opbokken
Dutch
editEtymology
editPronunciation
editVerb
editopbokken
- (intransitive, colloquial, Netherlands) to get lost, to go away
- Synonyms: ophoepelen, oprotten, opsodemieteren
- Opbokken met je jutezakken, belletjeleller!
- Take your burlap sacks and take a hike, ding-dong ditching dipshit!
Usage notes
editSeldom conjugated, instead the infinite is often used imperatively.
Conjugation
edit| Conjugation of opbokken (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | opbokken | |||
| past singular | bokte op | |||
| past participle | opgebokt | |||
| infinitive | opbokken | |||
| gerund | opbokken n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | bok op | bokte op | opbok | opbokte |
| 2nd person sing. (jij) | bokt op, bok op2 | bokte op | opbokt | opbokte |
| 2nd person sing. (u) | bokt op | bokte op | opbokt | opbokte |
| 2nd person sing. (gij) | bokt op | bokte op | opbokt | opbokte |
| 3rd person singular | bokt op | bokte op | opbokt | opbokte |
| plural | bokken op | bokten op | opbokken | opbokten |
| subjunctive sing.1 | bokke op | bokte op | opbokke | opbokte |
| subjunctive plur.1 | bokken op | bokten op | opbokken | opbokten |
| imperative sing. | bok op | |||
| imperative plur.1 | bokt op | |||
| participles | opbokkend | opgebokt | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||