Χάρσα
Ο Χάρσα (हर्षवर्धन, 590 - 647), γνωστός και ως Χαρσαβαρντάνα, ήταν Ινδός αυτοκράτορας που κυβέρνησε τη Βόρεια Ινδία από το 606 έως το 647. Ήταν μέλος της δυναστείας Πουσιαμπούτι, και ήταν ο γιος του Πραμπακαρβαρντάνα που νίκησε τους εισβολείς Αλτσόν Χούνα,[1] και ο μικρότερος αδερφός του Ρατζιαβαρντάνα, βασιλιάς του Θανεσάρ, της σημερινής Χαριάνα. Στην ακμή του Χάρσα, η Αυτοκρατορία του κάλυπτε μεγάλο μέρος της Βόρειας και Βορειοδυτικής Ινδίας, και εκτεινόταν ανατολικά μέχρι την Καμαρούπα, και Νότια μέχρι την Ναρμάντα, και τελικά έκανε το Καναούτζ (στην σημερινή πολιτεία Ουτάρ Πραντές) πρωτεύουσά του και κυβέρνησε μέχρι το 647.[2] Ο Χάρσα ηττήθηκε από το νότιο Ινδό Αυτοκράτορα Πουλακεσίν Β΄ της δυναστείας Τσαλούκγια όταν ο Χάρσα προσπάθησε να επεκτείνει την Αυτοκρατορία νοτιότερα στην Ινδική χερσόνησο.[3]
| Χάρσα | |
|---|---|
 | |
Αυτοκράτορας της Βόρειας Ινδίας | |
| Περίοδος | 606 - 647 |
| Γέννηση | 590 |
| Θάνατος | 647 (57 ετών) |
| Οίκος | Πουσιαμπούτι |
| Πατέρας | Πραμπακαρβαρντάνα |
| Θρησκεία | Βουδισμός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η ειρήνη και η ευημερία που επικρατούσε έκανε την αυτοκρατορία του κέντρο κοσμοπολιτισμού, προσελκύοντας επιστήμονες, καλλιτέχνες και θρησκευτικούς επισκέπτες από μακριά και ευρέως. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Χάρσα ασπάστηκε τη λατρεία Σούργια του Βουδισμού.[4] Ο Κινέζος ταξιδιώτης Σουανζάνγκ επισκέφθηκε το ανάκτορό του και έγραψε ένα πολύ ευνοϊκό σύγγραμμα γι'αυτόν, επαινώντας τον για την δικαιοσύνη και τη γενναιοδωρία. Η βιογραφία του Χαρσατσαρίτα ("Πράξεις του Αρσά") που γράφτηκε από τον ποιητή Μπαναμπάτα, περιγράφει τη σχέση του με τον Θανεσάρ, το αμυντικό τείχος, την τάφρο και το παλάτι με ένα διώροφο Νταβαλαγκρίχα (λευκό αρχοντικό).[5]
Προέλευση
ΕπεξεργασίαΜετά την πτώση της Αυτοκρατορίας Γκούπτα στα μέσα του 6ου αιώνα, η Βόρεια Ινδία χωρίστηκε σε διάφορα ανεξάρτητα βασίλεια. Οι βόρειες και δυτικές περιοχές της Ινδίας, πέρασε στα χέρια μιας ντουζίνας ή περισσότερων φεουδαρχικών κρατών. Ο Πραμπακάρα Βαρντάνα, ο κυβερνήτης του Σθανβισβάρα, που ανήκε στην οικογένεια Πουσγιαμπούτι, επέκτεινε τον έλεγχό του πάνω από τα γειτονικά κράτη. Ο Πραμπακάρ Βαρντάν ήταν ο πρώτος βασιλιάς της δυναστείας Βαρντάνα με πρωτεύουσα το Θανεσουάρ. Μετά το θάνατο του Πραμπακάρ Βαρντάν το 605, ο μεγαλύτερος γιος του Ράτζια Βαρντάνα ανέβηκε στο θρόνο. Ο Χάρσα Βαρντάνα ήταν ο μικρότερος αδερφός του Ράτζια Βαρντάνα. Αυτή η περίοδος βασιλέων από την ίδια γραμμή αναφέρεται ως δυναστεία Βαρντάνα σε πολλές εκδόσεις.[6][7][8][9]
Σύμφωνα με σημαντικές ενδείξεις, ο Χάρσα, όπως οι Γκούπτα, ήταν του Βάισγια Βάρνα.[10] Οι Κινέζος ταξιδιώτος Σουανζάνγκ αναφέρει ένα αυτοκράτορας με το όνομα Σιλαντίτγια, ο οποίος είχε υποστηριχθεί ότι είναι ο Χάρσα.[11] Ο Σουανζάνγκ αναφέρει ότι ο βασιλιάς ανήκε στο «Φέι-σε». Αυτή η λέξη είναι γενικά αποκαταστείται ως «Βαϊσγιά» (βάρνα ή κοινωνική τάξη).[12]
Ανάβαση στον θρόνο
ΕπεξεργασίαΗ αδελφή Ρατζιάσρι των Χάρσα και Ράτζια Βαρντάνα είχαν παντρευτεί με τον βασιλιά τον Μαουκχάρι, τον Γκραχαβαρνάμ. Αυτός ο βασιλιάς, μερικά χρόνια αργότερα, νικήθηκε και σκοτώθηκε από τον βασιλιά Ντεβαγκούπτα των Μάλουα και μετά τον θάνατό του η Ρατζιάσρι φυλακίστηκε από τον νικητή. Ο αδελφός του Χάρσα, ο Ράτζια Βαρντάνα, τότε βασιλιάς του Θανεσάρ, δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την προσβολή στην οικογένειά του, επιτέθηκε εναντίον του Ντεβαγκούπτα και τον νίκησε. Αλλά συνέβη τη στιγμή που ο Σασάνκα, βασιλιάς του Γκάουντα στην Ανατολική Βεγγάλη, εισήλθε στη Μαγκάντα ως φίλος του Ρατζιαβαρντάνα, αλλά σε μυστική συμμαχία με τον βασιλιά των Μαλούα. Ως εκ τούτου, ο Σασάνκα δολοφόνησε προδοτικά τον Ρατζιαβαρντάνα.[13] Μόλις άκουσε για το φόνο του αδελφού του, ο Χάρσα αμέσως έκανε επίθεση στον προδοτικό βασιλιά των Γκάουντα και σκότωσε τον Σασάνκα σε μια μάχη. Ο Χάρσα ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία 16 ετών.
Βασιλεία
ΕπεξεργασίαΚαθώς η Βόρεια Ινδία επανήλθε σε μικρές δημοκρατίες και μικρά μοναρχικά κράτη που κυβερνόνταν από κυβερνήτες Γκούπτα μετά από την πτώση της Αυτοκρατορίας Γκούπτα, ο Χάρσα ένωσε τις μικρές δημοκρατίες από το Παντζάμπ μέχρι την κεντρική Ινδία, και οι εκπρόσωποί τους τον έστεψαν βασιλιά ύστερα από μια συνέλευση τον Απρίλιο 606 δίνοντάς του τον τίτλο του Μαχαραγιά. Ο Χάρσα ασπάστηκε τον Βουδισμό και ίδρυσε την Αυτοκρατορία του Χάρσα, που έφερε όλη την βόρεια Ινδία υπό τον έλεγχό του.[2] Η ειρήνη και ευημερία που επικρατούσε στο ανάκτορο του έκανε την χώρα του κέντρο του κοσμοπολιτισμού, προσελκύοντας επιστήμονες, καλλιτέχνες και θρησκευτικούς επισκέπτες από μακριά και ευρέως. Ο Κινέζος ταξιδιώτης Σουανζάνγκ επισκέφθηκε την αυλή του και έγραψε ένα πολύ ευνοϊκό σύγγραμμα γι'αυτόν, επαινώντας τον για την δικαιοσύνη και τη γενναιοδωρία.
Ο Πουλακεσίν Β΄ νίκησε τον Χάρσα στις όχθες του Ναρμάντα, τον χειμώνα του 618-619 μ.Χ.[14][15]
Το 648, ο αυτοκράτορας Τανγκ Ταϊζόνγκ της Δυναστείας Τανγκ έστειλα τον Ουάνγκ Σουαντσέ στην Ινδία σε απάντηση για την αποστολή πρεσβευτή από τον Χάρσα στην Κίνα. Ωστόσο, τη στιγμή που στην Ινδία ανακάλυψε ότι ο Χάρσα είχε πεθάνει ο νέος βασιλιάς επιτέθηκε στον Ουάνγκ και τους 30 τοποθετημένους υφισταμένους του.[16] Αυτό οδήγησε τον Ουάνγκ Σουαντσέ να διαφύγει στο Θιβέτ και στη συνέχεια τοποθετώντας μια κοινή δύναμη, με πάνω από 7.000 Νεπαλέζους πεζικό και 1.200 Θιβετιανούς πεζικό επιτέθηκε στο Ινδικό κρατίδιο στις 16 Ιουνίου. Η επιτυχία της επίθεσης είχε ως αποτέλεσμα ο Σουαντσέ να λάβει τον τιμητικό τίτλο "Μεγάλος Δάσκαλος του Κλειστού Ανακτόρου."[17] Εξασφάλισε ένα αναφερόμενο Βουδιστικό λείψανο για την Κίνα.[18]
Συγγραφέας
ΕπεξεργασίαΠιστεύεται ευρέως ότι είναι ο συγγραφέας των τριών Σανσκριτικών θεατρικών έργων Ρατναβάλι, Ναγκανάντα και Πριγιανταρσίκα.[19] Ενώ κάποιοι πιστεύουν (π.χ. Μαμμάτα στο Καβιαπρακάσα) ότι ήταν ο Μπάνα, ο ποιητής του ανακτόρου του Χάρσα που το έγραφε σε πληρωμένη επιτροπή, η Γουέντι Ντόνιγκερ είναι «πεπεισμένη, ωστόσο, ότι ο βασιλιάς Χάρσα έγραψε πραγματικά τα θεατρικά έργα ... μόνος του».
Δείτε επίσης
Επεξεργασία- Βασίλειο Σουρασένα
- Ιστορία της Ινδίας
- Μπασκάρ Βάρμαν
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ India: History, Religion, Vision and Contribution to the World, by Alexander P. Varghese σελ. 26
- ↑ 2,0 2,1 International Dictionary of Historic Places: Asia and Oceania by Trudy Ring, Robert M. Salkin, Sharon La Boda σελ. 507
- ↑ Ancient India by Ramesh Chandra Majumdar σελ. 274
- ↑ «Harsha». Encyclopædia Britannica. 2009. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2014.
- ↑ «Sthanvishvara (historical region, India)». Encyclopædia Britannica. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2014.
- ↑ Harsha Charitra by Banabhatt
- ↑ Legislative Elite in India: A Study in Political Socialization by Prabhu Datta Sharma, Publ. Legislators 1984, σελ. 32
- ↑ Revival of Buddhism in Modern India by Deodas Liluji Ramteke, Publ Deep & Deep, 1983, σελ. 19
- ↑ Some Aspects of Ancient Indian History and Culture by Upendra Thakur, Publ. Abhinav Publications, 1974,
- ↑ Chandra Mauli Mani (2005). A Journey Through India's Past. Northern Book Centre. σελ. 91. ISBN 978-81-7211-194-6.
- ↑ Wendy Doniger (2006). Ratnāvalī. New York University Press. σελ. 15.
- ↑ Shankar Goyal (2006). Harsha, a multidisciplinary political study. Kusumanjali. σελ. 122.
- ↑ «Harsha (Indian emperor)». Encyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2014.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Pulakeshin's victory over Harsha was in 618 AD». The Hindu: σελ. 9. 25 April 2016. http://www.thehindu.com/news/national/pulakeshins-victory-over-harsha-was-in-618-ad/article8516979.ece.
- ↑ «Study unravels nuances of classical Indian history». The Times of India" (Pune): σελ. 3. 23 April 2016. http://timesofindia.indiatimes.com/city/pune/Study-unravels-nuances-of-classical-Indian-history/articleshow/51949530.cms.
- ↑ Bennett, Matthew (1998). The Hutchinson Dictionary of Ancient & Medieval Warfare. Chicago: Fitzroy Dearborn Publishers. σελ. 336. ISBN 978-1-57958-116-9.
- ↑ Sen, Tansen (2003). Buddhism, Diplomacy, and Trade: The Realignment of Sino-Indian Relations. Honolulu: University of Hawaii Press. σελ. 23. ISBN 978-0-8248-2593-5.
- ↑ Chen, Jinhua (2002). «Śarīra and Scepter. Empress Wu's Political Use of Buddhist Relics». The Journal of the International Association of Buddhist Studies (International Association of Buddhist Studies): 45. https://journals.ub.uni-heidelberg.de/index.php/jiabs/article/viewFile/8924/2817.
- ↑ Harsha (2006). "The Lady of the Jewel Necklace" and "The Lady who Shows Her Love". Μτφρ. Wendy Doniger. New York University Press. σελ. 18.
Περαιτέρω ανάγνωση
Επεξεργασία- Reddy, Krishna (2011), Indian History, Tata McGraw-Hill Education Private Limited, New Delhi
- Price, Pamela (2007), Early Medieval India, HIS2172 - Periodic Evaluation, University of Oslo
- "Conquests of Siladitya in the south" Αρχειοθετήθηκε 2014-10-27 στο Wayback Machine. by S. Srikanta Sastri