praecipuus
Latin
[edit]Etymology
[edit]From praecip(iō) + -uus.
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /prae̯ˈki.pu.us/, [präe̯ˈkɪpuʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /preˈt͡ʃi.pu.us/, [preˈt͡ʃiːpuːs]
Adjective
[edit]praecipuus (feminine praecipua, neuter praecipuum, adverb praecipuē); first/second-declension adjective
- particular, special
- distinguished, preeminent
- Synonyms: īnsignis, distīnctus, cōnspicuus, ēgregius, eximius
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | praecipuus | praecipua | praecipuum | praecipuī | praecipuae | praecipua | |
| genitive | praecipuī | praecipuae | praecipuī | praecipuōrum | praecipuārum | praecipuōrum | |
| dative | praecipuō | praecipuae | praecipuō | praecipuīs | |||
| accusative | praecipuum | praecipuam | praecipuum | praecipuōs | praecipuās | praecipua | |
| ablative | praecipuō | praecipuā | praecipuō | praecipuīs | |||
| vocative | praecipue | praecipua | praecipuum | praecipuī | praecipuae | praecipua | |
Derived terms
[edit]- praecipua pars f (New Latin, grammar)
References
[edit]- “praecipuus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “praecipuus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- praecipuus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- prerogative, privilege: ius praecipuum, beneficium, donum, also immunitas c. Gen.
- prerogative, privilege: ius praecipuum, beneficium, donum, also immunitas c. Gen.