Helena de Trojo

Helena estis konsiderata la plej bela virino siatempe. Ŝia beleco estis tiom granda, ke ĉiu viro, kiu vidis ŝin, deziris ŝin posedi. Jam 12-jara ŝi estis kidnapita de Tezeo kaj Peiritos kaj forkondukita al Aphidnai en Atiko. Liberigis ŝin ŝiaj fratoj, la dioskuroj, Kastoro kaj Polukso.

Helena elektis kiel edzon Menelao, la princon de Mikeneo kaj postan reĝon de Sparto, de kiu ŝi naskis la filinon Hermiono.

Tamen, neniam en la mitoligio, Helena estis kromnomita «la bela». Tiun «titolon» ŝi ŝuldas al Henri Meilhac kaj Ludovic Halévy, la teksistoj de la La bela Helena, opero de Jacques Offenbach. Post la ega sukceso de ĉi opero, «Helena de Trojo» iĝis definitive, kaj kvazaŭ retroe, «La bela Helena».

Helena troveblas jam en la plej malnovaj grekaj eposo de Homero, Iliado, kaj poste, ekz. en Faŭsto de Goethe, Historia de Johann Faust kaj La bela Helena, opero de Jacques Offenbach, ktp. En Iliado, ŝi rigardis batalojn, invitita de troja reĝo Priamo, ekde la pordoj Skeoj, pordoj de la urbo. Ŝi prezentis la grekan ĉefojn kaj Priamo malkulpiĝis ŝin pri la kialoj de la milito^[1].

 

Hermiono (helene Ἑρμιόνη) ) estas en la helena mitologio filino de sparta reĝo Menelao kaj lia edzino Helena. Hermiono fianĉiniĝis al Oresto, filo de mikena reĝo Agamemno. Sed antaŭ milito kontraŭ Trojo ŝia patro promesis ŝin edziniĝi al Neoptolemos, filo de granda heroo kaj batalanto Aĥilo.

• 101 Helena