Andújar

Andújar está situada ao noroeste da provincia de Xaén, aínda que a capital está na campiña e ás beiras do río Guadalquivir, o territorio municipal setentrional está accidentado pola Serra Morena, que en parte conforma o Parque Natural da Serra de Andújar. O Guadalquivir divide o concello en dúas partes diferentes.

Os restos máis antigos pertencen ao Paleolítico acheulense. En época prerromana localizábase aquí a cidade ibérica de Isturgis, aínda que é un erro repetido identificar Andújar coa antiga Illiturgis, que corresponde a actual Mengíbar (o erro consérvase no xentilicio iliturxitano que se adxudica aínda aos andujareños). Foi o Municipium Isturgi Trumphale dos romanos. A denominación Sturgis perduraba aínda en época visigoda.

A partir de 711, a comarca pasou a formar parte do Al-Ándalus. En 853 reaparece o topónimo coa forma Anduyar, precedente do vixente hoxe. Os almohades, no século XII, fortificaron a cidade. Foi reconquistada por Fernando III de Castela de forma pacífica en 1225. Henrique IV de Castela concedeulle o título de cidade en 1467. Foi ocupada en 1808 polos franceses. En 1823, en ocasión da invasión dos Cen Mil Fillos de San Luís, o duque de Angulema emitiu desde aquí unha orde con obxectivo de que cesasen os movementos liberais. En 1873 declarouse cantón federal.

• Igrexa de Santa María, do século XV, gótica, con torre que talvez proceda da antiga mesquita sobre a que se levantou o templo cristián. Posúe obra do Greco e de Francisco Pacheco, mestre de Velázquez.
• Igrexa de San Miguel, de estilo gótico.
• Casa do Concello.
• Casa de Don Gómez, palacio urbano de estilo barroco.
• Ponte do Guadalquivir, que se cre que posúe baseamentos romanos.
• Murallas almohades.

• San Eufrasio;
• Romaría da Virxe da Cabeza.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Andújar

• Parque Natural da serra de Andújar