Zakil

 

 

Hegazti ar gehienek (adibidez, oilarrek eta indioilarrek) kloaka dute (emeek ere badute), baina ez zakilik. Zakila duten hegaztien artean, Palaeognathae (Tinamidae eta Ratitae)^[4] eta Anatidae (ahateak, antzarak eta beltxargak) daude^[5]. Hegaztien zakilak ugaztunena ez bezalako egitura du, kloakako hormaren hedapen erektiboa delako eta linfari esker zutitzen delako, ez odolari esker^[6]. Zati batean lumaz estalita egon ohi da, eta espezie batzuetan arantzak eta harizpiak izaten ditu eskuila moduan, eta leuntasun egoeran kloakaren barruan kiribiltzen da. Oxyura vittatak ornodun guztien gorputzaren tamainarekin alderatuta zakil handiena du; gorputzaren tamainaren erdia (20 cm) izan ohi duen arren, 42,5 cm luze den zakila duen ale bat dokumentatu da^[7][8].

Hegazti ar gehienek kanpoko genitalik ez duten arren, uretako hegaztien arrek (Anatidae) falo bat dute. Hegazti gehienek arrak emeen gainean kulunkatzen dira eta kloakak elkartzen dituzte, "kloaka-muxu" deitzen den mugimenduarekin; ondorioz, intseminazio behartua oso zaila da. Uretako hegaztien arrek garatu duten faloa beren gorputzetik ateratzen da (espiral moduan, erlojuaren orratzen noranzkoan) eta emeak beren laguntzarik gabe intseminatzen laguntzen du. Uretako hegaztien arrek indarra erabiliz emeekin kopulatzeko duten faloaren bilakaerak kontra-egokitzapena eragin du emeengan, irteerarik gabeko zakuak eta espiralak deritzen bagina-egituren forman, erlojuaren orratzen noranzkoan. Egitura horiek zaildu egiten dute arrak tartean sartzea emeen borondatearen aurka. Erlojuaren orratzen noranzkoko espiralak esanguratsuak dira, arraren faloa espiralean ateratzen delako erlojuaren orratzen kontrako noranzkoan; beraz, erlojuaren orratzen noranzkoko baginako egitura batek kopula indarrez eragotziko luke. Ikerketek frogatu dutenez, arraren faloa zenbat eta luzeagoa izan, orduan eta landuagoak dira baginako egiturak.

Giza zakila gizaki arrak sarpenerako erabiltzen duen sexu-organo bat da, eta gernua kanporatzeko erabiltzen den gernu-aparatuaren ataletako bat. Zakilaren parte dira radix edo sustraia, corpus edo gorputza eta epitelioa. Epitelio honek moko-azala izaten du zakil-mokoa estaltzen. Zakilaren gorputza ehunezko hiru zutabez osatua dato: bi zakilaren leize-gorputza dira alboetan, eta alde bentralean zakilaren gorputz arola^[9]. Gizaki arren uretra prostatatik igarotzen da, eta bertan lotzen da eiakulazio-hodien zuloekin zakileraino iritsi aurretik^[9]. Uretrak zakilaren leize-gorputza zeharkatzen du uretraren kanpoko zuloa aurkitu arte. Bide hau gernu zein ernal-haziarentzako hodia da.

Enbrioian emeen klitorisaren ehun berdinetatik eratortzen da zakila; zakilaren eta uretraren inguruko azala emeen ezpain txikien ehun enbrioniko berdinetatik eratortzen da^[10][11]. Gizakion zakila odolez betetzean gogortzen da, ez baitu, beste animalia batzuen kasuan bezala, hezurrik. Gogortze hori (erekzio izenez ezagutzen da) sexu kitzikapenaren ondorio izan ohi da gehienetan, nahiz eta kasu askotan gorputzaren berezko erreakzio izan (lotan dagoela gertatutako erekzioak kasu). Erekziorik lortu ezina inpotentzia izenez ezagutzen den gaixotasuna da.

Gizonezko heldu bat erekzioaren ondoren zakila kitzikatuz (bai sexu harremanen, bai masturbazioaren bidez) orgasmora eta eiakulaziora iristen da. Hala ere orgasmoak ez dira helduen kontua soilik, haur eta nerabeek ere (guztiz heldu gabe daudenek) izan ohi dituzte.

Zakilaren tamaina eta itxura gizonetik gizonera aldatzen da. Arraza batzuek, bereziki beltzek^[12], zakil handiagoa dutenaren iritzia ez dago zientifikoki frogatuta^[13][14]. Ikerketen arabera, erekzioan dauden gizonezkoen zakilek 13,12 zentimetro neurtzen dute batezbesteko^{[15][13][16][17]}. Gizonezkoen %95 10,7 eta 19,1 zentimetro arteko zakila dute^[16][18].