sultan

• sultân (archaic)
• sulṭān (rare)

From French sultan, from Ottoman Turkish سلطان (sultan), from Arabic سُلْطَان (sulṭān, “strength, authority, ruler”). (compare Hebrew שִׁלְטוֹן (shiltón) and Hebrew סוּלְטָן (sultán)).^[1] Doublet of soldan.

• IPA^(key): /ˈsʌltən/

• Audio (Southern England):

  (file)

• Hyphenation: sul‧tan
• Rhymes: -ʌltən

sultan (countable and uncountable, plural sultans or (rare, only in certain senses) salateen)

1. (historical) The holder of a secular office, formally subordinate to, but de facto the power behind the throne of, the caliph.
2. A hereditary ruler in various Muslim states (sultanate), varying from petty principalities (as in Yemen), often vassal of a greater ruler, to independent realms, such as Oman, Brunei, Morocco (until 1956) or an empire such as the Turkish Ottoman Empire.
   • 2006, “Jambi”, performed by Tool:

     Here from the king's mountain view
     Here from the wild dream come true
     Feast like a sultan, I do
     On treasures and flesh never few

3. (card games, uncountable) A variant of solitaire, played with two decks of cards.
4. A breed of chicken originating in Turkey, kept primarily in gardens for ornamental reasons. See: sultan (chicken)

• sultan tit
• sultana
• sultanate

• → Chinese: 蘇丹／苏丹 (sūdān)

• sultana bird

• Naults, unlast

• soltan

From Arabic سُلْطَان (sulṭān).

• Audio:

  (file)

sultan (definite accusative sultanı, plural sultanlar)

1. sultan

Declension of sultan
	singular	plural
nominative	sultan	sultanlar
definite accusative	sultanı	sultanları
dative	sultana	sultanlara
locative	sultanda	sultanlarda
ablative	sultandan	sultanlardan
definite genitive	sultanın	sultanların

Possessive forms of sultan
	nominative
	singular	plural
mənim (“my”)	sultanım	sultanlarım
sənin (“your”)	sultanın	sultanların
onun (“his/her/its”)	sultanı	sultanları
bizim (“our”)	sultanımız	sultanlarımız
sizin (“your”)	sultanınız	sultanlarınız
onların (“their”)	sultanı or sultanları	sultanları
	accusative
	singular	plural
mənim (“my”)	sultanımı	sultanlarımı
sənin (“your”)	sultanını	sultanlarını
onun (“his/her/its”)	sultanını	sultanlarını
bizim (“our”)	sultanımızı	sultanlarımızı
sizin (“your”)	sultanınızı	sultanlarınızı
onların (“their”)	sultanını or sultanlarını	sultanlarını
	dative
	singular	plural
mənim (“my”)	sultanıma	sultanlarıma
sənin (“your”)	sultanına	sultanlarına
onun (“his/her/its”)	sultanına	sultanlarına
bizim (“our”)	sultanımıza	sultanlarımıza
sizin (“your”)	sultanınıza	sultanlarınıza
onların (“their”)	sultanına or sultanlarına	sultanlarına
	locative
	singular	plural
mənim (“my”)	sultanımda	sultanlarımda
sənin (“your”)	sultanında	sultanlarında
onun (“his/her/its”)	sultanında	sultanlarında
bizim (“our”)	sultanımızda	sultanlarımızda
sizin (“your”)	sultanınızda	sultanlarınızda
onların (“their”)	sultanında or sultanlarında	sultanlarında
	ablative
	singular	plural
mənim (“my”)	sultanımdan	sultanlarımdan
sənin (“your”)	sultanından	sultanlarından
onun (“his/her/its”)	sultanından	sultanlarından
bizim (“our”)	sultanımızdan	sultanlarımızdan
sizin (“your”)	sultanınızdan	sultanlarınızdan
onların (“their”)	sultanından or sultanlarından	sultanlarından
	genitive
	singular	plural
mənim (“my”)	sultanımın	sultanlarımın
sənin (“your”)	sultanının	sultanlarının
onun (“his/her/its”)	sultanının	sultanlarının
bizim (“our”)	sultanımızın	sultanlarımızın
sizin (“your”)	sultanınızın	sultanlarınızın
onların (“their”)	sultanının or sultanlarının	sultanlarının

• “sultan” in Obastan.com.

From Arabic سُلْطَان (sulṭān).

sultan c (singular definite sultanen, plural indefinite sultaner)

1. sultan (ruler)

• “sultan” in Den Danske Ordbog

From Turkish sultan, from Arabic سُلْطَان (sulṭān), from Aramaic שולטנא (šulṭānā, “strength, authority”).

• IPA^(key): /ˈsʏl.tɑn/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: sul‧tan

sultan m (plural sultans, feminine sultane)

1. sultan, a Muslim ruler title
2. a certain pastry

• sultana f
• sultanaat n
• sultane f
• sultanshoen n

• M. J. Koenen & J. Endepols, Verklarend Handwoordenboek der Nederlandse Taal (tevens Vreemde-woordentolk), Groningen, Wolters-Noordhoff, 1969 (26th edition) [Dutch dictionary in Dutch]

From German Sultan.

sultan (genitive sultani, partitive sultanit)

1. sultan (ruler)

Declension of sultan (ÕS type 2/õpik, no gradation)
		singular	plural
nominative		sultan	sultanid
accusative	nom.
	gen.	sultani
genitive			sultanite
partitive		sultanit	sultaneid
illative		sultanisse	sultanitesse sultaneisse
inessive		sultanis	sultanites sultaneis
elative		sultanist	sultanitest sultaneist
allative		sultanile	sultanitele sultaneile
adessive		sultanil	sultanitel sultaneil
ablative		sultanilt	sultanitelt sultaneilt
translative		sultaniks	sultaniteks sultaneiks
terminative		sultanini	sultaniteni
essive		sultanina	sultanitena
abessive		sultanita	sultaniteta
comitative		sultaniga	sultanitega

• sultaniriik

• sultanaat

• “sultan”, in [EKSS] Eesti keele seletav sõnaraamat (in Estonian) (online version), Tallinn: Eesti Keele Sihtasutus (Estonian Language Foundation), 2009
• sultan in Sõnaveeb (Eesti Keele Instituut)

Inherited from Middle French sultan (“ruler of a Muslim state”), from Ottoman Turkish سلطان. See English sultan for more.

• IPA^(key): /syl.tɑ̃/

• Audio:

  (file)

sultan m (plural sultans, feminine sultane)

1. a sultan: a Muslim ruler with a certain title
2. a silk-ornamented basket
3. a perfume sachet to put in a linen coffer

• soudan

• → Faroese: sultánur
• → Portuguese: sultão

• Nouveau Petit Larousse illustré. Dictionnaire encyclopédique. Paris, Librairie Larousse, 1952, 146th edition

• “sultan”, in Trésor de la langue française informatisé [Digitized Treasury of the French Language], 2012.

sultan

1. definite nominative singular of sulta

From Malay sultan, from Arabic سُلْطَان (sulṭān), from Aramaic שולטנא (šulṭānā, “strength, authority, ruler, prince”).

• IPA^(key): [ˈsʊltan]
• Hyphenation: sul‧tan

sultan (first-person possessive sultanku, second-person possessive sultanmu, third-person possessive sultannya)

1. sultan

   Synonyms: baginda, raja

• “sultan” in Kamus Besar Bahasa Indonesia, Jakarta: Agency for Language Development and Cultivation – Ministry of Education, Culture, Research, and Technology of the Republic of Indonesia, 2016.

From Arabic سُلْطَان (sulṭān), from Aramaic שולטנא (šulṭānā, “strength, authority, ruler, prince”).

sultan (Jawi spelling سلطان, plural sultan-sultan, informal 1st possessive sultanku, 2nd possessive sultanmu, 3rd possessive sultannya)

1. sultan (ruler)

• kesultanan

• Indonesian: sultan
• → Min Nan: 史丹 (sú-tan)
• → Tagalog: sultan

• “sultan” in Pusat Rujukan Persuratan Melayu | Malay Literary Reference Centre, Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan Pustaka, 2017.

Root
s-l-t-n
9 terms

• soltan

From Arabic سُلْطَان (sulṭān).

• IPA^(key): /sulˈtaːn/

sultan m (plural slaten, feminine sultana, diminutive slajten or slajtan)

1. (dated, historical or figurative) king, monarch, ruler

   Synonym: re

   • 2008, Trevor Żahra, Il-Ġenn li Jżommni f’Sikti, Merlin Publishers, →ISBN:

     Is-sema bagħatlu sabi u s-sultan żamm kelmtu!

     (please add an English translation of this quotation)

• The word is rare for the kings of modern internationally recognised states, but is otherwise still used in a broader or historical sense. Compare the same in saltna versus renju.

From Ottoman Turkish سلطان (or an Old Anatolian Turkish ancestor) or directly from Arabic سُلْطَان (sulṭān).

sultan m (plural sultans)

1. sultan (ruler of a Muslim state)

• French: sultan
  • → Faroese: sultánur
  • → Portuguese: sultão
• → English: sultan

From Arabic سُلْطَان (sulṭān).

sultan m (definite singular sultanen, indefinite plural sultaner, definite plural sultanene)

1. sultan (ruler)

• “sultan” in The Bokmål Dictionary.

From Arabic سُلْطَان (sulṭān).

sultan m (definite singular sultanen, indefinite plural sultanar, definite plural sultanane)

1. sultan (ruler)

• “sultan” in The Nynorsk Dictionary.

• IPA^(key): /sylˈtaŋ/

sultan m

1. sultan (ruler)

Borrowed from Ottoman Turkish سلطان (sultan), from Arabic سُلْطَان (sulṭān).

• IPA^(key): /sulˈtan/

sultan m (plural sultani)

1. sultan

• sultană
• sultănesc

• sultan in DEX online—Dicționare ale limbii române (Dictionaries of the Romanian language)

From Ottoman Turkish سلطان (compare Turkish sultan), from Arabic سُلْطَان (sulṭān). First attested in the 13th century.^[1]

• IPA^(key): /sǔltaːn/
• Hyphenation: sul‧tan

sùltān m (Cyrillic spelling су̀лта̄н)

1. sultan

• “sultan”, in Hrvatski jezični portal (in Serbo-Croatian), 2006–2024

sultan m

1. sultan (ruler)

This noun needs an inflection-table template.

• “sultan”, in Slovarji Inštituta za slovenski jezik Frana Ramovša ZRC SAZU (in Slovene), 2014–2024

From Arabic سُلْطَان (sulṭān).

sultan c

1. sultan (ruler)

• → Finnish: sulttaani

• sultan in Svenska Akademiens ordlista över svenska språket (14th ed., online)

• anslut, lustan, lutans, slutna

Either from Malay sultan or from Spanish sultán, ultimately from Arabic سُلْطَان (sulṭān).

• (Standard Tagalog) IPA^(key): /sulˈtan/ [sʊlˈt̪an̪]
• Rhymes: -an
• Syllabification: sul‧tan

sultán (Baybayin spelling ᜐᜓᜎ᜔ᜆᜈ᜔)

1. sultan (hereditary ruler in various Muslim states)

• sultanato
• sultaniya
• sultana

• “sultan”, in Pambansang Diksiyonaryo | Diksiyonaryo.ph, Manila, 2018

From Arabic سُلْطَان (sulṭān), from Aramaic שולטנא (šulṭānā, “strength, authority, ruler, prince”).

• (Sinūgan Parianun) IPA^(key): /sultan/ [sʊlˈt̪an̪]
• Rhymes: -an
• Syllabification: sul‧tan

sultan (Sulat Sūg spelling سُلْطَان)

1. sultan (Muslim king)

From Ottoman Turkish سلطان (sultân), from Arabic سُلْطَان (sulṭān), from Aramaic שולטנא (šulṭānā, “strength, authority”) (compare Hebrew שִׁלְטוֹן (shiltón)).

• IPA^(key): /suɫˈtɑ(ː)n/

sultan (definite accusative sultanı, plural sultanlar)

1. A monarchic title for Sunni Muslim monarchs.
2. A noble title for monarch's mother, wives and children.
3. An honorific title for Bektashi saints.
4. A breed of chicken originating in Turkey, kept primarily in gardens for ornamental reasons. See: sultan (chicken)

Inflection
Nominative	sultan
Definite accusative	sultanı
	Singular	Plural
Nominative	sultan	sultanlar
Definite accusative	sultanı	sultanları
Dative	sultana	sultanlara
Locative	sultanda	sultanlarda
Ablative	sultandan	sultanlardan
Genitive	sultanın	sultanların
Possessive forms Nominative Singular Plural 1st singular sultanım sultanlarım 2nd singular sultanın sultanların 3rd singular sultanı sultanları 1st plural sultanımız sultanlarımız 2nd plural sultanınız sultanlarınız 3rd plural sultanları sultanları Definite accusative Singular Plural 1st singular sultanımı sultanlarımı 2nd singular sultanını sultanlarını 3rd singular sultanını sultanlarını 1st plural sultanımızı sultanlarımızı 2nd plural sultanınızı sultanlarınızı 3rd plural sultanlarını sultanlarını Dative Singular Plural 1st singular sultanıma sultanlarıma 2nd singular sultanına sultanlarına 3rd singular sultanına sultanlarına 1st plural sultanımıza sultanlarımıza 2nd plural sultanınıza sultanlarınıza 3rd plural sultanlarına sultanlarına Locative Singular Plural 1st singular sultanımda sultanlarımda 2nd singular sultanında sultanlarında 3rd singular sultanında sultanlarında 1st plural sultanımızda sultanlarımızda 2nd plural sultanınızda sultanlarınızda 3rd plural sultanlarında sultanlarında Ablative Singular Plural 1st singular sultanımdan sultanlarımdan 2nd singular sultanından sultanlarından 3rd singular sultanından sultanlarından 1st plural sultanımızdan sultanlarımızdan 2nd plural sultanınızdan sultanlarınızdan 3rd plural sultanlarından sultanlarından Genitive Singular Plural 1st singular sultanımın sultanlarımın 2nd singular sultanının sultanlarının 3rd singular sultanının sultanlarının 1st plural sultanımızın sultanlarımızın 2nd plural sultanınızın sultanlarınızın 3rd plural sultanlarının sultanlarının
Predicative forms Singular Plural 1st singular sultanım sultanlarım 2nd singular sultansın sultanlarsın 3rd singular sultan sultandır sultanlar sultanlardır 1st plural sultanız sultanlarız 2nd plural sultansınız sultanlarsınız 3rd plural sultanlar sultanlardır

sultan

1. sultan (Muslim king)