Vjačeslav Molotov

Vjačeslav Mihajlovič Molotov (ruski: Вячесла́в Миха́йлович Мо́лотов; 9. mart 1890 – 8. novembar 1986) bio je sovjetski diplomat i političar, veliki zagovornik Staljinove vlasti, dok ga Hruščov nije skinuo sa vlasti. Stavio je svoj potpis na Nacističko-sovjetski pakt o nenapadanju iz 1939.

Vjačeslav Molotov
Rođenje	(1890-03-09) 9. mart 1890. Kukarka, Rusko Carstvo
Smrt	8. novembar 1986(1986-11-08) (96 godina) Moskva, SSSR
Potpis

Rođen je kao Vjačeslav Mihajlovič Skrjabin, a radi političke karijere uzeo je pseudonim Molotov (rus. molot - čekić).

Tokom 1930-ih, bio je na drugom mjestu u sovjetskom rukovodstvu, nakon Josifa Staljina, kojeg je lojalno podržavao više od 30 godina, a čiju je reputaciju nastavio braniti nakon Staljinove smrti, budući da je i sam bio duboko upleten u najgore zločine Staljinovih godina – prisilna kolektivizacija poljoprivrede početkom 1930-ih i Velika čistka tokom koje je potpisao 373 spiska osuđenih na streljanje.

Kao narodni komesar za spoljne poslove u augustu 1939. godine, Molotov je postao glavni sovjetski potpisnik njemačko-sovjetskog pakta o nenapadanju, poznatog i kao Pakt Molotov-Ribentrop. Zadržao je svoje mjesto vodećeg sovjetskog diplomate i političara do marta 1949. godine, kada je ispao iz Staljinove naklonosti i izgubio vođstvo u ministarstvu vanjskih poslova od Andreja Višinskog. Molotovljev odnos sa Staljinom se dodatno pogoršao, a Staljin je kritikovao Molotova u govoru na 19. partijskom kongresu.

Molotov je ponovno imenovan za ministra vanjskih poslova nakon Staljinove smrti 1953. godine, ali se odlučno suprotstavljao politici destaljinizacije Nikite Hruščova, što je rezultiralo njegovom konačnom smjenom sa svih pozicija i isključenjem iz partije 1961. godine. Molotov je branio Staljinovu politiku i naslijeđe do njegove smrti 1986. i oštro je kritikovao Staljinove nasljednike, posebno Hruščova.

Po njemu je nazvano improvizovano zapaljivo oružje poznato kao Molotovljev koktel.^[1]

Molotov je bio jedina osoba koja se rukovala sa Vladimirom Lenjinom, Josifom Staljinom, Vinstonom Čerčilom, Frenklinom D. Ruzveltom, Adolfom Hitlerom, Rudolfom Hesom, Hermanom Geringom i Hajnrihom Himlerom.^[2]