882–. ISBN 978-0-7817-5734-8. 
• Virginia Poole Arcangelo, Andrew M. Peterson (2006). Lippincott Williams & Wilkins, ed. Pharmacotherapeutics For Advanced Practice: A Practical Approach (en inglés). pp. 297–. ISBN 978-0-7817-5784-3. 
• Walter Siegenthaler (26 maio 2007). Thieme, ed. Differential Diagnosis in Internal Medicine: From Symptom to Diagnosis (en inglés). pp. 139–. ISBN 978-1-58890-551-2. 
• Ronald Eccles, Olaf F. Weber (2009). Springer, ed. Common Cold (en inglés). ISBN 978-3-7643-9912-2. 
• Arie J. Zuckerman (12 marzo 2009). John Wiley & Sons, ed. Principles and Practice of Clinical Virology (en inglés). ISBN 978-0-470-74139-9. 

• Gripe

• Summer Cold (Common Cold Centre, Cardiff University) (en inglés)