intertempe

Adverbe composé de la racine tempo (« temps »), de l’affixe inter (« entre ») et de la terminaison -e (« adverbe ») .

intertempe \in.ter.ˈtem.pe\

1. Entre-temps.
   • La intervjuo estis dissendita nur ĉirkaŭ la fino de tiu semajno, kaj intertempe li supozeble studetis Esperanton. Ĉar li faras kvarhoran novaĵprogramon ĉiumatene, mi imagas, ke li ne havas multan tempon por luksaĵoj kiel studi lingvojn! — (Anna Lowenstein, « Esperanta radiodefio », La Brita Esperantisto, numéro 982, page 13, printemps 2017 → lire en ligne)

     La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

• France (Toulouse) : écouter « intertempe [Prononciation ?] »