Ochodnica
Ochodnica | |
hungare: Ösvényes | |
municipo | |
Vido al Ochodnica
| |
|
|
Oficiala nomo: Ochodnica | |
Lando | Slovakio |
---|---|
Regiono | Regiono Žilina |
Distrikto | Kysucké Nové Mesto |
Historia regiono | Supra Hungarujo |
Parto de | Kysuce |
Montaro | Kisuca montetaro |
Rivero | Kysuca |
Situo | Ochodnica |
- alteco | 403 m s. m. |
- koordinatoj | 49° 20′ 51″ N 18° 47′ 47″ O / 49.34750 °N, 18.79639 °O (mapo) |
Areo | 18,0523 km² (1 805,23 ha) |
Loĝantaro | 1 947 (31.12.2010) |
Denseco | 107,85 loĝ./km² |
Unua skribmencio | 1244 |
Horzono | MET (UTC+1) |
- somera tempo | MET (UTC+2) |
Poŝtkodo | 023 35 |
Telefona antaŭkodo | +421-41 |
Aŭtokodoj | KM |
NUTS | 509329 |
Situo enkadre de Slovakio
| |
Situo enkadre de Regiono Žilina
| |
Vikimedia Komunejo: Ochodnica | |
Retpaĝo: www.ochodnica.sk | |
Portalo pri Slovakio |
Ochodnica (hungare Ösvényes [oŝvEnjeŝ]) estas vilaĝo kaj municipo en Slovakio.
Geografio
[redakti | redakti fonton]Ochodnica etendiĝas fine de sakovojo, laŭ fervojo Čadca-Žilina. La lasta urbo troviĝas je 15, Kysucké Nové Mesto je 7 km.
Historio
[redakti | redakti fonton]La loko estis loĝata jam dum la bronzepoko. La unua mencio okazis pri la vilaĝo en 1569. En 1598 oni komputis tie 9 domojn. En 1784 988 vilaĝanoj (183 familioj) loĝis en 175 domoj, en 1828 1462 vilaĝanoj loĝis en 187 domoj. En 1831 109 da vilaĝanoj mortis pro ĥolero. Ĝis 1899 la oficiala hungara loknomo estis Ochodnicza, poste ĝi ricevis hungaran nomon pro la hungariga politiko. En 1910 laŭ la popolnombrado vivis en Ösvényes 1329 homoj, (plejparte slovakoj). Ĝis Traktato de Trianon la komunumo apartenis al Hungara reĝlando, al Trencsén (reĝa departemento), al distrikto de Kysucké Nové Mesto, poste al Ĉeĥoslovaka respubliko, dum la 2-a mondmilito kaj ekde 1993 al Slovakio. En 1938 oni komputis tie 2164 vilaĝanojn kaj 385 domojn. Ekde 1953 kulturdomo funkcias. En 2001 vivis en Ochodnica 2012 homoj, (1994 slovakoj).
Vidindaĵoj
[redakti | redakti fonton]- romkatolika preĝejo omaĝe al Sankta Marteno de 1872
- klasikisma kapelo el la 19-a jarcento
- minerala akvofonto nomata Vajcovka