[go: up one dir, main page]

Dutch

edit

Etymology

edit

From mee +‎ gaan.

Pronunciation

edit
  • Audio:(file)

Verb

edit

meegaan

  1. to go along

Conjugation

edit
Conjugation of meegaan (strong class 7, irregular, separable)
infinitive meegaan
past singular ging mee
past participle meegegaan
infinitive meegaan
gerund meegaan n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular ga mee ging mee meega meeging
2nd person sing. (jij) gaat mee, ga mee2 ging mee meegaat meeging
2nd person sing. (u) gaat mee ging mee meegaat meeging
2nd person sing. (gij) gaat mee gingt mee meegaat meegingt
3rd person singular gaat mee ging mee meegaat meeging
plural gaan mee gingen mee meegaan meegingen
subjunctive sing.1 ga mee ginge mee meega meeginge
subjunctive plur.1 gaan mee gingen mee meegaan meegingen
imperative sing. ga mee
imperative plur.1 gaat mee
participles meegaand meegegaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

edit
  • Skepi Creole Dutch: metgan