Pikniko sur la batalkampo
Pikniko en la kampo aŭ Pikniko sur la batalkampo estas teatraĵo verkita de Fernando Arrabal kun longa procezo de kreado inter 1952 kaj 1956. La teatraĵo, kiel Arrabal provas prezenti ĝin, estas klara argumento kontraŭ la milito. Nuntempe ĝi daŭre estas prezentata tra la mondo "por montri la absurdaĵon de milito" laŭ la vortoj de la aŭtoro mem. [1] Arkivigite je 2022-01-28 per la retarkivo Wayback Machine
| Pikniko sur la batalkampo | |
|---|---|
| |
| literatura verko | |
| Aŭtoroj | |
| Aŭtoro | Fernando Arrabal |
| Lingvoj | |
| Lingvo | hispana lingvo |
| Eldonado | |
| Eldondato | 1952 |
Ĝi povas esti inkluzivita en la ĝenro nomata absurda teatro, sed jam enkondukas en la "avangardan teatron de la postmilita periodo". La verko rivelas laŭ acida kaj ironia maniero, plendan krion pri la militaj konfliktoj, kiuj plagis la mondon dum tiom da jarcentoj.
Gravas mallonge citi iujn eltiraĵojn por pli bone kompreni ĉion diritan:
"Jes, mi pafas sen rigardi. (Paŭzo). Ĉiuokaze, mi pafas tre malmulte. Kaj ĉiufoje kiam mi pafas, mi preĝas Patron Nian por la homo, kiun mi mortigis." - frazo kiu indikas la bedaŭron pro la devo mortigi.
"Pano kaj tomato por ke vi ne eskapu." - la milito preskaŭ vidita de la okuloj de infano.
"Kiam ili kaptas kaptitojn, ili metas pinglojn en siajn ŝuojn tiel, ke kiam ili marŝas, ili dolorigas sin mem." - la malbono reduktiĝas al la sensignifa.
Enhavo
redaktiLa teatraĵo rakontas, absurde, kiel geedza paro decidas iri al la milito por viziti sian filon, soldaton, kaj proponi piknikon ĉe la batalfronto. Ili ignoras la timojn de sia filo Zapo, kaj subtenas naivan kaj burĝan konversacion ĉiam plenan de ekvidoj, kiuj ŝajnas eskapi de la prudento, donitaj per la cirkonstancoj ĉirkaŭ ili.
Poste, malamika soldato aperas sur la sceno, Zepo, kiu samas al Zapo (ne nur estas fizikaj similecoj inter ili, ankaŭ similas ilia naiveco kaj la maniero alfronti militon). La plej granda diferenco inter ambaŭ estas, ke iliaj militaj uniformoj estas iom malsamecaj.
Ĉi tiu rolulo fine aliĝos al ĉi tiu pikniko amike kaj ĉiuj kvar komencos komenti pri kio okazas en la milito: kiel ili alvenis tien, kion ili faras por distri sin ...
La intrigo atingas konkludan punkton, en kiu ambaŭ roluloj agnoskas, ke ili ne volas esti parto de la milito kaj serĉas solvojn por ĉesigi ĉi tiun "absurdan" konflikton.
Ĉi tiu idilia sceno ne povas finiĝi sen eksplodo pri realeco de la bataloj: kiam la geedzoj kaj la soldatoj estas feliĉaj pri liaj ideoj kaj, ĉefe, havas la intencon reveni hejmen, ili estas mortigataj per batalo kiu komencas furiozi kie ili estas.
La lasta sceno povus esti interpretita kiel grafika priskribo de "Mortodanco", ĉar la kvar dancas kiam ili estas mortigataj. La verko sume kunigas surrealismon kun absurdeco, humuro kaj falsa ĉiutaga situacio.
Roluloj
redakti- Zapo: Soldato, filo de la paro Tepán.
- Zepo: Malamika soldato.
- Sinjoro Tepán: Patro de Zapo.
- Sinjorino Tepán: Patrino de Zapo.
[en la origina verko ankoraŭ estas du ruĝkrucaj soldatoj kiuj per palankenoj fortransportas la kadavrojn, sed tiujn flankrolulojn oni ŝparis en la esperantlingva eldono]
En Esperanto
redaktiEsperantlingve, la kontraŭmilita absurda teatraĵo unuafoje prezentiĝis en Israelo kadre de la IJK 1986 per la germana esperantlingva teatra grupo Kia koincido: pro la tre striktaj regularoj pri sekureco ĉe la limoj de Israelo, absolute neeblis entransporti en la landon la necesajn teatrajn kostumojn kaj rekvizitojn - soldatajn uniformojn, armean telefonon, falsajn mitralojn kaj grenadojn aŭ pikdraton. Ĉion do necesis kaj eblis prunti el la stokoj de la israela armeo. Pro la fakto ke la rolon de unu soldato plenumis juna aktorino (la germanino Judith Jackson), kaj ke en plej multaj landoj ekster Israelo almenaŭ tiutempe virinaj soldatoj ankoraŭ estis tre rara fenomeno, la scenaro do ŝajnis tre klara aludo al la absurde tensia daŭra militostato en Israelo.