Alfredo Di Stéfano

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xullo de 2019.)

Alfredo Di Stéfano

Biografía
Nacemento	(es) Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé 4 de xullo de 1926 Buenos Aires, Arxentina
Morte	7 de xullo de 2014 (88 anos) Madrid, España
Causa da morte	infarto agudo de miocardio
Lugar de sepultura	Cemiterio de La Almudena
Outros nomes	La Saeta Rubia
Altura	178 cm
Peso	80 kg
Actividade
Ocupación	futbolista, adestrador de fútbol
Período de actividade	15 de xullo de 1945 -
Nacionalidade deportiva	Arxentina España Colombia
Deporte	fútbol
Posición de xogo	Dianteiro
Traxectoria   Equipo 1945–1949   CA Boca Juniors 66 (49) 1946–1946 → cesión:  CA Huracán 25 (10) 1949–1953 Club Deportivo Los Millonarios 102 (90) 1953–1964   Real Madrid CF (dianteiro) 282 (216) 1964–1966   RCD Espanyol 47 (11)   Selección nacional –   Cataluña 1947–1947   Arxentina 6 (6) 1949–1952   Colombia 4 (0) 1957–1961   España 31 (23)   Adestrador 1967–1968   Elche CF 1969–1970   CA Boca Juniors 1970–1974   Valencia CF 1974–1974   Sporting CP 1975–1976   Rayo Vallecano 1976–1977   CD Castellón 1979–1980   Valencia CF 1981–1982   CA River Plate 1982–1984   Real Madrid CF 1985–1985   CA Boca Juniors 1986–1988   Valencia CF 1990–1991   Real Madrid CF
Participou en
1947	Campeonato Sul-Americano de Futebol de 1947 (pt)
Familia
Cónxuxe	Sara Freites
Premios
(2003)  Cidadán ilustre da Cidade de Buenos Aires (1959)  Balón de Ouro (1959)  Trofeo Pichichi (1958)  Trofeo Pichichi (1957)  Trofeo Pichichi (1957)  Balón de Ouro (1956)  Trofeo Pichichi (1954)  Trofeo Pichichi  Medalla de Ouro da Real Orde do Mérito Deportivo  Gran Cruz da Real Orde do Mérito Deportivo  Trofeo Pichichi
Descrito pola fonte	Larousse Encyclopedia online (pt)

Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé, nado en Buenos Aires o 4 de xullo de 1926 e finado en Madrid o 7 de xullo de 2014, foi un futbolista e adestrador de fútbol arxentino de orixe italiana. Xogaba de centrocampista ou dianteiro e foi internacional coas seleccións da Arxentina, Colombia e España.

Coñecido coma La saeta rubia, é xunto con Maradona o mellor futbolista arxentino da historia, e ademais un dos catro grandes de tódolos tempos, xunto con Pelé, Cruyff e o propio Maradona.^{[Cómpre referencia]}.

Alfredo di Stéfano disputou o seu primeiro encontro co River Plate o 11 de xullo de 1945 fronte ó Huracán. Ao longo daquela tempada esta sería a súa única aparición nos terreos de xogo profesionais.

Ao ano seguinte é cedido ó propio Huracán, onde comeza a despuntar, xogando 25 encontros e anotando 10 goles. Dado o seu rendemento quixeron contar co xogador en traspaso mais o River Plate pedía unha cantidade desorbitada e o Huracán non puido merca-lo xogador.

Volta a River en 1947 e xunta Hugo Reyes, José Manuel Moreno, Angel Labruna e Félix Loustau forman a dianteira coñecida coma A Máquina. Alzaríanse co campionato arxentino ese ano e Di Stéfano remata coma máximo anotador con 27 goles en 30 encontros. Ese mesmo ano debuta coa Selección Arxentina, participando na Copa América de Fútbol na que saíron vencedores. Di Stéfano anotou 6 goles en 6 encontros.

En 1949 comezou unha folga de futbolistas e Di Stéfano marchou ao fútbol colombiano, que daquela contaba cunha das mellores ligas de Suramérica Fichou polo Millonarios de Bogotá, onde se xuntou con figuras coma Pedernera, Rossi, Báez e Cozzi. Esta escuadra tiña o alcume "O Ballet Azul" debido ao seu formidable xogo. Mentres Di Stéfano estivo no club, foi catro veces campión de Colombia e o propio Alfredo dúas veces máximo anotador do torneo.

En 1952 o Millonarios foi invitado, xunta o Norrköping sueco, para xoga-lo torneo de celebración dos 50 anos do Real Madrid. A escuadra colombiana fíxose con trofeo, e o presidente do club madrileño, Santiago Bernabéu, ficou abraiado polo xogo de Di Stéfano.

No ano 1953 Di Stéfano chega a un acordo co FC Barcelona para fichar polo club catalán. O River Plate, que era quen tiña os seus dereitos, traspásaos ó Barcelona coa autorización da FIFA. Mais a federación española non deu a súa conformidade. O 13 de maio de 1953 chega a Barcelona para asina-lo contrato, mais debido ós atrancos postos pola federación, Santiago Bernabéu conseguiu tempo para falar con el, e convencelo de racha-lo acordo que tiña co FC Barcelona e fichar polo Real Madrid. No Barça crían que o goberno metera presión para que finalmente Di Stéfano fichase polo Real Madrid, e cando caeron na conta de que non podían quedar co xogador tentaron traspasalo ao Torino FC, mais nunca se chegou a concretar esta operación.

O 15 de setembro a federación española emitiu un comunicado no que autorizaba a Di Stéfano a xogar catro tempadas na Liga española, dúas no Madrid e dúas no Barcelona. A directiva do club catalán protestou esta decisión, mais o 23 de outubro asinou un comunicado no que renunciaba a tódolos dereitos sobre o xogador. Con todo, no medio destes sucesos, Di Stéfano chegou a xogar tres encontros amigables coa camisola do FC Barcelona. Finalmente a súa estrea co club madrileño tivo lugar o 23 de setembro de 1953 contra o Nancy francés, un encontro que rematou 4-2 a favor dos galos.

Aquí comeza unha etapa de grandes éxitos tanto para o club como para o xogador en particular. A nivel doméstico gañou oito ligas (1953-54, 1954-55, 1956-57, 1957-58, 1960-61, 1961-62, 1962-63, e 1963-64) e unha Copa do Rei de Fútbol en 1962. A nivel individual, foi pichichi (máximo anotador da liga) en cinco ocasións.

A nivel internacional non foron menos os éxitos que o acompañaron, xa que gañou cinco Copas de Europa consecutivas, amais de dous subcampionatos e unha Copa Intercontinental. Entre estas finais da Copa de Europa está a inesquecible vitoria por 7-3 ao Eintrach Frackfurt, con catro goles de Puskás e tres do propio Di Stéfano. Xunta estes dous estaban tamén na dianteira outros grandes xogadores coma Gento ou Raymond Kopa. O seu derradeiro encontro oficial co Real Madrid disputouno o 27 de maio de 1964, unha final da Copa de Europa que perderon contra o Inter de Milán por 3-1.

Tralo seu periplo madridista xogou un par de tempadas para o RCD Espanyol, retirándose finalmente en 1966, nunha homenaxe no estadio Santiago Bernabéu onde disputaron un encontro o Real Madrid e o Celtic FC.

Di Stéfano chegou a xogar con tres seleccións, aínda que nunca puido disputar un mundial. A única vez que puido acudir á gran cita do fútbol foi en Chile 62, coa selección española. A pesar de que viaxou mancado ó país andino confiábase na súa recuperación, mais foron eliminados antes que puidese volver ós terreos de xogo.

En total xogou seis encontros coa selección arxentina, catro coa colombiana e trinta e un coa española, da cal foi o máximo goleador ata que racharon a súa marca en 1990.

Despois do seu retiro, dedicouse a adestrar, dirixindo a clubs coma o Elche, Boca Juniors, Valencia, Real Madrid, Sporting de Lisboa, Rayo Vallecano, Castellón e o River Plate.

Entre os seus logros acadados está un campionato co Boca Juniors, outro co River Plate, unha liga española e unha Recopa de Europa co Valencia e unha Supercopa de España co Real Madrid.

Como curiosidade, Di Stéfano ten declarado que el nunca se viu como un adestrador de fútbol, senón sinxelamente como un xogador retirado que se tivo que pór a adestrar porque "morría de fame".^{[Cómpre referencia]}

Alfredo Di Stéfano seguiu a vivir en España. O 5 de novembro de 2000 foi nomeado Presidente de Honra do Real Madrid, uns días despois recolleu, en nome da entidade, o trofeo ó Mellor club do século XX outorgado pola FIFA.

O 24 de decembro de 2005 sufriu un ataque ó corazón do que se repuxo en Valencia.

O 9 de maio de 2006 o Real Madrid inaugurou o estadio no que o seu filial vai disputa-los seus encontros e o club decide por unanimidade chamarlle estadio Alfredo Di Stéfano

Ao longo da súa vida Alfredo Di Stéfano participou en varias películas, tanto na Arxentina coma en España. A súa primeira aparición foi en Con los mismos colores, unha película de orixe arxentina estreada o 20 de setembro de 1949. A película dirixiuna Carlos Torres Ríos e contaba con música orixinal de Astor Piazzolla. En España fixo varias películas máis, como actor ou interpretándose a si mesmo: Once pares de botas (1954), La saeta rubia (1956), La batalla del domingo (1963), Sinfonía española (1964), La técnica del fútbol (1970) e Real, la película (2005).

• River Plate - (Arxentina) - 1945 - Liga
• River Plate - (Arxentina) - 1947 - Liga
• Millonarios - (Colombia) - 1949 - Liga
• Millonarios - (Colombia) - 1951 - Liga
• Millonarios - (Colombia) - 1952 - Liga
• Millonarios - (Colombia) - 1953 - Liga e Copa
• Real Madrid - (España) - 1954 - Liga
• Real Madrid - (España) - 1955 - Liga
• Real Madrid - (España) - 1957 - Liga
• Real Madrid - (España) - 1958 - Liga
• Real Madrid - (España) - 1961 - Liga
• Real Madrid - (España) - 1962 - Liga e Copa
• Real Madrid - (España) - 1963 - Liga
• Real Madrid - (España) - 1964 - Liga

• Selección arxentina - 1947 - Copa América
• Millonarios - 1952 - Campionato Vodas de Ouro do Real Madrid
• Millonarios - 1953 - Pequena Copa do Mundo de Clubs
• Real Madrid - (España) - 1955 - Copa Latina
• Real Madrid - (España) - 1956 - Copa de Europa e Pequena Copa do Mundo de Clubs
• Real Madrid - (España) - 1957 - Copa de Europa e Copa Latina
• Real Madrid - (España) - 1958 - Copa de Europa
• Real Madrid - (España) - 1959 - Copa de Europa
• Real Madrid - (España) - 1960 - Copa de Europa e Copa Intercontinental

• Boca Juniors - (Arxentina) - 1969 - Campionato Nacional
• Valencia - (España) - 1971 - Liga
• Valencia - (España) - 1980 - Recopa de Europa
• River Plate - (Arxentina) - 1981 - Campionato Nacional
• Real Madrid - (España) - 1991 - Supercopa de España

• Máximo goleador da Liga arxentina - 1: 1947.
• Máximo goleador da Liga colombiana - 2: 1951 e 1952.
• Máximo goleador da Liga española (Pichichi) - 5: 1954, 1956, 1957, 1958 e 1959.
• Balón de Ouro - 2: 1957 e 1959.
• Balón de Prata - 1: 1956
• Medalla de Ouro ó Mérito Deportivo: 1966
• Súper Balón de Ouro: 1989
• Trofeo Mejor Futbolista de los 35 Años (Revista Don Balón): 1990
• Medalla ó Mérito da FIFA: 1994
• Medalla ó Mérito Deportivo (Concello de Madrid): 1996
• Tambor de Ouro de San Sebastián: 1997
• Salón da Fama da FIFA: 1998
• Premio Marca Lenda: 1999
• Gran Cruz da Orde do Mérito Deportivo: 1999