rimatus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of rīmor.
Participle
editrīmātus (feminine rīmāta, neuter rīmātum); first/second-declension participle
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | rīmātus | rīmāta | rīmātum | rīmātī | rīmātae | rīmāta | |
Genitive | rīmātī | rīmātae | rīmātī | rīmātōrum | rīmātārum | rīmātōrum | |
Dative | rīmātō | rīmātō | rīmātīs | ||||
Accusative | rīmātum | rīmātam | rīmātum | rīmātōs | rīmātās | rīmāta | |
Ablative | rīmātō | rīmātā | rīmātō | rīmātīs | |||
Vocative | rīmāte | rīmāta | rīmātum | rīmātī | rīmātae | rīmāta |
References
edit- rimatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)