Julius von Ficker

Studinte ekde 1844 jursciencon kaj historion li vivis inter 1848/49 en Frankfurto ĉe Majno kie li havis bonegajn rilatojn al Johann Friedrich Böhmer. Je pasko 1851 li habilitiĝis en Bonn iĝonte en 1852 orda profesoro pri ĝenerala historio en Innsbruck. En 1863 li transiris al la fakultato jurista instruante germanajn regnan kaj leĝaran historiojn.

Ekde 1866 li membris ĉe la Akademio de Vieno kaj pensiuliĝis en 1879.

Sian sintenon grandgermanian ene de la germanlingvia historiscienco li defendis en jenaj du skribitaĵoj »Das deutsche Kaiserreich in seinen universalen und nationalen Beziehungen« (Innsbruck 1861) kaj »Deutsches Königtum und Kaisertum« (Innsbruck 1862) kontraŭ Heinrich von Sybel. La du publike kvereladis prie.

Inter la aliaj verkoj plej gravas »Rainald von Dassel, Reichskanzler und Erzbischof von Köln« (Köln 1850); »Engelbert der Heilige, Erzbischof von Köln und Reichsverweser« (Köln 1853); »Die Überreste des deutschen Reichsarchivs zu Pisa« (Wien 1855); »Über die Entstehungszeit des Sachsenspiegels« (Innsbruck 1859); »Vom Reichsfürstenstande« (Innsbruck 1860–61); »Vom Heerschilde« (Innsbruck 1862); »Forschungen zur Reichs- und Rechtsgeschichte Italiens« (Innsbruck 1868–1874); »Über das Eigentum des Reiches am Reichskirchengut« (Wien 1873); »Beiträge zur Urkundenlehre« (Innsbruck 1877–78): »Untersuchungen zur Rechtsgeschichte« (Innsbruck 1891–

El la postlasitaĵo de Böhmer li eldonis, plenumonte testamentan komision, »Acta imperii selecta« (Innsbruck 1870) kaj »Regesta imperii 1198–1272« (Innsbruck 1879–82).

Meyers Großes Konversations-Lexikon, volumo 6. Leipzig 1906, p. 546 (tie ĉi interrete)