Gregorio Palamas: Diferenzas entre revisións

Modelo:Infobox Santo Gregorio Palamas nado en Constantinopla 1296, foi un monxe do Monte Athos e máis tarde arcebispo de Tesalónica onde finou en 1359. Coñecido como un prominente teólogo do Hesicasmo. A Igrexa ortodoxa venérao como santo. A súa combinación de platonismo e aristotelismo permitiulle elaborar unha reflexión teolóxica verbo da súa experiencia mística.

Seu pai, que foi un home de confianza do emperador bizantino Andrónico II Peleólogo, finou prematuramente, ficando Gregorio baixo a tutela e educación do emperador. A instrución que recibiu estaba concibida para chegar a ser un importante home de goberno. Nembargantes, o xoven Gregorio sentiu baleira a vida de cortesano e deixou todo para recollerse no Monte Athos en 1316. Chegou a ser novicio no mosteiro Vatopedi baixo a guía de San Nicodemo. Finalmente recibiu a tonsura e continuou a súa vida de ascetismo. Posteriormente, pasou oito anos de combate espiritual baixo a guía de Niceforus. Desexando unha máis fonda vida de oración e misticismo, entrou nunha comunidade denominada Glossia, onde aprendeu e despois ensinou a ancestral práctica da oración mental ou oración do corazón denominada hesicasmo.

Coa ameaza das invasións turcas, el e os seus irmáns se desprazaron a Tesalónica, onde foi ordenado presbítero. Deste xeito, dividiu o seu tempo entre a atención ao pobo fiel, a solicitude polos marxinados e o seu íntimo e persoal combate espiritual. Fundou unha comunidade de eremitas preto de Tesalónica denominada Bereia.

Os seus compeñeiros pedíronlle que os defendese fronte os ataques de Barlaan de Calabria. Este argumentaba que os filósofos tiñan un mellor coñecemento de Deus que os profetas, de maneira que unha educación axeitada e a aprendizaxe teolóxica e relixiosa eran más acaídas que a oración contemplativa. Burlábase tamén dos exercicios psicofísicos dos monxes como se Deus residise no embigo.

Fronte a isto Gregorio retrucou que os profetas tiñan un máis grande coñecemento de Deus. Deus en si mesmo é trascendente e inconnogscible, o crente non pode coñecer a súa esencia ousia pero si a súa energeiai, isto é, as súas enerxías actuantes no interior do home íntegro, espírito e corpo, alma e carne. Deus é inabranguible e inacadable pero se pode experimentar a súa actuación: o que Deus fai en relación coa Creación e coa transformación do home por mor da Graza. Cando Pedro, papa, Santiago o Maior e Xoán o Evanxelista foron testimuñas da transfiguración no Monte Tabor, eles, de feito, viron a luz increada de Deus. Así pois, mediante a purificación do corazón a través da disciplina física e espiritual, tamén o crente pode experimentar as enerxías divinas, aínda que isto é unha graza non algo máxico, automático ou mecánico. A hesiquia, mediante a quietude, a concentración da ollada e os sentidos, e a repetición acompasada coa respiración da oración de Xesús de Nazareth arela transformar o home interior mediante unha iluminación que provoca a deificación do home enteiro.

Os seus inimigos espallaron infundios sobre Gregorio que provocaron que en 1344 o Patriarca Xoán XIV o encarceara por catro anos. Porén, en 1347, o Patriarca Isidoro liberouno e, como compensación, consagrouno como metropolitano de Tesalónica. Nembargantes, o pobo desta cidade, aínda influenciado polos inimigos de Gregorio, non o aceptaron o que o obrigou a desprazarse por varios lugares.

Durante unha travesía ata Constantinopla, o barco no que viaxaba caeu en mans dos piratas turcos, sendo golpeado e constituído refén ata que se pagou o rescate esixido.

Tralo seu pasamento en Tesalónica, o ano 1368 o Patriarca Filoteos de Constantinopla canonizouno. As súas reliquias atópanse e venéranse na Igrexa metropolitana de San Gregorio Palamas de Tesalónica.

• Apoloxía dos santos hesicastas ou Tríada (1338)
• O libro da Santidade

gl:Gregorio Palamas