Speciala eduko

Speciala eduko (foje mallongigita speced) estas fako kiu temigas homojn kiuj falas ekster la normala kadro de pedagogio.

Ofte fokusiĝas al diversaj specoj de malfacilaĵoj, kaj ene de speciala pedagogio oni koncentriĝas pri infanoj kaj junuloj kun malfacilaĵoj de legado kaj skribado, ekzemple disleksio, diskalkulio, aliaj matematikaj malfacilaĵoj, lingvaj kaj parolmalfacilaĵoj, vidaj aŭ aŭdaj malfacilaĵoj, same kiel diversaj sociaj kaj emociaj malfacilaĵoj. Speciala eduko ankaŭ celas homojn kun diversaj specoj de fizikaj kaj mensaj handikapoj ^[1].

La nombro da studentoj kiuj bezonas specialan edukadon estas taksita je proksimume 10% de la studentaro. Foje studento alvenas en specialinstruadaj kontekstoj pro teknikaj limoj (kiel ekzemple la nealirebleco de regulaj lernejoj por uzantoj de rulseĝoj). Ankaŭ, en kelkaj landoj (kiel Usono) speciala edukado ankaŭ inkluzivas talentajn homojn, kiuj malfacilas adaptiĝi al la regula eduka kadro. La speciala eduka kadro estas por tiuj kiuj estis identigitaj kiel havantaj tielnomitan specialan edukan bezonon. Junuloj, kiuj estas atestitaj, ke ili bezonas "specialan subtenon", devus do ricevi individuan helpon por atingi la plej grandan eblan nivelon de lerneja kaj profesia " integriĝo " aŭ tiel nomatan socian partoprenon kaj memstaran vivon. Ĝia celo estas ankaŭ esplori kaj plibonigi rimedojn por la tuŝitaj ^[2].

Kiel fako, speciala eduko konsistas el pluraj fakoj, inkluzive de medicino, psikologio, paroladoterapio, sociologio, historio de ideoj kaj pedagogio. Profesie trejnita speciala pedagogo havas majstran edukon ene de la menciitaj fakoj (logopedio, vida pedagogio, aŭdpedagogio ktp). Antaŭ la Bolonja procezo, eduko estis je la nivelo de la ŝtatserva ekzameno, cand.paed.spec. aŭ cand.ed. La specialinstruaj instruistoj havas instruadon, konsiladon kaj esploran kompetentecon ^[3].