Óscar Míguez

Óscar Míguez

Nome orixinal	Óscar Omar Míguez Antón
Biografía
Nacemento	5 de decembro de 1927 Montevideo, Uruguai
Morte	19 de agosto de 2006 (78 anos) Montevideo, Uruguai
Lugar de sepultura	Cemiterio del Buceo
Altura	176 cm
Peso	78 kg
Actividade
Ocupación	futbolista
Período de actividade	1948 -
Nacionalidade deportiva	Uruguai
Deporte	fútbol
Posición de xogo	Dianteiro
Traxectoria   Equipo – Colón Fútbol Club 1947–1947 Institución Atlética Sud América 1948–1959   CA Peñarol 137 (107) 1960–1960 Sporting Cristal 18 (10) 1961–1961 Rampla Juniors Fútbol Club   Selección nacional 1950–1958   Uruguai 39 (27)
Participou en
1955	Campionato Suramericano de 1955
1954	Mundial de Fútbol Suíza 1954
1950	Mundial de Fútbol Brasil 1950

Óscar Omar Míguez Antón, alcumado Cotorra, nado en Montevideo o 5 de decembro de 1927 e finado na mesma cidade o 19 de agosto de 2006, foi un futbolista uruguaio, de orixe galega. Xogaba como dianteiro e formou parte da notable selección nacional uruguaia que gañou a Copa do Mundo de 1950 no célebre Maracanazo e que chegou ás semifinais no Mundial de Suíza 1954. É o máximo goleador do Uruguai na historia dos Mundiais.

Seu pai, Manuel Míguez Souto, era natural de Meicende, no concello coruñés de Arteixo. Alí xogara xunto aos seus irmáns no primeiro equipo de fútbol arteixán, a Sociedade Recreativa e Instructiva La Esperanza, antes de emigrar ao Uruguai.^[1] Na capital uruguaia naceu Óscar Omar en decembro de 1927.

Comezou a xogar ao fútbol no Araicuá e, despois de participar en 1943 nun campionato xuvenil organizado pola IASA (Institución Atlética Sud América), entrou a formar parte da canteira deste club, xunto con Alcides Ghiggia e o seu amigo Antonio Sacco.^[1] A finais de 1947, despois dun encontro no que marcou tres goles, foi fichado polo Peñarol para xogar no seu segundo equipo.

En 1948 o adestrador inglés Randolph Galloway subiuno ao primeiro equipo, onde formou parte dunha famosa liña de dianteiros con Alcides Ghiggia, Juan Schiaffino, Juan Eduardo Hohberg e Ernesto Vidal. Foi o máximo goleador do campionato uruguaio esa tempada, con 8 goles, ata que unha folga de futbolistas paralizou a competición.^[1] Repetiu como máximo goleador en 1949, con 20 tantos, nunha tempada na que o seu equipo conquistou o campionato de Primeira División, a Copa Competencia e a Copa de Honor, os tres títulos de xeito invicto.^[2]

As súas grandes actuacións nas Copas do Mundo fixeron que recibise oferta de varios equipos europeos como o FC Barcelona ou o Milan, pero continuou no Peñarol, onde xogou durante máis dunha década, gañando tamén os campionatos de 1951, 1953, 1954, 1958 e 1959, e facendo famosas as súas chilenas e filigranas.^[3][1]

En xaneiro de 1960 viaxou ao Perú, onde estivo a proba co Sporting Cristal. Xogou un primeiro amigable contra o Vasco da Gama, no que anotou o terceiro dos tres goles do seu equipo (3-0), e logo enfrontouse ao Santos de Pelé, facendo un gol e unha asistencia nun encontro que rematou con empate a tres goles. Xa cun acordo verbal para a súa fichaxe, xogou un terceiro amigable fronte ao Botafogo, que acabou 1-1. A continuación comezou a ausentarse dos adestramentos e rompeu o acordo co club.^[4] Volveu logo ao Uruguai, onde xogou no Rampla Juniors o campionato de 1960, formando dianteira co histórico Ángel Labruna.^[5] O seu último club foi o Colón FC, no que xogou en 1961.

Faleceu o 19 de agosto do 2006 aos 78 anos.^[6] Os seus restos foron soterrados no Panteón dos Olímpicos do Cementerio del Buceo.^[7]

Foi internacional coa selección do Uruguai en 39 ocasións, marcando 27 goles. O seu debut co equipo charrúa produciuse o 30 de abril de 1950, nun amigable contra a selección paraguaia. Co número 9 nas costas proclamouse ese mesmo ano campión do mundo no Mundial do Brasil, disputando todos os encontros do seu equipo, incluído o derradeiro partido contra o Brasil, o célebre Maracanazo, fronte a 200.000 espectadores. Con 5 goles, foi o segundo máximo goleador do torneo, só por detrás do brasileiro Ademir.^[8]

En 1954 participou no Mundial de Suíza, anotando tres goles nos dous primeiros partidos, fronte a Checoslovaquia e Escocia. No terceiro partido, os cuartos de final contra Inglaterra, gañando os uruguaios por 4-2, púxose a canear xogadores ingleses en vez de disparar a portería, motivo polo que os dirixentes uruguaios fixeron presión sobre o adestrador Juan López para retiralo do equipo e poñer a Juan Hohberg no seu lugar antes do partido con Hungría.^[9] Cos seus oito goles entre os torneos do Brasil e Suíza, é o máximo goleador uruguaio na historia dos Mundiais.

Disputou tamén dúas edicións da Copa América, en 1955 en 1956, conquistando a segunda delas na que foi ademais elixido mellor xogador do torneo.^[10]

Mundial	Sede	Resultado	Partidos	Goles
Copa do Mundo de fútbol de 1950	Brasil	Campión	4	5
Copa do Mundo de fútbol de 1954	Suíza	Cuarto posto	3	3

Peñarol

• Primeira División do Uruguai (6): 1949, 1951, 1953, 1954, 1958 e 1959.
• Torneo Competencia (5): 1949, 1951, 1953, 1956 e 1957.
• Torneo de Honor (6): 1949, 1950, 1951, 1952, 1953 e 1956.
• Torneo Cuadrangular (1): 1959.
• Torneo Campións Suramericanos Xuvenís (1): 1954.

Selección do Uruguai

• Copa do Mundo (1): 1950.
• Copa América (1): 1956.

• Alcides Ghiggia

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Óscar Míguez

• Datos do xogador no sitio web oficial da Asociación Uruguaia de Fútbol (en castelán)