Dalila Ennadre
| Dalila Ennadre | |
|---|---|
| Bizitza | |
| Jaiotzako izen-deiturak | Dalila Ibnou Ennadre |
| Jaiotza | Casablanca, 1966ko abuztuaren 12a |
| Herrialdea |  Maroko  Frantzia |
| Heriotza | Parisko 11. barrutia, 2020ko maiatzaren 14a (53 urte) |
| Heriotza modua | berezko heriotza: minbizia |
| Familia | |
| Haurrideak | ikusi
|
| Hezkuntza | |
| Hizkuntzak | arabiera frantsesa |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | zinemagilea, argazki-zuzendaria eta film-zuzendaria |
| Lan nabarmenak | ikusi
|
   | |
Dalila Ennadre, jaiotzaz Dalila Ibnou Ennadre (Casablanca, Maroko, 1966ko abuztuaren 12a – Paris, Frantzia, 2020ko maiatzaren 14a) marokoar film-zuzendaria izan zen, Marokoko eguneroko bizitzari buruzko dokumentalak eta emakumeen erretratuak egiteagatik ezaguna.[1][2]
Biografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]1966ko abuztuaren 12an jaio zen Casablancan, Marokon, eta Frantzian, Chemin de Marvillesen (Saint-Denis) eta, gero, Cité des 4000n (La Courneuve) hazi zen. Bere neba zaharrenak, Touhami Ennadre-k, argazkilaritzarekiko grina hartu zuen eta artista -argazkilari bihurtu zen. 16 urterekin utzi zituen ikasketak, eta 1985etik 1996ra bitartean, Guyana, Alemania, Maroko eta Quebecen bizi izan zen. Denboraldi horretan, autodidakta gisa ikasi zuen zinema, eta telebistako serieetako edo erakundeentzako enkarguzko filmetako produkzioko kudeatzaile gisa lan egin zuen. [3]
Lan ibilbidea
[aldatu | aldatu iturburu kodea]1987an, Marokoko eguneroko bizitzari buruzko lehen dokumentala egin zuen: Por la gracia de Alá, Marokoko mendietako errotari bati buruzkoa. 1994an, Idolos a la sombra filmatu zuen. 1996-1999 bitartean, L'Yeux Ouvert enpresarentzat lan egin zuen produkzioko kudeatzaile eta editore gisa, bereziki La Ballade des sans papiers 1997an, eta Nous retournerons jour bat 1999an. Urte berean, zuzendaritzara itzuli zen El Batalett, Femmes de la médina (El Batalett, mujeres de la medina) Casablancako antzinako medina auzo pobrean bizi ziren emakume marokoar batzuen erretratua eginez, baita haien seme-alaba eta nerabeen erretratuak ere. [4]
Lan aipagarriak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lorpenak 2000ko hamarkadari lotzen zaizkio, Mé Aïcharen La caravane (Mé Aïcharen karabana) barne, 2003an, basamortuko emakume-poeta baten bizitzari buruz, Fama... une héroïne sans gloire (Ospea....ospe bako emakume-heroia). 2004an Je voudrais vous raconter (Kontatu nahiko nizuke) aktibista demokratiko bati buruzkoa; 2005ean familia-eskubidea erreformatzeko unean emakumeek bizi izan duten errealitateari buruzkoa; eta 2008an, Frantziako armadako prostituta ohi bati buruz filmatutako J'ai tant aimé…[5]
2012an, Brahim Fritah-ren Chronicles of a playground filmean lan egin zuen. 2013. urtean, Saint-Oueneko Espace 1789ko egoitza artistikoan egon zen. Casablancako medina zaharrera itzuli zen, Des murs et des hommes proiektatzeko.[6] Azken lana Jean Geneti eskainitako dokumentala izan zen. Bere bizitzako azken hamar urteak Laratxen bizi izan zituen, eta bertan lurperatu zuten, Espainiako hilerri zaharrean. [7]
Heriotza
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Berrogeita hamahiru urte zituela hil zen Parisen 2020ko maiatzaren 14an, 2018an diagnostikatu zioten minbizia zela eta.[8][1]
Sariak eta aintzatespenak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- 2002, Sari Nagusia Traces de vies en Clermont-Ferrand eta Vic-le-Comte bilera dokumentaletan, El Batalett, Femmes de la médina dokumentalarengatik. [9]
- 2009, J'ai tant άaimé… filmak dokumental onenaren saria jaso zuen Tarifako Afrikako Zinemaldian (Espainia).[10]
- 2014, Des murs et des hommes-ek Aljerreko Maghreb Film Festival-en Dokumentu Sari Nagusia eta Grand Prix TV 2M jaso zituen Agadir-en Fidadoc-en (zinema dokumentalaren nazioarteko jaialdia).[1]
Lanak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Zuzendari
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- 1987: Par la grâce d’Allah
- 1994: Idoles dans l’ombre
- 1999: Loups du désert
- 2001: El Batalett, Femmes de la médina[11]
- 2003: La caravane de Mé Aïcha
- 2004: Fama, une héroïne sans gloire
- 2005: Je voudrais vous raconter
- 2008: J'ai tant aimé…
- 2014: Des murs et des hommes
- 2019: Jean Genet, notre père des fleurs.
Aktore
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- 2012: Haur-parke bateko kronikak. Amarena egiten zuen.
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ a b c MAP, H24Info ma avec. «Décès à Paris de la réalisatrice franco-marocaine Dalila Ennadre» H24info.
- ↑ «Retrospectiva. Dalila Ennadre » l'Alternativa 2009» alternativa.cccb.org.
- ↑ Diao 2014.
- ↑ Humblot 2001.
- ↑ J’AI TANT AIMÉ… – Festival de Cine Africano. .[Betiko hautsitako esteka]
- ↑ PRESENTACIÓN «DES MURS ET DES HOMMES» – Festival de Cine Africano. .[Betiko hautsitako esteka]
- ↑ Dendoune 2020.
- ↑ «Africiné - Décès de Dalila Ennadre, réalisatrice franco-marocaine» Africiné.
- ↑ Rédaction LM 2002.
- ↑ «Secciones Paralelas » l'Alternativa 2009» alternativa.cccb.org.
- ↑ «Films» Africultures.
Bibliografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lanak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Patricie Caillé, « Ennadre, Dalila [Casablanca 1966] », dans Béatrice Didier, Antoinette Fouque et Mireille Kalea -Gruber (zuz.), Le dictionnaire universel des créatrices, Publicions des femmes, 2013 (lire en ligne), 1428. or.
- Roy Armes (2015). New Voices in Arab Cinema (en inglés). Indiana University Press. p. 78,79. .
Prentsa-artikuluak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Catherine Humblot. (2001). «Résistantes du quotidien» Le Monde..
- Rédaction LM. (2002). «Le palmarès de Traces de vie» Le Monde.
- Olivier Barlet. (2002). «Femmes de la médina – El Batalett - de Dalila Ennadre» Africultures..
- «Ce que j’ai enduré en banlieue m’a renvoyé à mes racines et m’a permis de découvrir que je venais d’une culture millénaire» Libération (Maroc) Libema..
- Claire Diao. (2014). «FCAT 2014 Festival de Cine Africano de Cordoba) : Dalila Ennadre parle du non-dit de la sexualité au Maroc» Courrier International..
- Nadir Dendoune. (2020). «La réalisatrice. franco-marocaine Dalila Ennadre est morte» Le courrier de l'Atlas.[Betiko hautsitako esteka]
