Anjar

Anjar
	(ar) عنجر
Tipo	asentamento; município do Líbano (pt)
Localización
División administrativa	Zahlé, Líbano (pt)
	33°43′33″N 35°55′47″L / 33.7258, 35.9297
Características
Altitude	950 m
Superficie	20 km²
Patrimonio da Humanidade
Tipo	Patrimonio cultural → Mundo árabe
Data	1984 (8ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (iii) e (iv)
Identificador	293
Historia
Primeiro rexistro escrito	século VIII
Páxina web	mousaleranjar.com

Anjar (árabe: عنجر / ALA-LC: ‘Anjar; armenio: Անճար francés: Anjar, que significa "irresoluto ou río que corre"), tamén coñecido como Haoush Mousa (árabe: حوش موسى / Ḥawsh Mūsá), situado no val do Bekaa. A poboación é de 2.400 habitantes,^[1] composto case por completo de Armenios. A superficie total é de vinte quilómetros cadrados. No verán, a poboación chega a 3.500 habitantes, cando os membros da diáspora armenia regresan de visita.

Historia

O establecemento da cidade atribúese normalmente ao califa omeia al-Walid I a comezos do século VIII como palacio-cidade. No entanto, o historiador Jere L. Bacharach afirma que foi o fillo de Al Walid, al-Abbas, o responsable da fundación de Anjar no ano 714 d.C., citando ao cronista bizantino grego Teófanes o Confesor, que rexistrou que al-Abbas construíu a cidade.

Despois de ser abandonada en anos posteriores, Anjar foi reasentado en 1939 con varios miles de refuxiados armenios da área de Musa Dagh. Os seus barrios teñen o nome das seis aldeas de Musa Dagh: Haji Habibli, Kebusiyeh, Vakif, Kheder Bek, Yoghunoluk e Bitias. O Exército de Siria elixiu Anjar como unha das súas principais bases militares no Val de Beqaa e na sede dos seus servizos de intelixencia.

Antigüidades de Anjar

Anteriormente coñecida como Gerrha, unha fortaleza construída polo Califa Al-Walid ibn Abdel Malek no século VIII, o sitio foi posteriormente abandonado, deixando unha serie de ruínas ben conservadas. O nome actual deriva do árabe "Ayn Gerrha" ou "fonte de Gerrha". As ruínas exclusivamente omeias recoñecéronse como Patrimonio da Humanidade.

As ruínas da cidade abranguen 114.000 metros cadrados e están rodeadas de grandes e fortificados muros de pedra de máis de dous metros de espesor e sete metros de altura. O deseño urbano rectangular de 370 m por 310 m está baseado na planificación e arquitectura da cidade romana con pedras prestadas dos bizantinos. Dúas grandes avenidas, o Cardo maximus, que vai de norte a sur, e o Decumanus Maximus, que vai de leste a oeste, dividen a cidade en catro cuadrantes. As dúas avenidas principais, decoradas con columnas e flanqueadas por preto de 600 tendas, se cruzan baixo un tetrápilo. Os plintos, árbores e capiteis do tetrápilo son spolia reutilizados no período omeia. As rúas máis pequenas subdividen a metade occidental da cidade en barrios de diferente tamaño.^[2]

Monumentos principais:

O Gran Palacio reconstruído parcialmente, 59 m por 70 m, inclúe un muro e está precedido por unha serie de arcadas. O seu patio central está rodeado dun perístilo.
O Palacio pequeno, case cadrado, de 46 m por 47 m, destaca polos seus numerosos fragmentos ornamentais e pola súa grande entrada central ricamente decorada.
Unha mesquita, de 45 m por 32 m, situada entre os dous palacios.
Baños termais, de modelo romano no norte do recinto.

Os numerosos fragmentos de frisos con motivos vexetais, figurativos e xeométricos demostran que houbo ricos edificios decorados.