زراعت‌گرایی

زراعت گرایی (به انگلیسی: Agrarianism)، یک فلسفه سیاسی و اجتماعی است که در طول تاریخ ظاهراً خواستار اعمال راهبردها و راهکارهای مساوات خواهی بوده است، احزاب سیاسی زراعت گرا، معمولاً از حقوق کشاورزان کوچک و دهقانان فقیر در برابر ثروتمندان جامعه حمایت می‌کنند.^[۱][۲]

زراعت گرایی در دوره بین ۲ جنگ جهانی، از حمایت و نفوذ زیادی برخوردار بود، اما طی دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ ویژگی‌های ملی‌گرایی و فاشیستی در بعضی احزاب حامی زراعت گرایی رشد کرد و باعث کاهش اعتبار این طرز فکر و احزاب حامی آن شد. امروزه تنها در کشورهای اسکاندیناوی و بالتیک، احزاب زراعت گرا همچنان اعتبار خود را حفظ کرده و از نفوذ و اعتبار مردمی برخوردارند. ^[۳]

برخی از صاحب نظران معتقدند که از دیدگاه فلسفهٔ زراعت گرایی، جامعه روستایی برتر از جامعهٔ شهری فرض می‌شود؛ و هواداران این فلسفه، دهقان مستقل را برتر از کارگر مزدور می‌دانند. ایشان کشاورزی و بارور کردن زمین را راهی بهتر برای زندگی معرفی و تبلیغ می‌کنند. راهی که می‌تواند، ارزشهای ایده‌آل اجتماعی را شکل دهد.^[۴] این فلسفه، مدعی برتری زندگی ساده روستایی، نسبت به زندگی پیچیدهٔ شهری است. به عنوان مثال، م. توماس اینگه، زراعت گرایی را طبق اصولی، چنین تعریف و تبلیغ می‌کند:^[۵]

• کشاورزی تنها شغلی است که استقلال و خودکفایی به شخص ارزانی می‌کند.
• زندگی شهری، سرمایه‌داری و فناوری۰ استقلال و کمال را از بین برده و موجب ضعف و فساد می‌شوند.
• جامعه کشاورزی، با رفاقت در کار و همکاری، یک جامعهٔ نمونه است.
• زارع، در نظم جهانی از موقعیتی ثابت و پایدار برخوردار است. کشاورزان، هویت ، سنت‌های تاریخی و مذهبی خود را حفظ می‌کنند. احساس تعلق به یک خانواده، مکان و منطقهٔ مشخص دارند و این احساس، از نظر روانشناختی و فرهنگی سودمند است. زندگی آرام و موزون آنها با پراکندگی و بیگانگی و انحراف تحمیل شده، توسط جامعه مدرن مقابله می‌کند.
• کشت زمین، دارای ارزش معنوی است. از این طریق کشاورز، مردانگی، اعتماد به نفس، شجاعت، صداقت و مهمان نوازی را در خود پرورش می‌دهد. این فضایل نتیجه تماس مستقیم با خاک و طبیعت و ارتباط نزدیک با پروردگار است. رستگاری کشاورز، از آن بابت است که او در نظم و بی نظمی از خدا سرمشق می‌گیرد.

• سوسیالیسم دهقانی
• حزب کشاورز–کارگر
• دموکراسی جفرسونی

• Writings of a Deliberate Agrarian
• The New Agrarian