Час

Оваа статија можеби бара дополнително внимание за да ги исполни стандардите за квалитет на Википедија. Ве молиме подобрете ја оваа статија ако можете.

Оваа статија или заглавие има потреба од викифицирање за да ги исполни стандардите за квалитет на Википедија. Ве молиме помогнете во подобрувањето на оваа статија со соодветни внатрешни врски.

Еден час (симбол: ч и h; исто така, скратено hr.) е единица за време, која обично се смета како 1/24 од денот, а научно се смета како 3,599-3,601 секунда, во зависност од условите.

Сезонскиот, временскиот или нееднаквиот час бил воспоставен во античкиот Близок Исток, како 1/12 од ноќта или денот. Ваквите часови варирале во зависност од сезоната, географската ширина и времето. Тој бил поделен на 60 минути, а секоја минута на 60 секунди. Негов источно азиски еквивалент бил ши, кој бил 1/12 од очигледниот сончев ден; сличен систем на крајот бил развиен во Европа, кој го мерел неговиот еднаков или рамнодневничен час како 1/24 од таквите денови, мерено од пладне до пладне. Малите варијации на оваа единица на крајот биле израмнети со тоа што го направиле 1/24 од средниот сончев ден, врз основ на мерењето на преминот на Сонцето по должината на небесниот екватор, а не по должината на еклиптиката. Ова конечно било напуштено поради малото забавување, предизвикано од Земјиното плиматско забавување од страна на Месечината.

Во модерниот метрички систем, часовите се прифатени единици за време еднакви на 3.600 секунди, но еден час од Координираното универзално време (УТЦ) може да вклучи позитивна или негативна скок секунда, што го прави да трае 3.599 или 3.601 секунда, со цел да го одржи во рамките на 0,9 секунди од универзалното време, кое се заснова на мерењето на средниот сончев ден на географска должина од 0°.

Древните Египќани почнале да ја делат ноќта на wnwt, некое време пред компилацијата од текстовите на Династијата V Пирамидата во 24 век п.н.е. До 2150 година п.н.е. (Династија IX), дијаграмите од ѕвезди во внатрешноста на египетските капаци на ковчезите-различно познати како "дијагонални календари" или "ѕвездени часовници" – потврдуваат дека имало точно 12 од нив. Клагет пишува дека тоа е "сигурно" таа дуодецимална (со основа 12) поделба на ноќта, проследена со усвојувањето на египетскиот граѓански календар, вообичаено сместено во 2800 година п.н.е., врз основа на анализите на Сотичкиот циклус, но месечевиот календар, веројатно долго пред ова, исто така, имал дванаесет месеци во секоја од своите години. Дијаграмите што се наоѓале на ковчезите покажуваат дека Египќаните се осврнале на сончевите изгревања на 36 ѕвезди или соѕвездија (сега познати како "декани"), по еден за секоја од десетдневните "недели" од нивниот граѓански календар. (12 групи на алтернативни "триаголни декани" биле користени за 5 епагоменални денови помеѓу годините). Секоја вечер биле забележани излегувањата на единаесет од овие декани, разделувајќи ја ноќта на дванаесет поделби, чиишто средни периоди требале да траат околу 40 минути. (Египќаните забележале други седум ѕвезди, за време на самракот и периодот пред зората, иако тие не биле важни за поделбата на часови.) Оригиналните декани што ги користеле Египќаните би забележале значително отстапување од нивните соодветни места во периодот од неколку векови. Во времето на Аменхотеп III (околу 1350 години п.н.е.), свештениците од Карнак користеле часовници за да ги одредат часовите. На зајдисонце тие биле исполнети до врвот, а часот го определувале со споредување на нивото на водата со еден од неговите дванаесет мерачи, по еден за секој месец од годината. За време на Новото Кралство, бил користен друг систем на декани, составен од 24 ѕвезди во текот на годината и 12 во рамките на секоја од нив.

Подоцнежната поделба на денот на 12 часа била реализирана со сончев часовник, обележан со десет еднакви поделби. Утринските и вечерни периоди, кога сончевиот часовник не успевал да го забележи времето, биле забележани како први и последни часови.

Египетските часови биле тесно поврзани и со свештенството на боговите и со нивните богослужби. Од страна на Новото Кралство, секој час бил замислен како специфична област на небото или подземниот свет, преку која патувал сончевиот брод на Ра. Заштитени божества биле доделени на секоја и биле користени како имиња на часовите. Како заштитници и воскреснувачи на Сонцето, било сметано дека божиците на ноќните часови ја држеле власта над сите животи, па затоа станале дел од египетските погребни ритуали. Се вели дека Две огнофрлачки кобри ги штителе портите на секој час од подземниот свет, а Вадјет и исправената кобра (uraeus), исто така, понекогаш споменати како wnwt, според нивната улога да ги заштитуваат мртвите низ овие порти. Египќанецот за астроном, користен како синоним за свештеник, бил wnwty, "Еден од часовите" или "Набљудувач на часот". Најраните форми на wnwt вклучуваат една или три ѕвезди, со подоцнежните сончеви часови, вклучувајќи го и дефинирачкиот хиероглиф за „Сонце“.

Античка Кина го делела својот ден на 100 "марки" (кинески: 刻, oc *kʰək, p kè), кој траел од полноќ до полноќ. Се вели дека системот бил користен од далечната антика, припишан е на легендарниот Жолт Император, но првпат е потврден во ерата на водени часовници на Хан, и во историјата на таа династија од 2-от век. Бил мерен со сончеви и водени часовници. Во Источен Хан, Кинезите нивниот ден го мереле шематски, додавајќи 20-ke разлика помеѓу сонцестоите, рамномерно во текот на целата година, еден на секои девет дена. За време на ноќта, времето почесто се сметало со "часовници" (кинески: 更, oc *kæŋ, p gēng) на стражата, кои биле сметани како петтина од времето од зајдисонце до изгрејсонце.

Империјалната Кина продолжила да ги користи ke и geng, но исто така почнала и да го дели денот на 12 "двојни часови" (t 時, s 时, oc * də, p shí, лит. "време[иња]") именувани по земјените гранки, а понекогаш исто така познати и по името на соодветното животно од кинескиот хороскоп. Првиот shi првично траел од 23 часот до 01 часот наутро, но се сметало дека почнува на полноќ според времето на Историјата на Песната, составена за време на раниот Јуан. Овие, очигледно почнале да бидат користени за време на Источниот Хан, кое му претходело на времето на Трите Кралства, но деловите што би требале да бидат покриени, недостасуваат од нивната официјална историја; тие за првпат во службена употреба се појавуваат во ерата на Танг, во книгата за Суи. Варијации на сите овие единици последователно биле усвоени од страна на Јапонија и другите земји од Синосферата.

12-те shi, наводно, почнале да бидат делени на 24 часа под Танг, иако за првпат се потврдени во Книгата на Јуан, во ерата на Минг. Во таа книга, часовите биле познати по истите земјени гранки како и shi, во првата половина се забележани како "почетно", а втората како "завршени" или "правилно" shi. Во современата Кина, наместо така, тие се едноставно нумерирани и опишани како "малите shi". Современиот ke сега се користи за да брои четвртина-часови, наместо посебна единица.

Како и кај египетските ноќни и дневни часови, поделбата на денот на дванаесет shi била припишана на примерот, направен според грубиот број на месечеви циклуси во сончевата година, иако 12-годишниот Јупитеров орбитален циклус бил поважен за традиционалното кинеско и вавилонско пресметување на хороскопот.

Во Тајланд, Лаос и Камбоџа, традиционален систем за забележување на часовите е часовникот со шест часа. Тој ги пресметува секој час од денот со 24 часа, освен пладнето, како дел од четвртината на денот. 7 часот наутро бил првиот час од првата половина на денот; 13:00 часот бил првиот час од втората половина на денот; 19:00 часот бил првиот час од првата половина на ноќта; и 01 часот наутро првиот час од втората половина на ноќта. Овој систем постоел во Кралството Ајутхаја, извлекувајќи го своето сегашно изразување од практиката за јавно објавување на дневните часови со гонг и ноќни часови со тапан. Во Лаос и Камбоџа, тоа било укинато за време на нивната француската окупација и сега е невообичаено. Тајландскиот систем останал во неформална употреба, во форма кодифицирана во 1901 година од страна на кралот Чулалонгкорн.

Ведите и Пураните употребувале единици на време врз основа на ѕвездениот ден (наксатра ахоратрам). Тој бил различно поделено на 30 мухутрас од по 48 минути секој или 60 дандаси или надиси од по 24 минути секој. Подоцна сончевиот ден слично бил поделен на 60 гхатикаси со приближно исто времетраење, секој сукцесивно поделен на 60 винадиси. Синхалезите следеле сличен систем, но тие нивниот шеесетти ден го нарекле пеја.

Старите Грци и Римјани на почетокот го делат денот на 12 часа, а ноќта на 3 или 4 ноќни часа. Тие хипотетички биле возвишувани како и Хора, иако понекогаш само како тријада. Грчкиот астроном Андроникус од Кирхус ја надгледувал изработката на книгата на часови (хоролог), наречена Кула на ветровите, во Атина за време на првиот век п.н.е. Оваа градба го следи 24-часовниот ден, користејќи го и сончевиот часовник и механичките индикатори за часови. На крајот, ноќта била исто така поделена на 12 часа.

За време на средниот век, во Европа, римските часови продолжиле да бидат означувани на сончевите часовници, но поважните единици на времето биле канонските часови на Православната и Католичката црква. За време на дневната светлина, на римските пазари тие ја следеле шемата ѕвонење на три часа, кои биле заменети со ѕвоната на локалните цркви. Тие ѕвонеле најпрво околу 6 часот наутро, на третиот час околу 9 часот наутро, на шестиот час напладне, на деветтиот час околу 15 часот и вечерници, или во 18 часот или на зајдисонце. Матините и лаудите се случувале пред нив неправилно во утринските часови; ноќните молитви ги следеле нив неправилно пред спиење; а полноќната служба го следела тоа. Ватикан II наредил нивна реформација за Католичката црква во 1963 година, иако тие продолжиле да бидат набљудувани во Православните цркви.

Кога започнале да се користат механичките часовници, за да ги покажат часовите од денот или ноќта, нивниот интервал требал да се промени секое утро и вечер (на пример, со менување на должината на нивното клатно). Користењето на 24 часа за целиот ден значело дека часовите варирале многу помалку, а часовниците требале да бидат прилагодени само неколкупати месечно.

Малите неправилности на очигледниот сончев ден биле израмнети со мерење на времето, со користење на средниот сончев ден, користејќи го движењето на Сонцето по должината на небесниот екватор, наместо по должината на еклиптиката. Неправилностите на овој временски систем биле толку мали што на повеќето часовници кои ги пресметувале тие часови не им требало прилагодување. Сепак на крајот, научните мерења станале доволно прецизни за да го забележат ефектот на плиматското забавување на Земјата од страна на Месечината, кој постепено ги продолжувал деновите на Земјата.

За време на Француската револуција, била донесена општа децимализација на мерките, вклучувајќи го и децималното време помеѓу 1793 и 1795. Според неговите одредби, францускиот час (француски: heure) претставувал 1/10 од денот и бил поделен формално на 100 децимални минути (minute décimale) и неформално на 10 десетини (décime). Овој час бил само кратко во службена употреба, бил укинат од истото законодавство од 1795 година, кое прв го воспоставило метричкиот систем.

Метричкиот систем своите мерењата на времето ги базирал според секундата, дефинирана од 1952 година, во однос на ротацијата на Земјата во 1900 година. Неговите часови се секундарна единица пресметана како точно 3,600 секунди. Сепак, еден час од Координираното Универзално Време (UTC), користено како основа во повеќето граѓански времиња, траел 3.601 секунда 27 пати од 1972 година, за да се задржи во рамките на 0,9 секунди од универзалното време, кое се заснова на мерење на средниот сончев ден на 0° географска должина. Додавањето на овие секунди го прилагодува многу постепеното забавување на ротацијата на Земјата.

Во современиот живот, сеприсутноста на часовници и други уреди за мерење на времето, значи дека сегментацијата на деновите според нивните часови е вообичаена. Повеќето форми на вработување, без разлика дали се работи за фиксна регуларна исплата или плата за трудот, вклучува компензација, врз основ на измерените или очекуваните работни часови. Борбата за осумчасовен работен ден била дел од работничките движења низ светот. Неформалните часови на гужви во сообраќајот и среќните часови (часови за пијалаци по намалени цени) го покриваат времето од денот кога патувањето се забавува поради застојот, или поради алкохолните пијалаци кои се нудат по намалени цени. Часовниот рекорд за најголемото растојание кое го поминал велосипедистот, во рамките на еден час, е еден од најголемите почести во велосипедизмот.

Користени се многу различни начини за броење на часовите. Бидејќи изгрејсонцето, зајдисонцето, а во помала мерка и пладнето, се јасно видливи точки во денот, за повеќето луѓе во повеќето рани општества, започнувањето да се брои од тоа време било многу полесно, отколку започнувањето да се брои од полноќ. Сепак, со точни часовници и модерна астрономска опрема (и телеграф или слични средства за пренос на временски сигнал во дел од секунда), ова прашање е многу помалку релевантно.

Понекогаш должината на часот ја покажуваат астролаби, сончеви часовници и астрономски часовници и сметаат користејќи некоја од овие постари дефиниции и методи за сметање.

Во античките и средновековните култури, броењето на часовите обично започнувало од изгрејсонце. Пред широко распространетата употреба на вештачката светлина, општествата биле повеќе загрижени за поделбата помеѓу ноќта и денот, а дневните рутини често започнувале кога светлината била адекватна.

"Вавилонското време", како што се користи во современите сончеви часовници, ги дели денот и ноќта на 24 еднакви часови, сметано од времето на изгрејсонцето. Тие се така именувани според лажното верување на античките автори дека Вавилонците го делеле денот на 24 дела, почнувајќи од изгрејсонцето. Всушност, тие го делеле денот на 12 дела (наречени каспу или "двојни часови") или на 60 еднакви делови.

Изгрејсонцето го означувало почетокот на првиот час, средината на денот била на крајот од шестиот час, а зајдисонцето на крајот од дванаесеттиот час. Тоа значело дека времетраењето на часовите варирало со годишното време. На северната полутопка, особено на посеверните географски широчини, летните дневни часови биле подолги од зимските дневни часови, од кои секоја е една дванаесеттина од времето помеѓу изгрејсонцето и зајдисонцето. Овие часови со променлива должина биле различно познати како, временски, нееднакви или сезонски часови и биле во употреба сè до појавата на механичкиот часовник, кој го промовирал усвојувањето на еднакви долги часови.

Ова е, исто така, системот што се користи во еврејскиот закон и честопати се нарекува "Талмудски час" (Sha'a Zemanit) во различни текстови. Талмудскиот час е една дванаесеттина од времето што поминало од изгрејсонце до зајдисонце, па затоа денските часови се подолги од ноќните часови во лето; а во зима се обратно.

Индискиот ден започнува на изгрејсонце. Терминот хора се користел за да покаже еден час. Времето се мерело врз основ на должината на сенката во денот. Хората е преведена во 2.5 пе (pe). Има 60 пе (pe) на ден, 60 минути во пе (pe) и 60 ксхана (звук создаден од притисокот на средниот прст со палецот или момент) во минута. Пе (Ре) бил мерен со помош на длабок сад со дупка, поставен во мирна вода. Времето потребно за овој длабок сад било еден пе (ре). Кралевите обично имале службеник кој бил задолжен за овој часовник.

Во таканареченото "италијанско време", "италијански часови" или "старо чешко време", првиот час започнувал со ѕвонењето на ѕвоното Ангелус на зајдисонце (или на крајот на самракот, односно половина час по зајдисонцето, во зависност од локалниот обичај и географската широчина). Часовите биле нумерирани од 1 до 24. На пример, во Лугано, Сонцето во декември се искачило во текот на 14-тиот час и пладне било во текот на 19-тиот час; во јуни Сонцето се искачило во текот на 7-тиот час, а пладне било во 15-тиот час. Зајдисонце било секогаш на крајот на 24-тиот час. Часовниците на црковните кули ударале само од 1 до 12, значи само во текот на ноќта или раните утрински часови.

Овој начин на броење на часовите имал предност, поради тоа што секој можел лесно да знае колку време имал, за да ја заврши својата дневна работа без вештачко светло. Тој бил широко употребуван во Италија од 14 век и траел до средината на 18 век; официјално бил укинат во 1755, или во некои региони вообичаено до средината на 19 век.

Системот со италијански часови може да се види на голем број часовници во Европа, каде што предниот дел од часовникот е нумериран од 1 до 24, било со римски или арапски броеви. Најпознати примери се часовникот на Свети Марко во Венеција и Орлој во Прага. Се користел, исто така, и во Полска и во Бохемија сè до 17 век.

Исламскиот ден започнува на зајдисонце. Првата молитва во денот (магхриб) треба да се изврши помеѓу, веднаш по зајдисонцето и крајот на самракот.

Многу векови, сè до 1925 година, астрономите ги пресметувале часовите и деновите од пладне, бидејќи тоа бил најлесниот сончев настан кој можел точно да се измери. Предноста на овој метод (што се користи во јулијанскиот системот на датуми, според кој новиот Јулијански ден започнува напладне) е дека датумот не се менува за време на набљудувањето на една ноќ.

Во модерниот часовник со 12 часа, сметањето на часовите започнува на полноќ и повторно започнува напладне. Часовите се нумерирани 12, 1, 2, ..., 11. Сончевото пладне е секогаш блиску до 12 часот (игнорирајќи ги вештачките прилагодувања поради часовните појаси и летното сметање на времето), разликувајќи се според равенката на времето за околу петнаесет минути во секој случај. При рамнодневница изгрејсонцето е околу 6 часот а. m. (латински: ante meridiem, пред пладне) и зајдисонцето околу 6 часот p. m. (латински: post meridiem, по пладне).

Во модерниот часовник со 24-часа, сметањето на часовите започнува на полноќ, а часовите се нумерирани од 0 до 23. Сончевото пладне е секогаш близу до 12:00, повторно разликувајќи се според равенката на времето. При рамнодневница изгрејсонцето е околу 06:00 и зајдисонцето околу 18:00 часот.

• промена на воздухот на час (ACH), мерка за промена на воздухот во дефиниран простор, што се користи за квалитет на воздухот во внатрешниот простор
• ампер-час (Ah), мерка за електрично полнење, која се користи во електрохемијата
• BTU-час, мерка за моќ, што се користи во енергетската индустрија и за клима уреди и грејачи
• кредит час, мерка за договорено наставно време за академски курс, неделно за еден семестар
• коњска сила-час (hph), мерка за енергија, што се користи во железничката индустрија
• часовен агол, мерка за аголот помеѓу меридијанската рамнина и часовниот круг што поминува низ одредена точка, се користи во екваторскиот координатен систем
• километар на час (км/ч), мерка за брзина на копно (земја)
• киловат-час (kWh), мерка за енергија, која најчесто се користи како електрична единица за фактурирање
• јазол (kn), мерка на наутички милји на час, што се користи за поморска и воздушна брзина
• човечки-час, просечен износ на работа извршена по лице на час, се користи во анализа на продуктивноста
• метар на час (m/h), мерка на бавни брзини
• милји на час (mph), мерка за брзина на копно (земја)
• патници на час по правец (p/h/d), мерка за капацитетот на системите за јавен превоз
• фунта на час (PPH), мерка за проток на маса, се користи за проток на гориво кај моторите
• работа или работниот час, мерка за работно време што се користи во различни прописи, како што се оние кои го разликуваат скратеното работно време и полното работно време, и оние кои го ограничуваат работното време на возачите на камиони или часовите на работа

• „4 часа“ (англиски: 4 Hours) — песна на британската рок-група Клок ДВА (Clock DVA) од 1981 година.^[1]

Нормативна контрола GND: 4799320-0