Europa (satelitea)

Gure ilargiaren antzeko tamaina du baina pixka bat txikiagoa da. Izotzez eta silizedun arrokaz osaturik dago eta nukleoan burdina eta nikela ditu, Lurraren antzera.

Satelitearen azalak 100 kilometrotako lodiera du. Galileo zundak eremu magnetiko ahul bat detektatu zuen^[2]. Datuak aztertu ondoren azalaren azpian urezko ozeanoa dagoela ondorioztatu da^[3][4]. 2013 urtean Hubble espazio teleskopioak urezko fumarolak ikusi zituen azalean eta honek teoria berretsi zuen^[2]. Lur azpiko ozeano honek 150 kilometrotako lodiera duen geruza osatzen du. Europan Jupiterrek eragiten duen grabitate indarraren ondorioz sortu zela uste da^[5].

Satelitearen azalean eremu gorri ilunak nabarmentzen dira. Magnesio sulfatozko gatzetan aberatsak dira, ziurrenik fumaroletan ateratzen den uretan disolbaturik egon eta prezipitatzen direnak. Erliebeari dagokionez nahiko azal leuna du, agertzen diren mendikateek 300 metro inguruko garaiera maximoa baitute^[6]. Kraterrak ere ez dira asko, 5 kilometrotako diametroa gainditzen duten hiru baino ez dira aurkitu. Arrakala luzeak ere ikusten dira, izozturiko ur azaletan agertzen diren itxurakoak. Azpiko ozeanoaren mugimenduek eragindakoak direla pentsatzen da.

Atmosfera fin bat ere badu, oxigenoz osaturik dagoena^[7]. Eguzki partikulek izotzaren kontra jotzerakoan askatzen den oxigenoa da, hidrogenoak grabitateari ihes egiten baitio eta satelitetik alde egiten du beraz.

Galileo Galileik 1610 urteko urtarrilaren 7an aurkitu zuen beste bi sateliterekin batera. Hurrengo gauean laugarrena aurkitu zuen. Ganimedes, Io, Europa eta Kalisto ziren, Jupiterren lau satelite handienak. Galileok berak "astro medizearrak" izena eman zien, bere mezenasa zen Cosimo II.a Medici-ren omenez, baina astronomoei ez zitzaien gustatu eta Simon Marius-ek gaur egungo izenak jarri zizkien greziar mitologian oinarriturik. Galileok orduan Jupiter I, II, III eta IV izenak proposatu zituen eta XX mendearen erdialdera arte horrela ezagutu ziren^[8]. Lau satelite hauen multzoa "satelite galilearrak" izenarekin ere ezagutzen da^[9].

Europak lurrazal izoztuaren azpian duen ozeanoak Lurretik kanpora bizidunak aurkitzeko hipotesiak sortarazi ditu, izan ere posible baita ozeano horretan mikroorganismoak edo eguzki-argia behar ez duten izaki zelulanitzak egotea^[10].

Hainbat zundak exploratu dute Ganimedes gertutik. Pioneer 10 eta 11 izan ziren aurrenekoak, 1973 eta 1974 urteetan. Voyager 1 eta Voyager 2-k 1979 urtean bere ezaugarri fisikoak aztertu zituzten eta Galileo zundak 1995 satelitearen magnetosfera aurkitu zituen. Galileo zunda 1995 eta 2003 artean Jupiterren inguruan biraka ibili zen eta sarritan pasa zen Europatik gertu. 2007an New Horizons zundak Plutonera bidean zihoala Europaren azalaren argazkiak atera zituen.

Lurretik kanpoko bizitza aurkitzeko posibilitateari jarraiki hurrengo urteetarako hainbat misio eta programa diseinatu dira, hala Europako Agentziak (Jupiter Icy Moon Explorer, JUICE)^[11]), nola NASAk (Europa Ice Clipper^[10]).