Stary Świat

Ten artykuł dotyczy geografii historycznej. Zobacz też: Stary Świat – kontynent ze świata Warhammera.

Stary Świat − synonim Afroeurazji; wspólna nazwa (holonim) trzech kontynentów: Europy, Azji i Afryki^[1][2], w tym otaczających je wysp^{[potrzebny przypis]}.

Nazwę tę wprowadzono w Europie w czasie wielkich odkryć geograficznych dla kontynentów znanych Europejczykom bezpośrednio lub z relacji już od starożytności. Jego użycie związane było z odkryciem Ameryki, czyli Nowego Świata, do którego zaliczono później także Australię i Oceanię wraz z Antarktydą. Pojęcia Starego i Nowego Świata utrzymują się do dziś nie tylko w historii i geografii historycznej, ale także w biogeografii.

Tradycyjne nazwy trzech kontynentów Starego Świata wprowadzono w starożytnej Grecji. W stosunku do Europy stosowany jest też termin „Stary Kontynent”^{[potrzebny przypis]}.

Stary Świat to kolebka ludzkości – właśnie tam, konkretniej w Afryce, pojawił się rodzaj ludzki. Tam także pojawiły się najstarsze cywilizacje świata.

Stary Świat, mimo że nie był w całości poznany przez główne cywilizacje Europy i Azji (zachodnią, grecką, arabską, indyjską, chińską i japońską), to jednak był mniej lub bardziej bezpośrednio połączony, a historia poszczególnych jego części wpływała od czasu do czasu na inne. Najbardziej spektakularne przejawy tego wpływu nastąpiły w wiekach IV–V, gdy Hunowie, odparci od chińskich granic cesarstwa Han, przynieśli zgubę cesarstwu rzymskiemu. Tysiąc lat później z głębi Azji dotarła do Europy czarna śmierć^[3], zaś w XIII wieku ziemie od Japonii po Niemcy najeżdżali Mongołowie. W późniejszych wiekach europejski kolonializm objął duże obszary Azji i niemal całą Afrykę.

Ludność Starego Świata jeszcze w XVII wieku stanowiła ponad 96% ludzkości^[4]. Dziś Stary Świat wciąż zamieszkuje ok. 87% populacji ziemskiej^[5].